(Zawgyi code)
ရင္ခြင္ထဲ လဲၿပိဳေနတဲ့ သူမကို အလႊတ္မေပးပဲ တင္းၾကပ္စြာဖက္ထားရင္း ခြင့္ေတာင္းလိုက္မိေတာ့ သူမ မ်က္လံုး အျပဴးသား။
"မင္း မင္းဘာလုပ္ဖို႔လဲ..."
"အရမ္းလြမ္းခဲ့ရတာဆိုေတာ့ေလ...ခင္ဗ်ားႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္ခ်င္လို႔..."
"မင္းမွာသိကၡာမရွိဘူးလား... တို႔ကိုမင္းလြမ္းတယ္ဆိုေပမယ့္ တို႔မင္းကိုမသိဘူး။ တို႔မင္းကို အခုမွျမင္ဖူးတာ"
"MD ရယ္... အဲ့လိုနာက်င္ေစမယ့္စကားေတြ မေျပာပါနဲ႔လား?"
ေတာင္းပန္တိုးလွ်ိဳးသံနဲ႔အတူ မိုးဆြဲဖက္ထားမိတဲ့ သူမကို လႊတ္ေပးလိုက္မိတယ္။
နမ္းခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းေသသြားရၿပီ။
"တို႔သိတဲ့ ႏွင္းဆီဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ တကယ္မရွိခဲ့ပါဘူး။ အရင္ကေတာ့ ႏွင္းဆီဆိုတာရွိတယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ။ အဲဒါေၾကာင့္ သူေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ တို႔ သူ႔ကို ေနရာအနံ႔အျပားမွာ အစြမ္းကုန္ လိုက္ၿပီးရွာေဖြေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ တို႔သေဘာေပါက္လုိက္တာက... တို႔သိခဲ့တဲ့ ပန္းႏွင္းဆီဆိုတဲ့မိန္းကေလးက သူ႔နာမည္အရင္းကိုေတာင္ တို႔ကို ေပးမသိပဲ ေဆာ့ကစားသြားခဲ့တယ္ဆိုပဲ"
"အရင္တည္းကလည္းေျပာတယ္။ အခုလည္းထပ္ေျပာမယ္ MDရယ္။ မိုးအရင္က MDကို လိမ္ခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ မိုး MD ကိုခ်စ္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြက အစစ္အမွန္ပါ"
"ဟုတ္လား... ေအာ္ အခ်စ္စစ္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တဲ့ လူက သူ႔နာမည္အရင္းကိုေတာင္ ေပးမသိခဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးလား?"
နာက်င္စြာေမးလာတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔အတူ သူမမ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ေ၀့အိုင္လာတယ္။
မိုးဆက္ၿပီး သူမနဲ႔စကားႏိုင္မလုခ်င္ေတာ့။
အင္းေပါ့ေလ... အရမ္းႀကီးခံစားနာက်င္ခဲ့ရတာဆိုေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဘယ္ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ?
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မိုးအရမ္းစိတ္ေစာသြားတယ္..."
"ေတာင္းပန္ရမွာက တို႔ပါ။ တို႔ကို ေနာက္ေနာင္ မင္းသိပ္ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တဲ့ လူတစ္ေယာက္လို မဆက္ဆံပါနဲ႔။ တကယ္ဆို တို႔ မင္းကို အခုမွ စျမင္ဖူးတာပါ... ဒါနဲ႔ ဘာ... မင္းနာမည္က"
"နာက်င္စရာစကားေတြနဲ႔ လူကို မထိုးႏွက္ပါနဲ႔ MD။ အခုလိုစကားလံုးေတြက မိုးကို နာက်င္ေစသလို MDလည္းနာက်င္ရတယ္ဆိုတာ မိုးသိတယ္"
"ေအာ္... ဟုတ္လား။ ကိုယ္မသိဖူးတဲ့လူကို မသိဘူးလို႔ေျပာတာ နာက်င္စရာပါတယ္လို႔ေတာ့ တို႔မျမင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး တို႔က မင္းအလုပ္ရွင္မဟုတ္တဲ့အတြက္ တို႔ကို MD လို႔ မေခၚပါနဲ႔။ တို႔နာမည္ မင္းထက္သာလြန္ပါ"
မိုးနာက်င္ရလြန္း၍ ေ၀့တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြကို လက္ဖမိုးနဲ႔ ဆတ္ခနဲ သုတ္ပစ္လိုက္မိတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူပီပီ အားယူကာၿပံဳးလိုက္မိတယ္။
"ဟုတ္ကဲ့ ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္... က်မနာမည္ မိုးႏွင္းေ၀ပါ"
လက္တစ္ဖက္ကမ္းေပးရင္း မွင္ေသေသ ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေတာ့ သူမကလည္း ထိုလက္ကိုဆြဲယူၿပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္တယ္။
"တို႔ မင္းထက္သာလြန္ပါ... ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္"
"ေတြ႕ရတာတကယ္ ၀မ္းသာရပါတယ္ မင္းထက္သာလြန္... က်မတို႔ အသက္ရြယ္ခ်င္းကြာဟေနလို႔ နာမည္ပဲေခၚရင္ ႐ိုင္းမယ္ထင္လား"
"မိုးႏွင္းေ၀က ႏုိင္ငံတကာပတ္ၿပီး စီးပြားေရးလုုပ္လာတဲ့လူလို႔ ၾကားသိထားတဲ့အတြက္... ႏုိင္ငံတကာမွာ အသက္ရြယ္က စီးပြားေရးမိတ္ေဆြေတြအၾကား သိပ္စိတ္၀င္စားဖို႔မေကာင္းဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္မွာပါ။ အသက္ႀကီးႀကီး၊ ငယ္ငယ္ စီးပြားေရးအတူတူလုပ္ျဖစ္ၾကၿပီဆို အားလံုးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြျဖစ္သြားတာပဲေလ..."
"ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါဆို ဒီေန႔ကစၿပီး က်မ ေဒၚမင္းထက္သာလြန္ကို မင္းထက္သာလြန္လို႔ပဲ ေခၚပါေတာ့မယ္"
"အဆင္ေျပတာေပါ့... ကဲ အဲ့ဒါဆို က်မတို႔ ဒီေန႔ ေတြ႕ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေလး ေဆြးေႏြးလိုက္ၾကမလား?"
"အိုေကေလ... ေဆြးေႏြးတာေပါ့... ထိုင္ပါဦး မင္းထက္သာလြန္"
မိုးညႊန္ျပတဲ့ ထိုင္ခံုမွာ သူမက ေက်ာ့ေက်ာ့ေလး ၀င္ထုိင္တယ္။
သူမပံုစံၾကည့္ရတာ သိပ္ကို မွင္ေသလြန္းေနတယ္။
ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူမဟာ မိုးကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို ပင္ပင္ပန္းပန္း၊ ေမ်ာ္လင့္ႀကီးစြာနဲ႔ ရွာေဖြခဲ့ပံုပါပဲ။
ေနာက္ၿပီး ျပန္မေတြ႕ေလ နာက်င္ေလျဖစ္ၿပီး ထိုစိတ္ေတြက သူမကို ဒဏ္ရာျဖစ္ေစခဲ့တယ္။
ဒီဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ သူမ မိုးကိုနာက်ဥ္းသြားတာ။
ရပါတယ္။
ကိုယ္က ျပဳခဲ့သူပဲ။ ဒါေပမဲ့ ျပဳတုန္းကလည္းနာက်င္ရတယ္၊ ခု ခံရမယ့္အလွည့္က်ေတာ့လည္း နာက်င္ရတယ္ဆိုတာ မိုးကလြဲၿပီး ဘယ္သူမ်ားသိႏိုင္မွာတဲ့လဲ။
သိပ္ကို ျဖဴစင္႐ိုးသားခဲ့တဲ့ သူမဟာ အခုေတာ့ သိပ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအးစက္ေနခဲ့ၿပီ။
အလုပ္ကိစၥေဆြးေႏြးေနတဲ့ တစ္ခ်ိန္လံုး အလုပ္ထဲကိုသာ အာ႐ုံရွိေနၿပီး မိုးကိုတစ္ခ်က္ေလးမွ ၾကည့္မလာခဲ့။
ဒါ့အျပင္ မိုးရဲ့ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေပးတာမ်ဳိး၊ ေကာ္ဖီေသာက္ၿပီး Tissue ယူေပးတာမ်ဳိးလုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြအေပၚ သာမာန္လိုပဲ တုန္႔ျပန္ခဲ့တယ္။
တမူပိုထူးၿပီးၾကည္ႏူးဟန္လည္းမျပခဲ့။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတာ့ ေ၀၀ါး၀ါးပဲရွိေတာ့မွာလားလို႔ေတာင္ေတြးၿပီး မိုးစိတ္ဓါတ္က်မိတာအမွန္။
မိုးကသာ သူမအလွထဲနစ္ေမ်ာရင္း တစ္ခ်ဳိ႕စကားလံုးေတြကို အမွားအယြင္းနဲ႔ တုန္႔ျပန္မိေပမယ့္ သူမကေတာ့ တကယ့္ကို မွင္ေသေနခဲ့တာ။
၂ ေယာက္သား အလုပ္ကိစၥကို ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၿပီးေနာက္ ေန႔လည္စာကို အတူတူစားဖို႔ သူမက ဖိတ္ေခၚခဲ့တာ။
သူမရဲ့ေအးစက္မႈေၾကာင့္ မိုး ေန႔လည္စာ မစားနုိင္ေတာ့လို႔ ျငင္းခ်င္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သူမထပ္ၿပီး စိတ္ဆိုးသြားမွာေၾကာက္လို႔ ေန႔လည္စာ အတူူတူစားဖို႔ လက္ခံလိုက္မိတယ္။
စားပြဲထိုးေလး လာခ်ေပးတဲ့ အစားေသာက္စာရင္းေတြေရးထားတဲ့ မီႏူးစာအုပ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး မိုးက သူမအတြက္ပါ မွာေပးဖို႔ ၾကိဳးစားေပမယ့္ သူမက လက္မခံခဲ့။
"ရတယ္ မိုးႏွင္းေ၀... တို႔စားဖို႔ တို႔ဘာသာ မွာမယ္"
" MD... အဲ... မင္းထက္သာလြန္ ဘာစားတတ္တယ္၊ ဘာၾကိဳက္တတ္တယ္ဆိုတာ သိေနေသးတဲ့အတြက္၊ မွတ္မိေနေသးတဲ့အတြက္ မိုးမွာေပးမယ့္အစားစာကို မင္းထက္သာလြန္ စားခ်င္မွာပါ"
"ဒါက မိုးႏွင္းေ၀ရဲ့အေတြးေလ။ တို႔အရင္က စားခဲ့တယ္၊ ၾကိဳက္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အစားစာေတြကို တို႔အခု ၾကိဳက္ခ်င္ေတာ့မွ ၾကိဳက္မွာေလ။ လူေတြဟာ အခ်ိန္မေရြး၊ စကၠန္႔မေရြးေျပာင္းလဲတတ္တာပဲမဟုတ္္လား"
သိပ္ကိုရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ၾကၿပီးမွ အခုလို နာမည္ရင္းအျပည့္စံုေတြေခၚေနရတာကိုပဲ မိုးနာက်င္လွပါၿပီ။
"ေနာက္ၿပီးတို႔အရင္က ၾကိဳက္တယ္လို႔ေျပာခဲ့တဲ့စကားကလည္း လိမ္လည္ခဲ့တာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပဲေလ... လူတိုင္းက မယံုၾကည္ရဘူး မိုးႏွင္းေ၀ရဲ့။ မင္းက အခု စီးပြားေရးလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တစ္ခါတည္း သတိေပးလိုက္မယ္။ လူတိုင္းကို ကုိယ့္လိုပဲလို႔ေတြးၿပီး မယံုမိေစနဲ႔။ စံုလံုးကန္းတတ္တယ္"
နာက်င္စရာစကားလံုးေတြကို ေသြးေအးေအးနဲ႔ ေျပာဆိုတဲ့ သူမစကားေတြေၾကာင့္ မိုး ေအာ္ဟစ္ငိုေကၽြးခ်င္လာခဲ့တယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေန႔လည္စာကိုလည္း တို႔ခနဲ ၊ ဆိတ္ခနဲသာ စားျဖစ္တယ္။
သူမကေတာ့ တကယ့္ကို မွင္ေသေသနဲ႔ ေန႔လည္စာကို ၿမိန္ယွက္စြာစားေနေသးတာ။
ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားႏႈတ္ဆက္ၿပီး လမ္းခြဲၾကတယ္။
"ေအာ္ ... ဒါနဲ႔ ၾကံဳတုန္းတခါတည္း ဖိတ္မယ္ေနာ္။ လာမယ့္ ၀ိအန္႔ (Weekend) မွာ တို႔ကုမၸဏီရဲ့ပါတီရွိတယ္။ အခု မိုးႏွင္းေ၀နဲ႔ အတူလက္တြဲၿပီး လုပ္ကိုင္ေနၿပီမို႔ တခါတည္း ဖိတ္လိုက္မယ္ေနာ္။ အပမ္းမႀကီးဘူး၊ အလုပ္မရွိဘူးဆို လာခဲ့ပါရွင့္။ နီးတဲ့အခါ ဖိတ္စာကို အီးေမးလ္နဲ႔ပို႔ေပးလိုက္ပါ့မယ္"
"ဟုတ္ကဲ့... လာျဖစ္ေအာင္ လာခဲ့ပါ့မယ္ရွင့္"
မိုးဟာ တကယ့္ကိုနာက်င္ေၾကကြဲစြာျဖင့္ သူမနဲ႔ လမ္းခြဲၿပီး ျပန္ခဲ့လိုက္ရတယ္။
အျပန္ ဘာမွမလုပ္ႏုိင္လို႔ ႐ုံးကိုေတာင္ ျပန္မသြားေတာ့ပဲ အိမ္ကိုပဲ တန္းျပန္ခဲ့ရတယ္ေလ။
-------------------------------------------------------
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သူမဟာ ငါ့ကိုခ်စ္ေနဦးမယ္လို႔ ယူဆခ်င္ေနမိတယ္။
သူမရဲ့ေသြးေအးမႈေတြက ဓါးထက္ထက္ေတြလို မိုးရင္ကို မႊန္းတယ္။ ေသြးအလိမ္းလိမ္းထြက္ေစတယ္။
ဒါလည္း မိုး သူမကိုခ်စ္ေနေသးတယ္။
အင္းေလ... မိုးရဲ့လိမ္လည္ျခင္းကို သူမလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ခံခဲ့ရတာပဲ။
မိုးလည္း ဒီေလာက္ေတာ့ နာက်င္သင့္ပါတယ္လို႔ေတြးမိရင္းအားတင္းမိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေန႔လည္စာစားရင္းေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ သူမရဲ့အျပဳမူေတြ။ ဒါေတြဟာ သိပ္ကို ေအးစက္ခုိင္မာလြန္းေနတယ္။
သူမကို ျပန္မွပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရပါ့မလားလို႔ သံသယေတာင္ ၀င္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာရတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ မိုး သူမကို လိုခ်င္ေနေသးတယ္။ မက္ေမာေနေသးတယ္။ ခ်စ္ေနေသးတယ္။
ဒါမို႔ နာက်င္ေနလည္း ေရွ႕ဆက္တိုးမယ္။
ကိုယ့္အပိုင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာကို ျပန္ရေအာင္ယူရမွာပဲလို႔ စိတ္ထဲ တင္းထားမိတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ သူမ ဖိတ္ခဲ့တဲ့ ပါတီသို႔ မိုးအလွဆံုးျပင္ဆင္ၿပီး သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းတတ္ေလ့မရွိတဲ့မိုးဟာ သူမရဲ့စိတ္ထဲ မိုးကို ေနရာေလးျပန္ေပးဖို႔ တိတ္တဆိတ္ဆုေတာင္းေနမိၿပီ။
သူမမွာ တျခားခ်စ္သူေတြဘာေတြမ်ားရွိေနၿပီလား။
ဘုရား... ဘုရား။
ထိုအေတြးနဲ႔တင္ လူက လက္ဖ်ားေတြေအးစက္လာၿပီး မူးလဲခ်င္လာတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မရွိေလာက္ပါဘူးေလဆိုၿပီး အားျပန္တင္းတယ္။
စိတ္နာေနတာပဲျဖစ္ပါေစလို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းေနမိတာ။
-------------------------------------------------------
ပါတီပြဲည။
အနက္ေရာင္ပါတီ၀တ္စံု ပိုးကတၱီပါသားကို လယ္ဟိုက္ဟိုက္၀တ္ဆင္ကာ ပုလဲလံုးေလးမ်ားျဖင့္ စပ္ယွက္အလွဆင္ၿပီး မိုးဆင္ျမန္းခဲ့တယ္။
အရင္တည္းက ဘိုဆန္ဆန္လွတတ္တဲ့ မိုးနဲ႔ ထုိ၀တ္စံုေလးက လိုက္ဖက္ေက်ာ့ရွင္းလြန္းတယ္။
ဆံပင္ေခြေခြေတြကို ခပ္ျမင့္ျမင့္ေလး တင္စီထားလို႔ အေခြလိုက္က်ေနတဲ့ တစ္ခ်ဳိ႕ဆံသားေလးေတြက မိုးရဲ့ လည္ဂုတ္နဲ႔ နားထင္တုိ႔မွာေ၀့၀ဲေနတယ္။
ဖိနပ္ကေတာ့ စီးေနက် ေဒါက္ဖိနပ္ အနီေရာင္ရင့္ရင့္။
အရင္တည္းက ပိုက္ဆံအိတ္လြယ္ရတာကို မၾကိဳက္တတ္သူပီပီ Gucci ပိုက္ဆံအိတ္ အေသးတစ္လံုးကိုသာ ေကာက္ကိုင္ခဲ့လိုက္တယ္။
သူမ ပါတီထဲ ေလွ်ာက္၀င္သြားတာနဲ႔ ပုရိသေတြရဲ့အၾကည့္ေတြသာမက တို႔ခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြရဲ့အၾကည့္ေတြပါ သူမဆီေရာက္ႏွင့္လာတယ္။
ဒါဟာ ထံုးစံမို႔ သူမအတြက္ သိပ္မထူးဆန္း။
ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာက ပါတီအလယ္မွာရွိေနတဲ့ အဆင့္ ၆ ဆင့္ေလာက္ျမင့္တဲ့ ကိတ္မုန္႔ႀကီးေဘး၊ ရွန္ပိန္ခြက္ကို ကိုင္ၿပီး အနီးက လူ ၃ ဦးနဲ႔ ၿပံဳးရယ္ကာ စကားေျပာေနတဲ့ သူမ။
သူမဟာ တကယ္ပဲ မိုးကို မလိုအပ္ေတာ့တာလားဟင္။
ေသြးေအးပိရိစြာျဖင့္ ပါတီကို က်င္းပေနတဲ့ သူမဟာ ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး လွပေနခဲ့တယ္။
"၃ နွစ္ေက်ာ္"ကာလအတြင္း သူမဟာ အသက္ရြယ္ႀကီးရင့္လာျခင္းမရွိသလို ပိုၿပီးေတာင္ ႏုနယ္ေခ်ာေမာလာခဲ့တာ။
တစ္ခ်ိန္က ပိုင္ဆိုင္ေဆာ့ကစားခဲ့ဖူးတဲ့ သူမရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေကာက္ေၾကာင္းဟာလည္း တင္းတင္းရင္းရင္းရွိေနဆဲ။
မိုးကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္မႈရွိေနဆဲ။
မိုး သူမကို ဟန္ေတာင္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ပဲ အားရပါးရ စိုက္ၾကည့္ရင္း အနားက ျဖတ္သြားတဲ့ စားပြဲထိုးေလးရဲ့ လင္ဗမ္းေပၚက ရွန္ပိန္တစ္ခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္မိတယ္။
ရွန္ပိန္ကို တစ္ငံဳခန္႔ေသာက္ကာ အရဲတင္လိုက္ရင္း မိုး သူမအနားသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားမိတယ္။
"Good Evening ပါ မင္းထက္သာလြန္"
ေက်ာဖက္က မိုးႏႈတ္ဆက္လိုက္တာနဲ႔ သူမ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လာတယ္။
မိုးကိုျမင္ေတာ့ သူမ ဆတ္ခနဲ ၿငိမ္သက္သြားေပမယ့္ အၿပံဳးတစ္ခုကို ခ်က္ခ်င္း ပန္ဆင္လိုက္တယ္။
"အိုး... မိုးႏွင္းေ၀... ေရာက္လာတာပဲ"
"Congratulation ပါ မင္းထက္သာလြန္... မိန္းမသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ စီးပြားေရးေလာကမွာ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ရပ္တည္ေအာင္ျမင္ေနတဲ့အတြက္ တကယ့္ကို ဂုဏ္ယူ အားက်မိပါတယ္"
"အင္း အရင္က ဒီေအာင္ျမင္မႈကို တစ္ေယာက္တည္း ၾကိဳးစားခဲ့ရလို႔ ပင္ပန္းခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ အဆင္ေျပေနပါၿပီ..."
"အဆင္ေျပတယ္ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ေတာ့လို႔လား... ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာကို က်င့္သားရသြားလို႔လား"
"အဟက္"
ရင္တုန္၊ စိုးရိမ္စြာေမးလိုက္တဲ့ မိုးေမးခြန္းကို သူမက ခ်က္ခ်င္းမေျဖပဲ ဟန္ပါပါ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ကိုင္ထားတဲ့ သူမရဲ့ ရွန္ပိန္ခြက္နဲ႔ မိုးရွန္ပိန္ခြက္ကို လာတိုက္ၿပီး ခ်ီးယားစ္လုပ္တယ္။
"တို႔မွာ ပါရမီျဖည့္ဖက္ရွိေနၿပီေလ... ေအာ္ သူလည္းရွိေနတယ္။ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ေနာ္"
မထင္မွတ္စြာၾကားလိုက္ရတဲ့ မင္းထက္သာလြန္ရဲ့စကား။
နားအနီးသို႔ကပ္ၿပီး ေၾကးစည္အႀကီးႀကီးကို ထုလိုက္သလို ထူေ၀သြားရတယ္။
မိုက္ခနဲျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ရွန္ပိန္က ျပင္းလိုက္တာလို႔ ယူဆလိုက္မိေသးတာ။
လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္သြားၿပီး ကိုင္ထားမိတဲ့ ရွန္ပိန္ခြက္ကိုပင္ မႏုိင္ခ်င္ေတာ့။
"ေအာ္... ဟိုမွာ သူ... ၾကံဳတယ္။ တခါတည္းမိတ္ဆက္ေပးမယ္"
ေမးေလးကို ဟန္ပါပါေငါ့ရင္း အၿပံဳးသားနဲ႔ေျပာလိုက္တဲ့ သူမရဲ့ ရည္ရြယ္ရာ လားရာဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ စတိုင္ပန္အနက္နဲ႔ ကုတ္အျဖဴကို စမတ္က်က်၀တ္ဆင္ထားတဲ့၊ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့အနက္ေရာင္ဆံပင္ေတြကို ဒီအတိုင္း ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့၊ လက္ၾကားထဲမွာ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါညွပ္ရင္း ၀ီစကီခြက္ကို ကိုင္ထားတဲ့၊ ေျခလွမ္းက်ယ္က်ယ္လွမ္းတတ္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ကို မိုး မျမင္ခ်င္စြာျဖင့္ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရတယ္။
အရပ္အေမာင္းက မိုးနဲ႔တန္းတူေလာက္ရွိႏုိင္တယ္။
ဒါေပမဲ့ မ်က္ႏွာေပါက္ကေတာ့ မိုးနဲ႔ဆန္႔က်င္စြာျဖင့္ ထိုအမ်ဳိးသမီးငယ္ဟာ ဂ်ပန္လိုလို ကိုရီးယာလိုလိုပံုစံမ်ဳိး။
ႏႈတ္ခမ္းနီခပ္ပုတ္ပုတ္အေရာင္ကိုဆိုးထားၿပီး မ်က္၀န္းေတြက သာမာန္ထက္ မဲနက္ထင္ေပၚေနတယ္။
ႏွာေခါင္းက မိုးလို အေနာက္တိုင္းဆန္ဆန္ ခၽြန္ထက္ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ေပမယ့္ ႏွာတံကိုျမင့္တယ္လို႔ ဆိုႏုိင္တယ္။
ေျပာင္လက္ေနတဲ့ ႐ွဴးဖိနပ္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ထုိမိန္းကေလးက ေတာ္ေတာ္ေလး စမတ္က်၊ သပ္ရပ္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရတယ္။
"ဟန္နီ... လာပါဦး။ ဒါတို႔မိတ္ေဆြ။ မိုးႏွင္းေ၀တဲ့။ တို႔Company က ထုတ္တဲ့အုတ္ေတြကို ဒိုင္ခံျဖဳန္းေပးေနတဲ့ သာလြန္ေဆာက္လုပ္ေပးလုပ္ငန္းစုပိုင္ရွင္ေပါ့"
သူမရဲ့ ဟန္နီလို႔ေခၚလိုက္သံကို မိုးခပ္ေရးေရးသာ ၾကားလိုက္ႏုိင္ေတာ့တယ္။
ဒါဟာ ထိုမိန္းကေလးရဲ့နာမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူမက ခ်စ္စႏိုးေခၚတဲ့နာမည္လား။
ေတြးရင္းနဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲ တဆစ္ဆစ္။
"ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္၊ တို႔နာမည္ အယ္လီယာနာပါ"
ေအာ... ဟန္နီဆိုတာ သူမက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေခၚတဲ့ နာမ္စားကိုး။
ထိုအေတြးနဲ႔တင္ အခုနလည္း ႏွလံုးသားေတြ ဆတ္ဆတ္ခါ နာက်င္ခဲ့ရေတာ့...
အၾကားအာ႐ုံေတြလည္း ေ၀၀ါးေနေတာ့...
အျမင္အာ႐ုံကလည္း ခ်ာခ်ာလည္ေနၿပီဆုိေတာ့...
အယ္လီယာနာ ကမ္းေပးတဲ့ လက္ကိုေတာင္ လွမ္းမကိုင္လိုက္ခင္မွာပဲ မိုးဟာ သူမရဲ့ပါတီအလယ္မွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မူးကာ လဲက်သတိလစ္ေမ်ာသြားခဲ့ရၿပီေလ။
"ဟယ္... လုပ္ၾကပါဦး... ဒီမွာ မူးလဲသြားလို႔"
"ဟဲ့ ဘယ္သူလဲ..."
"ေအာ္ လုုပ္ပါဦး။ အခုန ဗိုလ္မ႐ုပ္လိုေကာင္မေလး မူးလဲသြားတယ္..."
"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟင္?"
"ေခၚပါဦး အေရးေပၚကားကို..."
"တစ္ေယာက္ေယာက္ ကူညီၾကပါဦး"
အၾကားအာ႐ုံထဲ ေရးေတးေတးနဲ႔ ဆူေလာင္စြာၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံမ်ား။
ဒါေပမဲ့ မိုးစိတ္ေလ်ာ့လိုက္မိတယ္။
အို...အရင္က သိပ္ကိုၾကံခုိင္မာေက်ာခဲ့တဲ့မိုးဟာ သူမအနားမွာ တျခားတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုတာသိလိုက္ရေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ ေပ်ာ့ညံ့သြားတယ္တဲ့လား။
အင္းေပါ့ေလ... ဘယ္သူမဆိုပါ... အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ေတာ့ ႏူးညံ့နာက်င္ေၾကကြဲတတ္ၾကတာပါပဲ။
မိုးလည္းလူသားပါ။
နာက်င္တတ္တဲ့ အသည္းႏွလံုးပါပါတယ္။
မိုးအလွည့္တုန္းကို မိုးေတြသည္းေနေအာင္သာရြာခဲ့တာ၊ သူမအလွည့္က်ေတာ့ မိုးႀကိဳးေတြ လွ်ပ္စီးေတြပါ ကပ္ပါလာသတဲ့လား။
YOU ARE READING
လေဒီရှူးအနီနဲ့... ကောင်မလေး
Romanceကျိုးပဲ့ပျက်စီးလွယ်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းလှတဲ့ လှည့်ကွက်တွေ နာကျဉ်စရာဒဏ်ရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေခဲ့တာ ကျွန်မရဲ့ဘဝပါပဲ။
