-Nuray inana bilmirəm, mən Volfdan imzalı kitab aldım. – Yasəmən rəfiqəsi ilə təəssüratlarını paylaşırdı. Onlar dəniz kənarı parkla asta-asta yeriyirdilər.
-Yasəmən sənə elə gəlmirmi ki, bu adamı gözündə çox müqəddəsləşdirirsən. –Nuray laqeydliklə reaksiya verirdi- sonunda o da adi bir insandı.
- O şairdir. Və sadəcə super şairdir.
-Of Yasəmən sən nə vaxtdan bəri belə incə ruhlu olmusan?
-Volfdan sonra.
-Yasəmən fikir vermisənmi Volf nəsə 17 rəqəmini çox sevir. Həmişə kitabının adı olan şeir kitabında 17-ci olur. Həmişə təqdimatları ayın 17-ə salır.
-Hə elədir-Yasəmən fikirləşdi- gəl bir yerə gedək.
-Lazım deyil. Mən gəlmirəm.
Volf məkandan çıxdı. Pərəstişkarları ondan əl çəkmək istəmirdilər. Amma artıq onun mühavizəçiləri var idi. O istəməyənə qədər kimsə onun on metr yaxınlığına girə bilməzdi. Volf keçib qara mersedesin arxa oturacağında oturdu. Sürücü güzgüdən ona baxıb soruşdu.
-Hara gedirik?
- Kinoteatra.
Maşın yerindən tərpəndi.
"Səndə xatırlayırsanmı bu günü Yasəmən? O vaxtları. Həyatımızın gözəl olduğu vaxtları. Bizim həyatımızın..."
13 il əvvəl
Həyatın ən gözəl mərhələsidir yeniyetməlik. Həyatın ən unudulmaz və gözəl hissidir yeniyetməlik sevgisi. Onlar zala daxil oldular. Yasəmən bərk-bərk Ömərin əlindən tutmuşdu. Filmdən artıq yarım saat keçmişdi. Onlar gecikmişdilər.
-Ömər bir az yavaş ol. Məni də arxanca sürüyürsən.
Ömər gülümsünərək sevgilisinə baxdı.
-Tez ol Yasəmən. Onsuz da gecikmişik.
Onlar bir boş yer tapıb oturdular. Nə qədər baxırdılarsa filmdən bir şey anlamırdılar.
-Ah- Ömər hüznlə dilləndi- sənin də gününü zəhər etdim. Hamısı mənim üzümdən. Niyə gecikdim axı.
-Ürəyini sıxma.- Yasəmən ona ürək dirək verdi. – sənlik bir şey yoxdur. Məndə də çox olur bu. Metroda qatara minə bilmirəm və getməli olduğum yerə gecikirəm.
- Yasəmən bu gün ayın neçəsidir?
-Ayın 17-si. Necə bəyəm?
-Gəl hər il bu günki gün bura gələk. Bu bizim bir növ sevgi yerimiz olsun. Razısan? Həmişə gələk. Hətta evləndikdən sonra da.
Yasəmən üz-gözünü turşutdu.
-Sadəcə ildə bir dəfəmi biz kinoteatra gedəcəyik.
Onlar gülüşdülər.
-Gəl bura-deyən Ömər Yasəməni qucaqladı.
İndi
-Çatmışıq düşə bilərsiniz- sürücü cavab verdi.
Volf gülümsədi. Həyatın ironiyasına bax. Bir vaxtlar o bu kinoteatra metro ilə gəlirdi və gecikirdi. Bir vaxtlar o bu kinoteatra sevgilisi ilə gəlirdi. Bir vaxtlar o bu kinoteatrda gülürdü. Bu kinoteatrda olduğu anlar bir vaxtlar onun üçün sehrli keçirdi.
Sənə bir-iki kəlmə söz deyəcəm mən.
Səni unuda bilmirəm niyə axı mən?
