ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ!

26. Οι υποψίες

Ο Ανδρέας έκλεισε την πόρτα πίσω του και έμεινε μόνος στο δωμάτιό του. Αν μη τι άλλο είχε να αντιμετωπίσει πένθος του, τις τύψεις του. Όμως, έπρεπε να ενημερώσει και τους συναδέλφους και τους φίλους του πατέρα του, για το θάνατό του. Δεν μπορούσε να ασχοληθεί άλλο με τις τρέλες της Κατερίνας.

'Μα τι την έπιασε ; Γιατί να διαβάλλει έτσι τον πατέρα μου;' μονολόγησε

Άρχισε να πηγαίνει πάνω κάτω στο δωμάτιό του, μη μπορώντας να ελέγξει τα νεύρα του. 

'Δεν μπορεί, κάτι πρέπει να έγινε ή αλλιώς είναι μια....Κακομαθημένη Εγωίστρια' φώναξε, κοιτώντας την πόρτα.

 Μόλις πέθανε ο πατέρας, έβγαλε τον πραγματικό της εαυτό. Αυτό είναι! Την ένοιαζε, πάντα το θέα Αθήναι, πως θα φαίνεται καλή σε όλους. Και τώρα που πέθανε ο πατέρας του, δεν την νοιάζει να παίξει το θέατρό της. Μειώνει τους γύρω της, χωρίς να υπολογίζει κανέναν. Στην ουσία δεν αγάπησε κανέναν μας. Ποτέ! Συμπεριφέρθηκε άκαρδα, αναίσθητα λες και ο Ερρίκος δεν την φρόντισε ποτέ.

'Με έχουν τυφλώσει τα νεύρα μου', μουρμούρισε και προσπάθησε να ηρεμήσει.

'Όμως, τα κλειδιά της, πως βρέθηκαν εδώ; Χθες το βράδυ, δεν ήταν στο σπίτι.' μονολόγησε.

Παρασυρμένος από τις φριχτές σκέψεις του, δεν άκουγε την πόρτα να ανοίγει και να μπαίνει η Κατερίνα μέσα.

'Τι θες;' της απάντησε κοφτά, γυρνώντας την πλάτη του στην κοπέλα.

Η Κατερίνα μπήκε μέσα ήσυχα. Κοίταξε το δωμάτιο του και εντόπισε μια παιδική τους φωτογραφία, που δέσποζε στο γραφείο του και πόζαραν με τα παιδικά τους παιχνίδια. Θα ήταν εκεί 8 χρονών και ο Ανδρέας 13.

'Α! Εσύ την έχεις αυτή την φωτογραφία και την έψαχνα τότε στην Κέρκυρα...', σχολίασε με ανάλαφρη διάθεση και την πήρε στα χέρια της, να την δει από κοντά.

Ο Ανδρέας την άρπαξε από τα χέρια της και την έσκισε.

'Κακώς, την έχω!' της αποκρίθηκε απότομα και έκατσε στο κρεβάτι, κοιτώντας το κινητό του.

Eκείνη ξαφνιάστηκε με την πράξη του και προσπάθησε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε συνηθίσει να της φέρεται έτσι ο Ανδρέας, κι αυτή του η συμπεριφορά την στενοχωρούσε. Σκυθρωπή και υποτονική εκείνη του αποκρίθηκε,

'Ανδρέα, ηρέμησε σε παρακαλώ πολύ.'

Ο νεαρός Δαγκλής, ανακάτεψε τα μαλλιά του θυμωμένα και της φώναξε.

'Καλά, δεν ντράπηκες να σπιλώσεις το όνομα του πατέρα μου, μέσα στο σπίτι του, την ημέρα που δολοφονήθηκε;'

H Κατερίνα όντως, ένοιωσε μια ντροπή, με τα λόγια του, ξέροντας ότι το παράκανε.

'Εντάξει Ανδρέα μου, έχεις δίκιο, έπρεπε να σεβαστώ την ημέρα του πένθους σου.'

Προσπάθησε να πιάσει το πρόσωπο του και να τον κοιτάξει κατάματα, λέγοντας,

' Γι' αυτό και ήρθα στο δωμάτιο σου, να σου ζητήσω συγγνώμη.'

Ο Ανδρέας τραβήχτηκε πίσω , βγαίνοντας νικητής από την διένεξη τους και συνέχισε το σκληρό παιχνίδι, που της ξεκίνησε.

'Ημέρα πένθους μας, Κατερίνα.' της αντιμίλησε.

Εκείνη έριξε τα μάτια της χαμηλά, μη μπορώντας να βρει απάντηση στο σχόλιο του.

'Κάποια στιγμή θα σου εξηγήσω και θα καταλάβεις.' τόλμησε να πει ήσυχα, κοιτάζοντας τον, με στοργή.

Ο Ανδρέας σηκώθηκε απότομα, αποφεύγοντας την στενή επαφή μαζί της και την ρώτησε, χωρίς περιστροφές, 

'Μήπως τελικά τον σκότωσες, γι' αυτό είναι και τα κλειδιά σου εδώ;'.

Εκείνος, την ρώτησε απότομα, περισσότερό για να ελέγξει τις αντιδράσεις της. Ήθελε κιόλας να λύσει και αυτό το μυστήριο με τα κλειδιά της, που ξεφύτρωσαν ξαφνικά μέσα στο σπίτι. Μα πώς στο καλό εμφανίστηκαν εκεί; Τι μπορεί να ξέρει ή τι μπορεί να είδε η Κατερίνα με την κρυφή επίσκεψή της.

Η Κατερίνα θορυβήθηκε και τον κοίταξε στα μάτια με μια τρομάρα. Άρχισε να κάνει νευρικές κινήσεις με τα χέρια της, μη έχοντας τι να τα κάνει ή που να τα βάλει. Πήγαινε προς την πόρτα, προς την μοναδική φυγή, ως τη μοναδική λύση, σε αυτό το χωρίς νόημα, διάλογο.

' Ανδρέα, παραλογίζεσαι...' δήλωσε μόνο και έφυγε.

Εκείνος έμεινε ακίνητος και μόλις εξαφανίστηκε άρχισε να φωνάζει από τα νεύρα του, καθώς ήθελε κάπου να ξεσπάσει. Τι μπορεί να είδε η Κατερίνα και του διέφευγε; Παίζει το παιχνίδι της. Ναι, ήταν το μόνο σίγουρο και εκείνος έπρεπε να το ανακαλύψει.

Αναστέναξε βαθιά.

Ησύχασε κάπως και έβγαλε το κινητό του να ενημερωθεί από τον αστυνόμο για το πότε θα μεταφερόταν η σωρός, στο γραφείο κηδειών. Ύστερα, έπρεπε να ενημερώσει το κύκλο του για την κηδεία και για τις λεπτομέρειες, όπως άρμοζε να κάνει ένας άξιος γιός της οικογένειας Δαγκλή.