အော်တစ်ဇင်ဇနီးလေးအား ကမ်းကုန်အောင်အလိုလိုက်ခြင်း (ဘာသာပြန်)

Chapter 17+18💘

💘Chapter 17
အိပ်မပျော်ခြင်း

နွေရာသီနေက နေ့လည်ရောက်ခါနီးလေလေ ပိုပိုပြင်းလာလေလေဖြစ်သည်။ပူ​ပြင်းလွန်း၍ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး ညှိုးနွမ်းနေသယောင်ဖြစ်​နေသည်။

ဝေ့ချန်က ချန်လီအပူလျှပ်သည်က မပျောက်သေးမှာစိုးသဖြင့် နေပူလာသည်နှင့် ချန်လီကိုပန်းချီဆွဲနေခြင်းအားရပ်ခိုင်းလိုက်၏။သူရပ်ခိုင်းလိုက်သည့်​အချိန်က ကွက်တိဖြစ်ပြီး ချန်လီ ပန်းချီတစ်ကားပြီး၍နောက်တစ်ကားဆွဲတော့မည်အချိန်ဖြစ်လေသည်။

ချန်လီက ကင်းဗတ်စနှင့်ရေဆေးများကိုပဲ
မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် ကြည့်နေပြီး ဝေ့ချန်ကို ထိုပစ္စည်းများအားပြန်မသိမ်းစေချင်မှန်းသိသာလေသည်။သူ့က ဘာစကားမှမဆိုပေမဲ့ သူ့အကြည့်က ရုံးအိတ်ပေါ်ရောက်သွားပြီးနောက် ပြန်ခွာမလာတော့ပေ။

ဝေ့ချန်က ချန်လီ၏အတွေးများကိုမသိဘဲ မည်သို့နေမည်နည်း။သို့ပေမဲ့သူချန်လီကိုနေပူပူအောက်မှာပန်းချီဆက်ဆွဲခိုင်းမှာမဟုတ်ပေ။သူက လက်ဆန့်ကာချန်လီ၏ဆံပင်လေးကိုပွတ်ပေးလိုက်ပြီးပြောလိုက်၏။

"မနက်ဖြန်ကျရင် ကိုယ်မင်းကို တခြားနေရာတွေမှာပန်းချီဆွဲဖို့ခေါ်သွားပေးမယ်...အခုက ပိုပိုပူလာနေပြီ...မင်းက လုံးဝကြီးနေကောင်းသေးတာမဟုတ်ဘူး...အပူဒဏ်ထပ်ခံလို့မရဘူး"

သူပြောသည်ကို ချန်လီ  နားလည်မလည်သူမသိပေမဲ့ ဝေ့ချန်စကားဆုံးသွားချိန်မှာ ချန်လီက သူ့အကြည့်ကိုရုံးအိတ်ဆီကနေရွှေ့သွားပြီး ဝေ့ချန်၏နူးညံ့သောမျက်ဝန်းများဆီကြည့်လာသည်။ထို့နောက် တစ်စုံတစ်ခုကိုအတည်ပြုချင်နေသည့်အတိုင်း ရုံးအိတ်ကိုပြန်ကြည့်​ပြန်လေသည်။

"စိတ်မပူပါနဲ့...မနက်ဖြန်ရာသီဥတုကောင်းသရွေ့ ကိုယ်မင်းကိုဒီနေရာကိုခေါ်လာပေးမယ်နော်"

ဘာကြောင့်မှန်းမသိပေမဲ့ ဝေ့ချန် ချန်လီ၏ အပြောင်းအလဲမရှိသောမျက်လုံးများကနေတဆင့် ချန်လီ၏စိတ်ကိုဖြတ်မြင်နိုင်နေခဲ့သည်။

ချန်လီက စိတ်အေးသွားပုံရသည်။သူက ခုံပေါ်ကနေဆင်းကာမတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။သူ ထရပ်လိုက်သည်နှင့် သူ့ရှေ့မှာလက်တစ်ဖက်ပေါ်လာသည်ကိုသူမြင်လိုက်ရသည်။လက်ချောင်းသွယ်သွယ်များက နေရောင်အောက်မှာ အနည်းငယ်ဝင်းလက်နေယောင်။ချန်လီ ထိုလက်ချောင်းများကိုအကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေပြီးနောက် မဝံ့မရဲနှင့်သူ့လက်လေးကိုဆန့်ထုတ်လိုက်၏။သူ၏ ဖြူရော်ရော်လက်ချောင်းထိပ်ဖျားများက အနည်းငယ်တုန်ရီနေပြီး နေရောင်ခြည်များကို နေရာအနှံ့ ပြန့်ကျဲလျက် သက်ဆင်းသွားစေသည်။