Kayıp Ceset

34

" Hayır ya bu sayılmaz."

Eflah abime göz devirdim yine mızıtıyor yenildiğini kabul etmiyordu.

" Ben kazandım yani bulaşıkları sen yıkayacaksın."

Eflah abim, " Hayır tekrar." demiş ve çileden çıkmama sebep olmuştu.

Saymaya bırakacağım kadar çok tekrarlamıştık ve her seferinde ben kazanmıştım ama o bunu kabul etmiyordu.

" Tekrarlayamayız ben kazandım sende kaybettin gidip o bulaşıkları seve seve yıkayacaksın."

Benim ciddi halimi görünce pes etmişti.

" Bari yardım etsen olmaz mı?"

O genelde ben kaybedince odasına kaçıyor ve asla yardım etmiyordu ama ben ona kıyamamış bu teklifini kabul etmiştim.

Bu akşam anne ve babam yoktu şirketin düzenlediği akşam yemeğine katılmışlardı. Ben ve abilerim bu yemeğe tabi ki gitmemiştik çünkü görüp görebileceğim en sıkıcı yemeklerden biriydi. Orta ve yüksek yaşlı insanların katıldığı yemekte yapabileceğiniz pek bir şey yoktu.

Eflah abim ve ben evde kalıp bir şeyler atıştırmayı tercih etmişken Evren abim arkadaşlarıyla ve Eymen abimde sevgilisi olduğunu tahmin ettiğimiz kişiyle yemek yemeye gitmişlerdi.

Eymen abim, sevgilisi olduğunu söylememişti bu sadece bir tahmindi fakat ihtimali bile içimdeki kıskanç kız kardeş duygularını canlandırıyordu.

3 abimde benim canımdı tabiki onları kıskanacak, paylaşmak istemeyecektim.

Eflah abimle bulaşıkları beraberce halletmiş abur cuburlarımızı alarak oturma odasına geçmiştik.

" Mehir sen kilo mu aldın?" diye sordu Eflah abim elindeki cipsi yerken.

" Ne? Hiçte bile."

" Bak işte sen almıyorsun senin yerine ben alıyorum."

Ameliyat olduğu süreçte çok zayıflamıştı şimdi eski kilosuna yavaş yavaş dönüyordu. Kilo almasında benimde payım büyüktü çünkü her canım sıkıldığında mutfağa giriyor ve tatlı yapıyordum.

" Olsun abiciğim her halinle çok yakışıklısın."

Yanağımı öpüp, " Tatlı yalakacı seni." demişti.

Gülümsedim galiba biraz öyleydim.

İkimizinde seveceği bir film açtık. Film bulma işi biraz zor olmuştu çünkü film tarzlarımız asla uymuyordu. O korku, gerilim severken ben romantik, komedi seviyordum. En sonunda zor da olsa ortak izleyebileceğimiz bir film bulabilmiştik.

Filme odaklanmış Eflah abime baktım merakla izliyor hemde cipsinden yiyordu.

Savaş'ın dedikleri kafamın içinde yankılanıyordu.

Bunca yaradan sonra onlarda yaram olmazdı değil mi?

O gün Savaş'ın dediklerine inanmamış ve oraya terk etmiştim ama ya doğruysa diye düşünmeden de duramıyordum. Günlerdir içimde ki kuşkuyla yaşıyordum.

İtiraf etmem gerekirse Ekin'i özlüyordum. Benimle tanışmak başına gelmiş en kötü şeydi. Beni tanımamış olmasaydı hâlâ yaşıyor olacaktı.

Yanlışlıkla bile olsa onu öldüren bendim.

Katildim.

Sevdiği adamı öldüren bir katil.

" Mehir iyi misin?"

Başımı salladım iyiyim dermiş gibi. O buna pek inanmasa da bir şey dememişti.