Chapter 2

631 55 7
                                    

(Unicode)

"စိတ်ကူးစိတ်သန်းဟာ အရာဝတ္ထုတစ်ခုမှစတင်ပြီး လက်တွေ့ဘဝကို ဖယ်ရှားပစ်မည်...လှည့်စားခြင်းသည် အနုပညာ၏ဗဟိုချက်ဖြစ်ပြီး အမှန်တရားကိုကိုယ်စားပြုသည့် အနုပညာလိမ်ညာမှုအဖြစ် ပုံဖော်ခြင်းဖြစ်သည်..."

အနောက်ကနေခြေလှမ်းသံကိုကြားရသည်။ ကြွေပြားခင်းပေါ်က ဒေါက်ဖိနပ်သံဟာ သူ့အသံမှတစ်ပါး တခြားကင်းစင်နေတဲ့လေဟာနယ်ထဲတွင် ခပ်သိပ်သိပ်လှုပ်ရှားထွက်ပေါ်လာသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဒေါက်ဖိနပ်သံဟာ သူနဲ့ပိုမိုနီးကပ်လာသည်။ သူကြားသော်လည်း အာရုံမလွင့်။ ပန်းချီဆရာပီကာဆိုရဲ့ ပန်းချီနဲ့အနုပညာခံယူချက်ကိုသာ တဖွဖွရွတ်နေရင်း သူသိမ်းဆည်းထားတဲ့ ပီကာဆိုအဖိုးတန်ပန်းချီကားကို ငေးမောလျက်ရှိသည်။

"ဟန်နွေး"

သဲ့ခနဲမြည်တဲ့ဒေါက်ဖိနပ်သံအဆုံးမှာ သူ့နာမည်ကိုကြားလိုက်ရသည်။

"ဟန်နွေး"

ပန်းချီကိုသာကြည့်နေဆဲမို့ ဒုတိယအကြိမ်ခေါ်တဲ့အမျိုးသမီးငယ်တစ်ယောက်။ သူဟာ ပန်းချီမှအကြည့်ခွါကာ တစ်ဖက်မှ အမျိုးသမီးကိုကြည့်လိုက်သည်။

"လူတစ်ယောက်ရောက်နေတယ်...နင်နဲ့တွေ့ချင်လို့တဲ့"

"ဘယ်သူလဲ"

"မော်ဒယ် Khun Itt"

"Khun Itt...Itt Jakapat ကိုပြောတာလား"

"အင်း...Guest Room ထဲမှာစောင့်နေတယ်"

"Okay...ငါလာခဲ့မယ်"

အမျိုးသမီးငယ်က ခေါင်းညိမ့်ကာ ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဟန်နွေးလို့ခေါ်တဲ့သူဟာ သူ့ရဲ့ကုပ်ထိဝဲကျနေတဲ့ဆံပင်တွေကိုသပ်တင်ကာ လက်ကောက်ဝတ်မှာစွပ်ထားတဲ့ခေါင်းစည်းကြိုးဖြင့် စည်းနှောင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဘေးဘက်ကပ်လျက်မှာရှိတဲ့အခန်းထဲဝင်ကာ မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။ ရေအေးဖြင့်ထိလိုက်သောကြောင့် သွေးကြောတွေပွင့်လာပြီး အာရုံတွေလည်းလန်းသွားသည်။

မှန်ကို ခေတ္တစိုက်ကြည့်နေခိုက် ဘာဆေးကူမှမပါဘဲ ဝင်းမွတ်တဲ့သူ့ရဲ့အသားအရည်ပေါ်တွင် အပြုံးတစ်ခုပေးမိသည်။ ရေနဲ့ထိသောကြောင့် ကြည်လင်လာတဲ့အသားအရည်နဲ့မျက်နှာဟာ သွားတွေ့ရမယ့်တစ်ဖက်လူမြင်ရုံနဲ့တင် စိတ်တစ်ဝက်အေးသွားနိုင်မည့်ဖြစ်တည်မှုမျိုးဖြစ်သည်။

Darling DearestWhere stories live. Discover now