Chapter 16

319 47 9
                                    

(Unicode)

ဒီနေ့တော့ စိတ်အကြံပေးရုံးခန်းလေးဆီ ဟန်နွေးစောစောရောက်နေသည်။ မနေ့ည ဆေးရုံမှပြန်ရောက်ကတည်းက စောစောအိပ်ပစ်လိုက်တာ မနက်ကျတော့ အစောကြီးနိုးတာကြောင့် စိတ်ပြေလက်ပျောက်ဖြစ်အောင် ရုံးခန်းဆီစောစောထွက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ရုံးခန်းရောက်တော့ ပြည့်ရည်ဖူးကိုမတွေ့။ စောသေးတော့ မရောက်သေးတာပဲဖြစ်မည်။ ဟန်နွေးက မနေ့က ဆေးရုံမှာ သူလုံးချေပစ်ခဲ့တဲ့ဆေးစာရွက်ကို သေသေချာချာဖြန့်ရင်း ဆေးဝယ်ဖို့ပြင်သည်။ နေလို့လည်းသိပ်မကောင်းသေးတာကြောင့် ဆေးဝယ်သောက်ဖို့လိုသည်။ အိပ်ရေးဝ၍သာ အားပြည့်နေပုံရပေမယ့် လူကတော့ သိပ်ပြီးခွန်အားရှိတာမဟုတ်။

"ဟယ် ဟန်နွေး...ရောက်နေပြီလား"

ထိုစဉ် ပြည့်ရည်ဖူးရောက်လာပြီး အံ့ဩတကြီးမေးသည်။

"ငါဆန်ပြုတ်ယူလာတယ်"

ထုံးစံအတိုင်း ဟန်နွေးဖို့ တကူးတကဆန်ပြုတ်ပြုတ်ခဲ့ပြန်သည်။ ပြည့်ရည်ဖူးက ဆန်ပြုတ်ကိုပန်းကန်လုံးထဲထည့်ကာ ဟန်နွေးအရှေ့ချပေးသည်။

"နင့်ကြည့်ရတာသိပ်မသက်သာသလိုပဲ...ဆေးရုံမသွားခင်က ပိုအဆင်ပြေတဲ့ပုံပေါက်တယ်"

"သက်သာပါတယ်၊ ဒီလိုပါပဲ"

ဟန်နွေးက ဆန်ပြုတ်တစ်ဇွန်းခပ်သောက်ပြီးဖြေသည်။

"ဒါနဲ့ မာမားဖုန်းဆက်တယ်သိလား၊ အိမ်သွားကြည့်ကြပြန်တဲ့လေ"

"အင်း"

"ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ၊ နောက်လဆိုစာတမ်းရေးရတော့မှာ၊ မြန်မာကိုပဲပြန်လာခိုင်းနေကြတယ်"

"ပြန်ကြတာပေါ့၊ ပြန်ပြီး ငါတို့လက်မထပ်နိုင်တဲ့အကြောင်းကိုပြောကြတာပေါ့"

"တကယ်ပြောရတော့မယ်ပေါ့...မာမားတို့က ဘာလို့အတင်းသဘောတူနေကြလဲမသိတော့ပါဘူး"

"အဲ့တာကတော့ မာမားတို့ကငယ်သူငယ်ချင်းတွေလေ၊ သဘောတူပေးစားတာမဆန်းဘူး"

စိတ်အေးလက်အေးနဲ့ ဆန်ပြုတ်လေးသောက်ရင်းဖြေတာကို ပြည့်ရည်ဖူးသဘောမတွေ့ပြန်။ ထို့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းစူကာ ဟန်နွေးရဲ့လက်မောင်းကို မနာအောင်ရိုက်လိုက်သည်။

Darling DearestWhere stories live. Discover now