ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ!

48. Νηνεμία, πριν το τέλος.

Η Κατερίνα Δαγκλή μπήκε στην οικεία της οικογένειας της, στο Θησείο, και άφησε τα κλειδιά της στο καθιερωμένο μπολ, που βάζουν όλα τα κλειδιά.

Το ανοιξιάτικο βράδυ είχε φτάσει και ήταν συννεφιασμένο. Μύριζε βρεγμένο χώμα και αυτό έδειχνε, ότι οι άλλες περιοχές της Αθήνας, είχαν υποδεχθεί καρτερικά την βροχή. Βέβαια, ο μουντός καιρός δεν ήταν ικανός, να δροσίσει, όσο έπρεπε, την πρωτεύουσα. Η θερμοκρασία παρέμενε υψηλή για την εποχή και τα επίπεδα υγρασίας ήταν ανεβασμένα.

Εκεί την περίμενε ο νεαρός Δαγκλής, όμορφος και με επίσημη περιβολή, ετοιμάζοντας ένα πολύ όμορφο δείπνο, για να ξεχάσουν το προηγούμενο καυγά τους.

'Αγάπη μου, σε περίμενα!' Της είπε ανυπόμονα, δείχνοντας τις προετοιμασίες του δείπνου, που είχε ετοιμάσει με τόση επιμέλεια και φροντίδα.

'Ορίστε, εδώ είμαι!' του είπε ψυχρά εκείνη, καθώς δεν είχε ξεχάσει το καυγά τους.

Ήθελε να δείξει την αντίθεση της, στην απόφασή του, να υποκύψει στον εκβιασμό, του πρώην συζύγου της. Δεν ήθελε να το προσπεράσει και να την τουμπάρει με τους καλούς του τρόπους.

Εκείνη προχώρησε στο σαλόνι, αγνοώντας επιδεικτικά το όμορφο στολισμένο δείπνο. Κάθισε στο δερμάτινο καναπέ και έβγαλε αμέσως την ανοιξιάτικη λευκή, δαντελένια ζακέτα της. Αναφώνησε λίγο με ανακούφιση, καθώς η υγρασία ήταν ανυπόφορη και κολλούσε ενοχλητικά πάνω της.

Ο Ανδρέας έμεινε έκπληκτος με την συμπεριφορά της. Είχε ετοιμάσει όλα αυτά τα καλά, που προκλητικά, η Κατερίνα αγνόησε. Μαζεύτηκε μονομιάς και βλέποντας την αγαπημένη του, κουρασμένη και ζεστή άνοιξε τις μπαλκονόπορτες της βεράντας.

Είχε χαμηλώσει και το φωτισμό, έτσι ώστε η Κατερίνα να χαλαρώσει και να μην έχει όρεξη για διαξιφισμούς, όπως το μεσημέρι.

'Να ρωτήσω, που ήσουν;' Ρώτησε με δισταγμό ο νεαρός Δαγκλής.

Eκείνη δεν ήθελε να του πει την αλήθεια. Ήξερε ότι θα θύμωνε, αν ανακάλυπτε, ότι πήγε στην αστυνομία. Όμως, δεν καταλάβαινε την απόφασή του, να μην εμπλέξει τον Κεσόγλου καθόλου στην υπόθεση του εκβιασμού του.

Αποφάσισε να το κρύψει από τον Ανδρέα και να το προσπεράσει.

Εξάλλου, έτσι όπως τον έβλεπε, μετανοιωμένο και ήπιο, ήθελε να επιβραβεύσει την προσπάθεια του, για να έρθουν πιο κοντά. Τελικά, δεν μπορούσε καθόλου να του κρατήσει μούτρα. Ξεχάστηκε για λίγο, από τα αλλεπάλληλα γεγονότα που δέχονται και απλώθηκε στο καναπέ κουρασμένη.