(Zawgyi code)
"မမ... မမက အိမ္ျပန္ေရာက္ေနတာကိုး..."
အိပ္ခန္းထဲဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ထိုင္ေနမိလဲမသိဘူး။ လီလီေရာက္လာေတာ့ ဒူးကိုေပြ႕ပိုုက္ထားမိတဲ့ သူမလက္ေတြ ထံုက်ဥ္ေနၿပီ။
လီလီဟာ ၀မ္းပမ္းတနည္းျဖစ္ေနတဲ့ သူမကိုျမင္လိုက္တာနဲ႔ ဘာဘာညာညာမေမးပဲ အရင္ဆံုး ေထြးေပြ႕ကာ အားေပးတယ္။
"မငိုပါနဲ႔ မမရယ္။ မငိုပါနဲ႔ေနာ္... လီလီရွိတယ္။ လီလီရွိတယ္"
အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲထက္ျမက္ေနပါေစ၊ အခ်စ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ယုန္သူငယ္ေလးေတြျဖစ္သြားတတ္ၾကတာ။
ရင္ဖြင့္ၿပီး ငိုပစ္ခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ လီလီ့ကို မိုးနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့ခံစားမႈေတြေျပာဖို႔ကလည္း မတရားလြန္းျပန္ဘူးေလ။
အသင့္သိုင္းကာ လာဖက္ထားတဲ့ လီလီ့ပခံုးေပၚမွာပဲ အားရပါးရ ငိုေကၽြးပစ္လိုက္မိေတာ့တယ္။
----------------------------------------------------
မိုးက မလာနဲ႔ေတာ့ဆိုလို႔ သူမ မိုးဆီမသြားေတာ့တဲ့အျဖစ္ကို လီလီက ပထမပိုင္း အံ့ၾသေနတယ္။
ေနာက္ေတာ့ လီလီ့ဆီက ရင္တြင္းစကားေတြထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္ေလ။
"တကယ္ဆို ဘယ္သူက ကိုယ့္ခ်စ္သူကို သူမ်ားဆီမွာ အဲ့လိုႀကီး သြားထားခ်င္မွာလဲ... ဟုတ္လား။ လီလီခြင့္ျပဳတယ္ဆိုတာ မမစိတ္ေက်နပ္မႈရေအာင္။ ေနာက္ၿပီး လီလီလည္း လူဆိုးမျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ"
လီလီဟာ သူမကို အစြမ္းကုန္ဂ႐ုစိုက္တယ္။
ဘာစားခ်င္လဲ ခ်က္ခ်င္း။ ဘာလိုခ်င္လဲ ခ်က္ခ်င္း။
သူမ အလုပ္ေတြ ဆက္မလုပ္ျဖစ္ဘူး။
သူမအတြက္ ေနာက္တစ္ထပ္ၿပီး အသည္းကြဲသလိုႀကီးျဖစ္ေနတာ။
"သူ႔ဆီသြားမလား... လီလီလိုက္ပို႔မယ္ေလ..."
အရမ္းႀကီး ငိုင္မႈိင္ေနတဲ့အခါ လီလီက သူမကိုေဖးေဖးမမေလး လာေမးတယ္။
အဲဒီအခါ သူမ အားယူကာၿပံဳးရင္း ေခါင္းခါပစ္မိတယ္ေလ။
ဒါေပမဲ့ ဘ၀ရဲ့ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေရာက္ႏွင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အၿပိဳင္မမိုက္သင့္ဘူးလို႔ သူမ ေတြးမိေသးတာ။
ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ။ မိုးကိုယ္တိုင္ကိုက ခါးခါးသီး သူမကို မလိုအပ္ေတာ့တဲ့ပံုစံေျပာလာတာေလ။
အဲဒီေတာ့ အလိုက္သင့္ေလး ေနေပးဖို႔ပဲရွိေတာ့တာေပါ့။
----------------------------------------------------
ဒီလိုနဲ႔ မိုးေတြသည္းေနတဲ့ညတစ္ညမွာ လီလီက မျပန္ေတာ့ဘူးဆိုကာ သူမနဲ႔အတူအိပ္တယ္။
၀ိုင္တစ္ခြက္စီေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူမအနားတိုးကပ္လာၿပီး လာနမ္းတဲ့ လီလီ့အနမ္းေတြက ပ်င္းရွရွနဲ႔။
လီလီဟာ တစ္ခုခုကို လိုခ်င္ေတာင့္တေနၿပီဆိုတာ သူမသိတယ္။
ဒါေပမဲ့ေလ... လီလီ့အနမ္းေတြဟာ သူမကို စိတ္မၾကြေစဘူး။ သူမကို မေပ်ာ္၀င္ေစဘူး။ သူမကို မသာယာေစဘူး။
အလိုက္သင့္သာ ျပန္နမ္းေနမိေပမယ့္ သူမ မြန္းၾကပ္လာတယ္။
"လီလီ... ေတာ္ၿပီေနာ္..."
ရင္ဘတ္ကိုအသာယာတြန္းထုတ္ရင္း ေရွာင္ပစ္လိုက္တဲ့ သူမကို လီလီက ၾကည့္ရင္း သေဘာေပါက္စြာၿပံဳးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ့္ရင္း အနားက ထြက္သြားတယ္။
"မမ ဘယ္လိုဆက္လုပ္မလဲဟင္? လီလီက လိုခ်င္ေနလြန္းလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ မမ ဘာမွအသက္မပါေတာ့ဘူး"
သူမကိုေက်ာခုိင္းကာ ၀ိုင္ခြက္ကိုငွဲ႔ေနရင္း ေမးလာတဲ့ လီလီ့ေမးခြန္းအတြက္ သူမမွာ အေျဖမရွိ။
ဟိုေန႔က... မိုးေတြသည္းေနတဲ့ေန႔က... မိုးရဲ့ပါးေလးကိုကိုင္ရင္း... မိုးဟာ သူမရဲ့လက္မထိပ္ေလးကို စုပ္လိုက္တာနဲ႔တင္ တကိုယ္လံုးက ေသြးေတြကို အစုပ္ခံလိုက္ရသလို ေမွးမွိန္ေပ်ာ္၀င္သြားခဲ့တာ၊ သာယာသြားခဲ့တာ။
မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာသိေပမယ့္ အသိဥာဏ္ကသာျငင္းေနတာ၊ မိုးေရွ႕ဆက္ၿပီးအဆင့္ေတြ တဆင့္ၿပီးတဆင့္တက္မလာမွာကို စိုးရြံ႕ေနခဲ့တာ။
အဲဒီေန႔က သူမဟာ မိုးေရစက္ေတြနဲ႔အၿပိဳင္ စိုစြတ္ခဲ့ရတာေလ။
အဲဒီေန႔က သူမ မိုးရဲ့ပါးကို ႐ိုက္ခဲ့မိတယ္... အဲဒါဟာ လိုခ်င္တာမရလို႔လား၊ သူမေနာက္ကြယ္မွာ မဟုတ္တာေျပာလို႔လားဆိုတာ သူမ ကြဲကြဲျပားျပားမသိ။
အခုလီလီနဲ႔က်ေတာ့။
"လီလီ... တို႔ေတြ ခရီးထြက္ရေအာင္..."
အေ၀းဆံုးကိုေျပးတယ္ဆိုမလား... ထြက္ေပါက္ရွာတယ္ဆိုမလား။
သူမ ခရီးေ၀းထြက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္မိတယ္။
"ေကာင္းတာေပါ့ မမရယ္။ ေျပာ ဘယ္သြားခ်င္လဲ။ လီလီစီစဥ္ေပးလိုက္မယ္။ ဟာ၀ိုင္ရီသြားမလား... ေမာ္ဒိုက္သြားမလား"
"ဟုတ္တယ္ေနာ္။ ကမ္းေျခသြားရေအာင္။ လတ္ဆတ္တယ္လို႔ ခံစားမိတယ္"
"အိုေက... ျဖစ္ေစရမယ္။ ဒါဆိုေမာ္ဒိုက္ပဲသြားရေအာင္။ အဲ့ဒီမွာက တျခားကမ္းေျခေတြလို သူမ်ားေတြနဲ႔ ေရာေႏွာၿပီး ေရကူးရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ မမစိတ္လည္းလန္းဆန္းလာႏုိ္င္တယ္။ ကိုယ့္ဘဂလိုေရွ႕ ကိုယ့္ဘသာ ေရေအးေဆးကူးလို႔ရတယ္ဆိုေတာ့... လီလီတို႔ ၂ ေယာက္အတြက္ ပိုၿပီးအဆင္ေျပတယ္... စိတ္လည္း Fresh ျဖစ္ေစတယ္။ ေနာ္..."
"အင္း... လီလီ့သေဘာေလ..."
----------------------------------------------------
ဒီလိုနဲ႔ သူမ အလုပ္ေတြကို ပစ္ခဲ့ၿပီး လီလီနဲ႔အတူ ေမာ္ဒိုက္ကို ထြက္ခဲ့မိတယ္။
တကယ့္ကို လန္းဆန္းေစတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ပါပဲ။
လူေတြ႐ႈတ္ေနတာမ်ဳိးလည္းမရွိဘူး။
အစားစာေတြလည္း လတ္ဆတ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ တစ္ခုပဲ။ သူမ ရင္ဘတ္ႀကီးက အရမ္းေလးေနတယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္စိတ္မပါဘူး။
ေရကူးဖို႔၊ အပမ္းေျဖဖို႔ ေနေနသာသာ တေန႔တေန႔ ေဖ့ဘုတ္ပြတ္ေနရင္း အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းေနမိတာ။
သူမ သတင္းတစ္ခုခုကိုေတာင့္တေနသလိုမ်ဳိး။
အရင္က အဲ့လိုေဖ့ဘုတ္ပြတ္ေလ့မရွိတဲ့ သူမ။
အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ လီလီဟာ သူမကို အတင္းေခၚပါေသးတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းက် လီလီလည္းလက္ေလ်ာ့သြားပံုေပးတယ္။
သူမ ေငးငိုင္ေနတဲ့ အနီးနားေလးမွာ ေၾကာင္လိမၼာေလးတစ္ေကာင္လို လာလာေခြေနတတ္တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူမတို႔ ေမာ္ဒိုက္မွာ ၁ လေလာက္ေနျဖစ္သြားတယ္။
ၾကာလာေတာ့လည္း ပင္လယ္ျပင္ရဲ့ အျမင္ဟာ ႐ိုးအီလာတယ္။
ငါးေတြကိုစားရတာ အရသာအတူတူပဲလို႔ေတာင္ ထင္ခ်င္လာတယ္။
"ျပန္ရေအာင္ လီလီရယ္... ျပန္ၾကရေအာင္..."
"အိုေက ျဖစ္ေစရမယ္..."
----------------------------------------------------
ခရီးကျပန္ေရာက္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ သူမ Company ကိုျပန္သြားတယ္။
အရင္က မင္းထက္သာလြန္ဆိုတဲ့ပံုရိပ္ကိုျပန္လည္ထုဆစ္ဖို႔ၾကိဳးစားမိတယ္။
အရင္ကလို တက္ၾကြဖို႔ျပန္ၾကိဳးစားမိတယ္။
ဒါမဲ့ အရမ္းႀကီးဖိၿပီးၾကိဳးစားေလ သူမ ပင္ပန္းေလ။
ဘာနဲ႔တူလဲသိလား။ ေတာင္ေပၚကို ခဲေတြထည့္ထားတဲ့အိတ္အႀကီးႀကီးကိုထမ္းၿပီး တက္ေနရသလိုပဲ။
YOU ARE READING
လေဒီရှူးအနီနဲ့... ကောင်မလေး
Romansကျိုးပဲ့ပျက်စီးလွယ်ပြီး ကြောက်စရာကောင်းလှတဲ့ လှည့်ကွက်တွေ နာကျဉ်စရာဒဏ်ရာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေခဲ့တာ ကျွန်မရဲ့ဘဝပါပဲ။
