အော်တစ်ဇင်ဇနီးလေးအား ကမ်းကုန်အောင်အလိုလိုက်ခြင်း (ဘာသာပြန်)

Chapter 15+16💘

💘Chapter 15
လမ်းလျှောက်ထွက်ခြင်း

အ​ပြင်ဘက်ရှိ မနက်ခင်းနှင်းစက်များ လုံးလုံးလျားလျား ပျောက်ကွယ်သွားမှ ဝေ့ချန်က ချန်လီကိုခေါ်ပြီး လမ်းလျှောက်ထွက်ရန် ရည်ရွယ်ထားလေသည်။

ကန့်သတ်ထားသောနေရာတစ်ခုထဲမှာပဲ တစ်နေကုန်ပိတ်လှောင်နေခြင်းက ချန်လီ၏ကျန်းမာရေးအ​​ခြေ အနေအတွက်မကောင်းပေ။

သို့ရာတွင် အများနှင့်မပတ်သတ်ဘဲတစ်ယောက်ထဲနေလိုသော ချန်လီက လမ်းလျှောက်ထွက်ချင်မှာမဟုတ်မှန်းလည်း ဝေ့ချန်သိလေသည်။အကြောင်းမှာ သူလမ်းလျှောက်ထွက်သည်နှင့် လူများနှင့်ပိုပြီး အဆက်အဆံလုပ်ရမည်ဟုဆိုလိုပြီး ယင်းက ချန်လီအတွက် အင်မတန်ခက်ခဲသောစိန်ခေါ်မှုတစ်ခုဖြစ်သည်။

သေချာသည်ပင်၊ဝေ့ချန်က သူ့ကိုလမ်းလျှောက်ထွက်ရန်ခေါ်သွားချင်ကြောင်းကြားသောအခါ ချန်လီ၏ကိုယ်လေး စောင်အောက်ကို ကြုံ့ဝင်သွားပြီး ဝေ့ချန်ကို မျက်လုံးပြူးလေးဖြင့် စိုက်ကြည့်နေသည်။သူက ဝေ့ချန်ကို အကြည့်ဖြင့် ငြင်းဆန်ချင်​​နေမှန်းသိသာလှသည်။

ဝေ့ချန်က ဤအခြေအနေကိုမျှော်လင့်ထားပြီးသားဖြစ်သည်။သူက အနောက်မှာဝှက်ထားသော ရုံးအိတ်တစ်လုံးကို ထုတ်ယူလိုက်ပြီး လမ်းလျှောက်ထွက်မည့်အကြောင်းမပြောတော့ဘဲ ချန်လီကိုပန်းချီဆွဲရန်အပြင်ခေါ်သွားမည်ဟုပြောလိုက်၏။

ပန်းချီဆွဲမည်ဟူသောစကားကိုကြားသောအခါ ချန်လီ၏မျက်လုံးများ သိသိသာသာ တောက်ပသွား၏။သူ့အကြည့်များက ဝေ့ချန်ဆီက ဖယ်ခွာပြီး ရုံးအိတ်နောက်ကို လုံးဝဥဿုံပါသွားတော့သည်။

ဝေ့ချန်စိတ်ထဲမှာပြုံးလိုက်၏။ဤအဆင့်မှာ ချန်လီ၏စိတ်ခံစားချက်များကို ဆွဲဆောင်နိုင်သော တစ်ခုတည်းသောအရာက ပန်းချီဆွဲခြင်းဖြစ်လေသည်။

အဆုံးမှာ ချန်လီ ပန်းချီဆွဲခြင်း၏သွေးဆောင်​ဖြားယောင်းမှုကို မခုခံနိုင်ဘဲ လူနာကုတင်ပေါ်မှထကာ ဝေ့ချန်နှင့် လူနာဆောင်အပြင်ဘက်ကိုလိုက်ထွက်မည်ပြုသည်။သို့ပေမဲ့ ဆေးရုံကော်ရစ်တာမှာ ဝင်ထွက်သွားလာနေသော လူများကိုတွေ့သောအခါ ချန်လီအနည်းငယ် နောက်တွန့်သွားပြီး လူနာဆောင်တံခါးဝမှာရပ်ကာ အပြင်ထွက်ရမည်ကိုကြောက်နေ၏။