Betrayal-HyunLix- +18

-11-

2018
_______

Bende aşağı inip anneme sofra kurmasında yardımcı oluyordum. Sonra birden durup bana baktı.

"Felix, o boynundaki neden sürekli var?"

Bir anda korku tüm bedenimi sardı. Gözlerim yavaşça arkadaki adama döndü. Yüzünde bir sırıtış olmuştu. Mutfak kapısına yaslanmış bana bakıyordu.

"Biraz üşütüyorum galiba... Boynumu sıcak tutmak için."

Annem kaşlarını çatıp yanıma gelmişti.

"Ne demek sıcak tutmak için? Evde bile mi? Ne saklıyorsun sen?"

Sesi sert çıkmaya başlamıştı. Gözlerimi yeniden o adama çevirmiştim. Elleri cebinde yanımıza gelmişti.

"Bebeğim, çok üzerine gitmesen mi?"

"Sen karışma Joon-woo. Felix çıkart şunu."

"Anne ben bir şey saklamıyorum."

"Sana çıkart dedim değil mi!?"

Diyerek hızla boynumdaki şeyi çekmişti. Hızı ile biraz öne doğru sendelemiştim. Çenemden tutup kafamı kaldırmıştı. Boynumdaki tüm morluklar gözler önüne serilmişti.

"Bu ne! Ne yaptın sen!?"

"Anne... Ben istemedim..."

Gözyaşlarım düşmeye başlamıştı.

"Kim yaptı dedim sana!?"

"O ada-"

"Sevgilisi var!"

O adam hızla lafa atlamıştı. Annem çenemi bırakıp bana sert bir şekilde bakmaya başlamıştı.

"Ne demek sevgilisi var...?"

"Evet bebeğim, sevgilisi var. Biliyorsun ben onun babasıyım, bir kere onları görmüştüm."

Demişti hızla konuşarak. Kafamı eğip gözyaşlarımı dökmeye başladım ellerimi yumruk yapıp tırnaklarımı avuçlarıma geçiriyordum.

"Sen... O herif gibisin aynı! Kirlisin! Sen kendini pislettin Felix! Evlenmeden biri ile yiyişmek ne demek!?"

Diyerek bana bir tokat atıp kolumu tutmuştu.

"Ondan ayrılacaksın! Duydun mu beni!? Bir daha o boynunu öyle görürsem seni mahvederim!"

Diyerek kolumdan tutarak beni üst kata çekiştiriyordu.

"Anne! Anne benim suçum yok... Anne lütfen!"

"Kes sesini! Sen demek ki akıllanmıyorsun... Ama merak etme bebeğim... Anne seni temizleyecek."

Diyerek bizi banyoya sokup kapıyı kilitlemişti.

2021
________

Odamda bir köşeye sinmiş ağlıyordum. Canım çok yanıyordu... Artık vücudumu taşıyacak bir gücüm yoktu. Annemin her gittiği fırsatta ben o bedenin altında eziliyordum. Canımın acısı beni benden alıyordu. Artık rüyalarıma girer olmuştu. Her gece korkarak uyanıyordum.

Bacaklarımı kendime çekip kollarımı bacaklarıma sarmıştım. Kapı sesi duymamla yerimden kalktım ama bedenim çok ağrıyordu. Zar zor aşağı indim. Annemi görünce gözlerim dolmuştu. O da beni fark etmişti hızla gidip ona sarıldım ve gözyaşlarını dökmeye başladım.

"Felix? Uyumadın mı?"

Kafamı olumsuz şekilde salladım.

"Ne oluyor? Neden ağlıyorsun?"