Kayıp Ceset

39

Günlerdir odamdan çıkmıyordum. Kendimi dört duvarın arasına tıkamıştım. Hatta bazen gece hiç uyumuyormuş gibi yatağımdan çıkmayıp saatlerce uyuduğum bile oluyordu ve bu saatler 13 e kadar çıkıyordu.

Ağır depresyon geçiriyordum.

Ailem benim için endişeleniyordu. Abilerim yanıma uğruyor iyi olduğumdan emin oluyorlardı annem ise sevdiğim yemekleri yapıp getiriyor saçlarımı okşamayı ihmal etmiyordu. Ve babam... o da her akşam yanıma geliyor beni sevdiğini söylüyordu. Onunla gerçek bir baba kız ilişkisi yaşamayı o kadar çok isterdim ki tabi beni öldürtmek istemeseydi.

Yorganın altına girmiş tüm vücudumu kapatmıştım.Belki nefessiz kalır ölürdüm babamda kendi öz kızının katili olmazdı.

Kapım tıklanınca yorganın altından " Aç değilim anne." diye sesimi duyurmak için bağırdım. Öğle saatleriydi ve annem muhtemelen aç mıyım diye sormaya gelmişti.

Kapım açılıp kapanınca annemin duymadığı için içeriye girdiğini düşünerek tekrar bağırdım. " Anne aç değilim."

Cevap alamayınca annemin bir şey demeden gittiğini düşünmüştüm ki adım seslerini duydum.Adım sesleri yatağımın ucuna gelince durdu.

Annem yorganımla kendimi boğduğumu düşünüyor olmalıydı ki gitmiyor beni izliyordu.

"Anne yemin ederim ki kendimi nefessiz bırakmaya çalışmıyorum tabi nefessiz kalıp ölsem güzel olabilir ama konumuz bu değil. " sesim yorgandan dolayı boğuk çıkıyordu dediklerimi anladığından bile emin değildim sadece anladığını umut ederek bağırıyordum.

Tekrar ses gelmeyince " Ölmeyeceğim anne söz. Yani vakti geldiğinde her insan gibi öleceğim ama şimdi değil." diye bağırdım bu seferde.

Anneme iyi olduğumu ispatlamak gerçekten zordu.

" Anneciğim Allah belamı versin ki iyiyim ve açda değilim. "

Yorganımın altında oksijenim bitince yorganı üzerimden çektim. "Gerçekten nefessiz kalıp ölüyordum." demiştim ki Savaşla göz göze geldim.

Şaşkın şaşkın ona bakıyordum o ise beni güLümseyerek izliyordu.

Üstümü düzelterek oturur pozisyona geldim. Dağınık saçlarım solgun yüzüm ve çilekli pijamalarımla beni görmesini isteyeceğim son kişiydi. Bu halimi görüp benden soğumuyorsa hiçbir koşulda benden soğumazdı çünkü şu an berbat bir haldeydim.

"Savaş burada ne işin var?"

Yanıma otururken " Sizinkilerle tanışmaya geldim." dedi.

"Ne?"

"Bizim içinde bir gün olacak ama şimdi Nilsu için."

Anladım der gibi kafamı salladım. "Bir an ' Ben Eylül'ün kocasıyım' demeye geldin sandım"

" Karım isterde ben demez miyim? " diyip ayaklanır gibi olunca kolundan tutup kalkmasını engelledim.

"Hayır, deme bir an öyle sandım."

"Tamam şimdilik erteleyelim ama bir gün diyeceğim haberin olsun"

"Nasıl diyeceksin?"

" Güzeller güzeli kızınız Eylül, benim canım karım."

Kaşlarımı kaldırıp indirerek beğenmediğimi ifade ettim. Aslında beğenmiştim ama sınırları zorlasın istiyordum.

" Olmadı mı? Peki o zaman şu olur. Biz evliyiz haberiniz olsun, kızınıza da çok aşığım."