"Aslında konuşmak için biraz geciktik değil mi? En başında aklımdakileri sana sormam gerekti. Sevgililer böyle yapardı ama ben yapamadım. Mesela bu ilişki de yeteri kadar diyalog kurmadan seninle öpüşüyoruz, senin bana her dakika dokunmanı istiyorum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şuan Taehyung'la yan yana yatıyorduk. Elleri belime sarılı, sırtım göğsüne yaslıydı. Bir elim avcunun içine tutunmuş, gözlerim kapalı düşünüyordum. Arkamda uyumadığını biliyordum, fakat konuşmakta istemiyordum. O da bunu anlamış gibi sadece duruyordu ne haraket ediyor ne konuşuyordu. Nefesleri yardımıyla yanımda olduğunu belirtiyordu.
Ben de bu sırada elini tutarken düşünmem gerekenleri düşünüyordum. Zaten beynim hiç susmuyordu ki. Nasıl susacaktı da zaten. Annemi gitmeden bir hafta önce görmeyi bırakmıştım ve şimdi hiç yoktu. Annemi özlemiştim, bana sarılışını yanındayım demesini. Ama artık yoktu.
Hayatım değişmişti. Hayatıma yeni giren bir Taehyung bir de annem olduğunu söyleyen lilith'i vardı. Arkadaşlarımla konuşmayalı yirmi dört saati geçmişti. Mesajları, aramaları ise yüz'ü geçti. Hiç birine cevap vermedim, onlara dönmedim. Sadece burada kalarak girdiğim yorganın altında Taehyung'a sığındım.
Karanlığa batmış gibi hissediyorum, bu karanlık gözlerimden şuan dahi yaş akıtmayı başarıyordu. İstemsizce yumruk yaptığım elimle ıslanan yanağımı silip burnumu çektim.
Bu karanlıktan çıkmam gerekti. Ben daha on dokuz yaşında, hayalleri olan bir gençtim. Ancak şuan halime bakıyorum da eski halimden hal kalmamıştı. Her gün ağlıyor, ya da bağırıp çığırıyordum.
Yoruldum artık, şu yatakta yatarken bile düşünceler ağrıtıyordu her yanımı. Annemin gitmesine bile odaklanamıyordum. Her şey üst üste gelmişti ki başka bir insan olsa ne yapardı diye düşünmek geliyordu aklıma.
Onlar da benim gibi şoka girer miydi? Olduğu durumu kabul ederler miydi? Zordu bu durum zordu. Yetmez miydi artık acılar? Kafamda ki doluluğun yok olmasını, boşlukta süzülmeyi istiyordum.
Eskisi gibi arkadaşlarımla gezip eğlenmek, bir şey düşünmeden yaşayıp gitmek istiyorum. Bunun için ne yapmam gerekti? Taehyung'un o en son dediği durum hakkında ne düşünmem gerekti? Bir düşünce bitse, bir diğeri aklımı çekiyor beynimi sikiyordu.
Olmaması gereken her şey olmuştu, bu da gerçekse diye kafa mı gömmek istiyor, olmadı bir çocukla mı kurtulsam diye beynimi yiyordum. Annemi, ailemi kaybetmenin üzerine bir de bu düşüncelerle sarsılmak daha da ağlama isteği uyandırıyordu.
Sanki birisi büyümenin zamanı geldi diyor, beni ıssız bir tarlanın ortasına atacak kadar da acımıyordu. Şafak ne zaman doğacaktı? Büyüyünce böyle oluyorsa, ben hep küçük kalabilirdim. Okula gider gelir dönem sonunda aldığım belgemle gurur duyardım.
Bunlar tükendi. Zaman geçti, sanki günah işlenmiş karması beni bulmuştu. Ne komikti ama hayatımı eskiden de boka batıranlar yok olmuştu ama ben hala savruluyor, mutsuzluktan gülmüyorum.
Düşüncelerim arasında yüzüme vuran rüzgar yeter dercesine çıkarttı beni aklımda ki bozgundan. Şimdi düşünme, yeter diyor beni üşütüyordu. Öyle ki omuzumda ki el üşüdüğümü anlamış gibi omuzumda gezindi. Taehyung o an yine aklıma düştü. Düşüncelerden kolları arasında olduğum adamı unutmuştum.
