(Zawgyi code)
မ်က္လံုးေတြ၀ိုင္းစက္ေနရင္းက ၾကားရတဲ့ အသံေၾကာင့္ အလိုလိုမ်က္ရည္ေတြက်လာခဲ့မိတယ္။
"ဟင့္အင္း... မဟုတ္ဘူး... အဲဒါ မဟုတ္ဘူးမို႔လား..."
ခါးခါးသီးေခါင္းခါရင္း ျပန္ေမးတဲ့ သူမမ်က္၀န္းေတြဟာ လက္မခံႏုိင္စြာျဖင့္ ေဒါသထြက္လာရင္း မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနေလၿပီ။
ထိုမ်က္၀န္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး အိမ္အကူပင္ ဘာမွဆက္မေျပာရဲစြာ သူမေရွ႕ ေခါင္းငံု႔ေနေပၿပီ။
"ေတာင္း... ေတာင္းပန္ပါတယ္ MD"
"မေတာင္းပန္နဲ႔။ မင္းပါးစပ္ပိတ္ထားစမ္း..."
ရင္ဘတ္ထဲကေလ... ရင္ဘတ္ထဲက အသည္းႏွလံုးေတြအကုန္လံုး အရည္ေပ်ာ္သြားၿပီေတာင္ ထင္ရတာ။
နာက်င္ရလိုက္တာ။
မ်က္ရည္က မငိုပဲ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ဆင္းလာတာမ်ဳိး။
သူမအေရွ႕မွာရွိေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို အဲ့လိုမဆက္ဆံသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ခံစားခ်က္ေတြကိုသူမ မထိန္းႏုိင္ေတာ့တာ။
ထိန္းလည္း မထိန္းခ်င္ေတာ့။
အားရေအာင္ ငိုပစ္လုိက္တယ္။ မနက္ဖန္အတြက္မ်က္ရည္ေတြမက်န္ေအာင္ကို ငိုပစ္လိုက္မိတာ။
အိမ္အကူအမ်ဳိးသမီးက အေအာ္ခံရတာကိုပင္ မနာႏုိင္ပဲ သူမကိုပင္ ျပန္သနားေနေသးတယ္။
"က်မ.... က်မ ဘာကူညီရမလဲ MD"
"သြား... သြားယူခဲ့ေပးပါ... ႏွင္းဆီေပးခဲ့တဲ့စာကို သြားယူခဲ့ေပးပါ..."
"ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့။ ယူခဲ့ေပးပါ့မယ္..."
"ဟင့္အင္း... မယူေပးပါနဲ႔။ မယူေပးနဲ႔ေနာ္။ က်မ ဖတ္ဖို႔ အားအင္မရွိဘူး။ မယူေပးပါနဲ႔..."
"အခုခ်က္ခ်င္းမဖတ္ရင္ မဖတ္နဲ႔ေလ..."
"ဟင့္အင္း... ဟင့္အင္း...မဟုတ္ဘူး... က်မ အဲဒီစာကိုၾကည့္ဖို႔ေတာင္ အားမရွိဘူး..."
လက္ဖ်ားေတြဆတ္ဆတ္ခါတုန္ယင္လာတယ္။ ေအးစက္ၿပီး နဖူးက ေခၽြးဒီးဒီးက်လာတယ္။
အေျခအေနက မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သူမ သတိထားလိုက္မိတယ္။
"Siri... Please call လီလီ... with speaker on" (စပီကာဖြင့္ရင္း လီလီ့ဆီဖုန္းေခၚေပးပါ စီရီေရ)
လက္ေတြကေလ ဖုန္းကိုလွမ္းကိုင္ဖို႔ေတာင္ အားအင္မရွိေတာ့လို႔ စီရီကတဆင့္ လီလီ့ဆီ ဖုန္းေခၚခုိင္းလိုုက္မိတယ္။
လီလီ့ဆီ ဖုန္း၀င္သြားတာနဲ႔ လီလီ့ေျဖသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။
"ဟဲလို မမ..."
"လီလီေရ... လီလီ... တို႔ကိုကယ္ပါဦးေနာ္။ တို႔ကို လာေခၚပါဦး။ တို႔ မရေတာ့ဘူး။ တို႔ေလ တကယ္ မခံစားႏုိင္ေတာ့ဘူး..."
ထိုစကားကို သူမ ေနာက္ဆံုးအားယူၿပီးေျပာလိုက္တာပါ။
ေမွာင္မိုက္ၿပီး ေအးစက္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုက သူမကို လႊမ္းျခံဳလိုက္တယ္ေလ။
----------------------------------------------------
သူမ သတိရေတာ့ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ မ်က္လံုးကို အားယူဖြင့္ရင္း ေဘးဘီ၀န္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ လီလီရယ္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရယ္။
သူမလက္ကို ငံု႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Drip ပိုက္နဲ႔ ေဆးခ်ိတ္ထားတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။
"ဟင္... မမ သတိရၿပီလား..."
လီလီဟာ သူမ မ်က္လံုးဖြင့္တာနဲ႔ စိုးရိမ္တႀကီးအနားကိုေရာက္လာတယ္။ သူမ ပါးျပင္ကို ယုယုယယေလးလွမ္းကိုင္ၿပီး စမ္းသပ္ေပးေသးတာ။
ထိုစဥ္ လီလီနဲ႔အတူရွိေနတဲ့ ေဒါက္တာလည္း အနားေရာက္လာၿပီး သူမကို လိုအပ္တာေတြ စစ္ေဆးေပးတယ္ေလ။
"ဘယ္လိုေနေသးလဲခင္ဗ်..."
"ရပါတယ္။ ေနလို႔ေကာင္းပါၿပီ..."
"စိတ္ကိုေလ အရမ္းႀကီး ဖိစီးမထားနဲ႔။ စိတ္ထဲမွာ ဘာခံစားရလဲ... ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းခံစားျပစ္ပလိုက္။ စိတ္ဆိုတဲ့အရာက ခ်ဳပ္တီးေလ ပိုၿပီးနာက်င္ရေလ။ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္က အခုဆို ႏွလံုးေရာဂါ ျဖစ္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနတာ။ က်ေတာ္လိုအပ္တာေတြလည္း စစ္ေဆးေပးပါဦးမယ္...ႏွလံုးေရာဂါသမားေတြအတြက္ အဓိက ေရွာင္ရန္ကေတာ့ စိတ္ညစ္မခံပါနဲ႔..."
ေဒါက္တာေလးစကားဟာ သူမခံစားခ်က္ေတြကို လႊတ္ေပးလိုက္သလိုပဲ။
သူမ မိုးႀကိးၿပိဳက်သြားသလိုကို ငိုခ်လိုက္မိတယ္။
"ဟင္...မမ... မမဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္?"
"သူ... သူ... ႏွင္းဆီ... ပန္းႏွင္းဆီ ဆံုးသြားၿပီတဲ့ လီလီရယ္။ သူ ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ သူ လူ႔ေလာႀကီးထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူးတဲ့"
ေျပာရင္း ကေလးေလးလို ငိုခ်ေနတဲ့ သူမကို လီလီဟာ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ပဲ ေပြ႕ဖက္ရင္း ႏွစ္သိပ္ေပးရွာပါတယ္။
"လီလီၾကားၿပီးပါၿပီ မမရယ္.... လီလီၾကားၿပီးပါၿပီ။ သူထားခဲ့တဲ့ စာကိုလည္း လီလီယူလာခဲ့လိုက္တယ္..."
"ဟင့္အင္း... အဲဒီစာကို တို႔မျမင္ခ်င္ဘူးေနာ္"
"အင္းပါ စိတ္ခ်ပါ။ မမေတာင္းမွ လီလီေပးမွာပါ။ အခု လီလီေသခ်ာေလး သိမ္းထားပါတယ္။ စိတ္မပူနဲ႔ေနာ္"
လီလီဟာ သူမကို ေသခ်ာေလး ႏွစ္သိမ့္ေပးတယ္။
မငိုပါနဲ႔လို႔ေတာ့ မတားဘူး။ ငိုေနတာကပဲ သူမ စိတ္သက္သာရာရေစတယ္လို႔ လီလီတြက္ဆ ထားပံုပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ သူမဟာ သိသိသာသာ အိပ္ရာထဲ ၃ ရက္ေလာက္ လဲသြားတယ္။
လီလီဟာ သူမအနားမွ တဖ၀ါးမွ မခြာပဲျပဳစုေပးရွာတယ္။
၃ ရက္ျပည့္တဲ့ေန႔မွာေတာ့ သူမဟာ ရွိသမွ် အားနဲ႔ လီလီ့ကိုေတာင္းဆိုမႈတစ္ခုလုပ္မိတယ္။
"ေျပာရမွာေတာ့ အားနာပါတယ္ လီလီရယ္... ဒါမဲ့ တို႔ လီလီ့ကိုေတာင္းဆိုစရာေလးတစ္ခုရွိတယ္"
"လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိၿပီဆိုရင္ သူ႔ရဲ့ ေကာင္းတာ ဆိုးတာအကုန္လံုး လက္ခံႏုိင္ရမယ္ေလ။ သူ႕ေကာင္းတာပဲ လိုခ်င္ေနလို႔မရတာ။ ဒီေတာ့ လီလီက မမရဲ့ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းအကုန္လံုးကို လက္ခံႏုိင္ေအာင္ၾကိဳးစားၿပီး မမကို ခ်စ္ခဲ့တာ။ ကဲ ေျပာ... မမ ဘာေတာင္းဆိုခ်င္တာလဲ... လီလီ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ?"
"သူကေလ... တို႔နဲ႔စေတြ႕တည္းက တို႔ကိုလိမ္ခဲ့တာ သိလား။ တို႔ေလ သူလိမ္တာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ခံခဲ့ရဖူးတာ"
"အိုေက... အဲဒီေတာ့..."
"အဲဒီေတာ့ သူအခု ဆံုးသြားၿပီဆိုတာ... ဆံုးသြားၿပီဆိုတာ တို႔လက္မခံႏုိင္ေသးဘူး။ ဒီတစ္ခါလည္း သူလိမ္ေနတာဆိုရင္ေရာ?"
"မမရယ္..."
မ်က္ရည္အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ေမးလာတဲ့ သူမကို လီလီသိုင္းဖက္ကာ ႏွစ္သိမ့္လိုက္ပါတယ္။
"တို႔ကို သူ႔အုတ္ဂူဆီပို႔ေပးပါေနာ္..."
"စိတ္ခ်ပါ... လီလီ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္"
----------------------------------------------------
အုတ္ဂူျဖဴျဖဴေလးရဲ့ပတ္ပတ္လည္မွာ ဆီေဆးပန္းခ်ီနဲ႔ ႏွင္းဆီပန္းေတြေဆးျခယ္ထားတယ္။
အေပၚမွာ ကမၼည္းတင္ထားတဲ့ နာမည္ေလးက "ပန္းႏွင္းဆီ"တဲ့။
နာမည္ေလးရဲ့ေအာက္မွာ ဆုေတာင္းလိုလို စာတမ္းေလးတစ္ခ်ဳိ႕။
"ဒီနာမည္ေလးျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ကာလေလးမွာပဲ လူျပန္ျဖစ္ရပါလို၏"
စာတမ္းကိုျမင္ၿပီး သူမ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ဆင္းခဲ့ရျပန္ၿပီ။
"ျပန္ၾကမလားဟင္?"
"ဟင့္အင္း... အားရေအာင္ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ထပ္ငိုခ်င္ေသးတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ ခဏေလးျဖစ္ျဖစ္ ဆက္ၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ေမ့သြားေအာင္ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ ထပ္နာက်င္ေနခ်င္ေသးတယ္"
----------------------------------------------------
ဆက္ရန္
----------------------------------------------------
(Uni code)
YOU ARE READING
လေဒီရှူးအနီနဲ့... ကောင်မလေး
Romanceကျိုးပဲ့ပျက်စီးလွယ်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းလှတဲ့ လှည့်ကွက်တွေ နာကျဉ်စရာဒဏ်ရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေခဲ့တာ ကျွန်မရဲ့ဘဝပါပဲ။
