ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ!

36. Εφτά μέρες πριν την δολοφονία του Ερρίκου.

Ο ήλιος του Απριλίου δέσποζε, πάνω στην παλιά πόλη της Κέρκυρας, με τα χρυσαφένια της χρώματα. Ο Ερρίκος Δαγκλής στεκόταν στο μικρό του μπαλκόνι, αγναντεύοντας την ήρεμη θάλασσα του Ιονίου Πελάγους. Μπροστά του, ήταν το χαρτί και η πένα του, τελειώνοντας, την εξομολογητική του επιστολή.

Ο Ερρίκος Δαγκλής δίπλωσε το γράμμα και το έβαλε σε ένα λευκό φάκελο. Απ' έξω, έγραψε, με καλλιγραφικά γράμματα, προς Κατερίνα Δαγκλή.

Πήρε το γράμμα και το έβαλε στον χαρτοφύλακα του. Αύριο, θα κατέβαινε στην πρωτεύουσα και θα το έδινε στο συμβολαιογράφο. Άναψε την πίπα του και κοίταζε τον χαρτοφύλακα, επίμονα και σκεπτικά.

Ήταν σίγουρος πια! Έπρεπε να διασφαλίσει την πορεία των παιδιών του. Ήλπιζε ότι θα έπαιρναν το δρόμο, που τους είχε προκαθορίσει ο ίδιος και ότι θα γινόντουσαν ευτυχισμένοι, δίχως συζητήσεις και σκάνδαλα, γύρω από το όνομά τους.

Όμως, μετά από πολλά χρόνια, όπως ο ίδιος υπολόγιζε, έπρεπε να αποκαλύψει την αλήθεια, στην ανιψιά του. Δεν της άξιζε, να μην γνωρίζει, την πραγματικότητα. Ήξερε ότι, άμα της το αποκάλυπτε τώρα, θα την έχανε, οριστικά. Δεν θα άντεχε τούτη την σκευωρία εναντίον της.

Όταν όμως, θα έφευγε από την ζωή , ήλπιζε πολλά χρόνια αργότερα, θα μάθαινε την αλήθεια. Τότε θα τον συγχωρούσε γιατί δεν θα είχε κανένα νόημα πια, να δράσει. Όλα θα είχαν πάρει το δρόμο τους.

Θα κοίταζε την οικογένεια της, τα παιδιά της, που θα είχε δημιουργήσει με τον Ντάνιελ και θα κατανοούσε τον θείο της και τις επιλογές του.

Από την άλλη, ο γιος του, Ανδρέας, ήταν καταδικασμένος στο λάθος του. Έκανε τόσες προσπάθειες να τον συνετίσει, να τον νουθετήσει, ακόμη και να του επιβληθεί, να βρει μια σωστή σύζυγο, αλλά εκείνος, ποτέ του δεν τον άκουγε.

Έπρεπε να τον παντρέψει οπωσδήποτε, με κάποια κοπέλα της σειράς του. Όσο πέρναγε ο καιρός, τον έχανε ακόμη περισσότερο. Είχε εξελιχθεί σε έναν αλκοολικό καταθλιπτικό νεαρό, που σπαταλούσε τον καιρό του, με κοπέλες, της μιας βραδιάς.

Θα έκανε τα πάντα για να τον επαναφέρει. Ίσως, άμα έβλεπε την Κατερίνα και την ευτυχία της, δίπλα στον Ντάνιελ, να το έπαιρνε απόφαση. Μπορεί να το έβλεπε από διαφορετική σκοπιά. Ίσως, ακόμα και να ήθελε να την ανταγωνιστεί. Μπορεί να έφτιαχνε την ζωή του, για τους λάθους λόγους, βέβαια. Αλλά ο πατέρας του ήταν τόσο απελπισμένος, να ξεπεράσει επιτέλους ο γιός του, την ξαδέρφη του.

Μπορεί ο νεαρός Δαγκλής, να ήθελε να ξεπεράσει την γυναίκα που αγαπούσε, αν την αναμετρούσε και έβγαινε νικητής. Να έκανε και εκείνος, γάμο και να δημιουργούσε μια οικογένεια.

Ο πατέρας του βασιζόταν στον εγωισμό του γιού του. Ο εγωισμός δεν είναι πάντα καταστροφικός, αλλά και δημιουργικός. Ο Ερρίκος Δαγκλής, αυτό το δημιουργικό εγωισμό, ήθελε ξυπνήσει στον γιο του.

'Έτσι πρέπει να γίνει ..' μουρμούρισε ο Ερρίκος και πήρε το χαρτοφύλακα στα χέρια του και ετοίμασε την βαλίτσα του, για την Αθήνα.