ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ!

13. Το εστιατόριο.

Το διάσημο εστιατόριο στο κέντρο της πόλης, ήταν το πιο ξακουστό της Αθήνας για το γαλλικό μενού του. Ήταν διακοσμημένο με γλυκούς κίτρινους τόνους στο τοίχο και τα τραπέζια ήταν διακοσμημένα, όπως ορίζει το σαβουαρ βιβρ. Η ανθοστήλη με τις ροζ ορτανσίες, στη μέση των στρογγυλών τραπεζιών, έδινε ένα τόνο κομψότητας καθιερώνοντας το, ως εστιατόριο πολυτελείας. Η οικογενειακή μάζωξη πραγματοποιήθηκε για να γιορτάσουν ένα χαρούμενο γεγονός, όμως η συστολή της Κατερίνας και η αμηχανία του Ανδρέα ήταν ευδιάκριτη. 

'Παιδιά μου, γιατί δεν τρώτε ; 'αναρωτήθηκε ο Ερρίκος, κοιτάζοντας με απορία.

 'Να πατέρα. Έχω ακόμα αυτό το πονοκέφαλο.' απάντησε ξερά ο Ανδρέας, πίνοντας το κρασί του, κοιτάζοντας την Κατερίνα.

Η νεαρή Δαγκλή κοίταξε τον θείο της ενοχικά και άρχισε να σκαλίζει το φαγητό της, δείχνοντας μια προθυμία, να εναρμονιστεί με το κεφάτο περιβάλλον, στο οποίο βρίσκεται.

'Τρώω θείε!' απάντησε χαμογελαστά η Κατερίνα, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο ξάδερφο της.

'Μα Ανδρέα μου. Πάλι πίνεις..' παραπονέθηκε πάλι, ο πατέρας του, κοιτάζοντάς τον. 

' Έτσι για το καλό πίνω, βρε πατέρα. Να μην ευχηθώ, για το γάμο της ξαδέρφης μου;' αναφώνησε ο νεαρός Δαγκλής και της έριξε ένα χαμόγελο ειρωνείας. 

Ο θείος Ερρίκος έπινε το κρασί του, κοιτάζοντας εξεταστικά τα παιδιά του. Θέλησε να αλλάξει το κλίμα και να συζητήσουν, για πιο πρακτικά θέματα. Απευθύνθηκε και στους δύο και τους ανακοίνωσε,

'Τώρα που τα πράγματα ήρθαν στην θέση τους και είμαστε μονιασμένοι, καιρός είναι να βάλουμε και τον Ντάνιελ, μέσα στην δουλειά. Εγώ λέω, να αναλάβει την γενική διεύθυνση των ξενοδοχείων μας, στην Αθήνα. Εσύ τι λες Ανδρέα;' 

Ο Ανδρέας προσπάθησε να συγκρατήσει τα νεύρα του. Ήξερε ότι αυτός ο γελοίος δεν είχε καμία θέση στις επιχειρήσεις του και προπαντός, στη ζωή της Κατερίνας. Ωστόσο, έπρεπε να το παίξει έξυπνα όπως και ο Ντάνιελ, μέχρι να μαζέψει στοιχεία και να τον αποκαλύψει. 

'Θα δούμε!' του απάντησε κοφτά. 

'Παιδί μου, γιατί να το καθυστερούμε; Αφού τα παιδιά πιέζονται. Μην δεχτεί ξαφνικά καμιά εργασία, στην Αμερική και τους χάσουμε. Έτσι δεν είναι Κατερίνα μου;'  και  έδωσε ένα κοφτό γέλιο, δείχνοντας παράλληλα και την αποδοκιμασία του σε αυτό το σενάριο.

Ο Ανδρέας ήπιε το κρασί του μονορούφι και γέμισε ξανά το ποτήρι του. Η επιμονή του πατέρα του, τον είχε φέρει σε πολύ δύσκολή θέση. Η βραδιά είχε εξελιχθεί σε πραγματικό βασανιστήριο. Κοιτούσε γύρω του, μήπως το εστιατόριο είχε κάποια κοντινή έξοδο διαφυγής, από αυτό το θέατρο του παραλόγου. Αυτός ο Ντάνιελ εξαπλωνόταν και κυριαρχούσε, λες και ήταν γρίπη. Δεν μπορούσε να συγκρατηθεί άλλο.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και αποφάσισε, ότι έπρεπε να συμμορφωθεί. Ήθελε απεγνωσμένα χρόνο και ο μόνος τρόπος ήταν να υπακούσει τον πατέρα του, έτσι ώστε να δράσει ανενόχλητος. Ο σκοπός του ήταν η Κατερίνα. Τίποτα άλλο! 

'Εντάξει!' συμφώνησε σφίγγοντας τα δόντια του, ο νεαρός. 

Η Κατερίνα χαμογέλασε στον θείο της. με ανακούφιση. Ένοιωθε τόση ασφάλεια δίπλα του. Πάντα ο θείος της, έφερνε τις ισορροπίες και πίστευε, ότι μπορούσε να ξεπεράσει κάθε δύσκολη κατάσταση, με αυτόν δίπλα της. Σαν φύλακας άγγελος, έβγαζε τα παιδιά του, από κάθε αδιέξοδο και τους έβαζε στο σωστό δρόμο.

' Σας ευχαριστώ για όσα κάνετε για εμένα' αποκρίθηκε εκείνη, πιάνοντας το χέρι του θείου και κοιτάζοντας τον ξάδερφο της, με αληθινή ευγνωμοσύνη.

Η Κατερίνα έπιασε το ποτήρι της και συνέχισε,

'Ευχαριστώ για όλα. Ο Ντάνιελ και εγώ θα μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την οικογένεια μας, με τις καλύτερες προοπτικές. Εις υγείαν!'. 

Ο Ερρίκος έπιασε το ποτήρι με το κόκκινο κρασί, ακολουθώντας την. 

Ο Ανδρέας έδωσε ένα κοφτό χαμόγελο, υπονοώντας ότι συμφωνούσε. Πήρε το κινητό του και κανόνιζε με τον Κώστα, την συνέχεια της βραδιάς. Έπρεπε οπωσδήποτέ απόψε, ο Κώστας να του έφερνε νέα, για αυτό το λαμόγιο.