ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ!

38. ΓΡΑΜΜΑ

H Κατερίνα Δαγκλή, κοίταξε τον φάκελο, που είχε πετάξει ο δικηγόρος της, στο πάτωμα. Κοίταζε τα καλλιγραφικά γράμματα που έγραφαν, ευδιάκριτα, ' προς Αικατερίνη Δαγκλή' , αναγνωρίζοντας, την γραφή του Ερρίκου. Εστίασε, πάνω στο φάκελο, λες και θα μπορούσε με την δύναμη της σκέψης ,να τον εξαφανίσει.

Θα μπορούσε να το αρπάξει και να το σκίσει μονομιάς. Δεν ήθελε πλέον, καμία επαφή με τον νεκρό θείο της, αλλά αυτός την κυνηγάει, ακόμα και στο κελί της.

Ο Ερρίκος είχε τρυπώσει παντού. Στην σκέψη της, στα όνειρά της, στη φυλακή. Ένοιωθε το πνεύμα του νεκρού. Πάλευε να της εξηγήσει, να δικαιολογήσει τις πράξεις του, να την μεταπείσει, με σκοπό να αποκατασταθεί στα μάτια της.

Αναστέναξε. Πες, ότι άνοιγε το φάκελο και διάβαζε το γράμμα. Τι θα μπορούσε να της πει περισσότερο, από αυτά, που ήδη γνωρίζει; ίσως, ομολογούσε το σχέδιο του. Θα έγραφε ένα σωρό δικαιολογίες, για την φτηνή δολοπλοκία του και μετά θα ευχόταν μια καλή ζωή με τον σύζυγό της.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι, έχοντας στραμμένη την προσοχή της, στο φάκελο. Τον πλησίασε και το πάτησε επανειλημμένως, με δύναμη, με το παπούτσι της, λέγοντας, νευριασμένα,

' Φύγε, φύγε, φύγε, φύγε....'

Ξάπλωσε στο πάτωμα, ηττημένη, δίπλα στο γράμμα. Ο φάκελος παρέμεινε ακούνητος, λίγο βρώμικος, από την σόλα της Κατερίνας, αλλά ξεκάθαρα έμενε εκεί, να την συντροφέψει στην φυλακή. Αναστέναξε. Έπρεπε να αντιμετωπίσει την μοίρα της. Θα το διάβαζε. Σίγουρα θα αναστατωνόταν αλλά μετά, το πνεύμα του Ερρίκου, θα επέστρεφε οριστικά στο τάφο του.

Κάθισε στο πάτωμα και έβαλε τα πόδια της οκλαδόν. Τα μαύρα της μαλλιά είχαν γίνει βρώμικα από το πάτωμα και το στόμα της είχε ξεραθεί, από τις φωνές της. Το μαύρο μπλουζάκι της μύριζε ιδρώτα και το τζιν της ήταν λίγο σκονισμένο. Όμως, δεν την ενδιέφερε καθόλου η εξωτερική της εμφάνιση. Προείχε η ψυχή της πρώτα.

Άνοιξε το φάκελο γρήγορα και άρχιζε να το διαβάζει δυνατά και γρήγορα, ανυπομονώντας να το τελειώσει,

Αγαπημένο μου παιδί,

Ελπίζω να βρέθηκε το γράμμα στα χέρια σου, γιατί εσένα αφορά. Φαντάζομαι να είσαι στο σπίτι σου, ευτυχισμένη, δημιουργώντας φανταστικούς πίνακες και φροντίζοντας τους απογόνους σου.

Σου γράφω όμως, αυτήν την επιστολή, για να σου αποκαλύψω, κάποιες αλήθειες, που δεν τολμούσα να σου πω, όσο ήμουν ζωντανός. Γράφοντας όμως αλήθειες, ξέρω κι εγώ καλά, ότι ούτε και εσύ μου αποκάλυψες την δική σου αλήθεια, κορίτσι μου. Ούτε εσύ κατάφερες, να μου ανοίξεις την καρδιά σου. Ας το ομολογήσουμε λοιπόν, σε αυτό το γράμμα. Γνωρίζω ότι αγαπηθήκατε και ερωτευτήκατε με τον γιο μου. Και ξέρεις, πως το έμαθα;