Pijnlijke liefde

44

Ik doe mijn lerenjack aan en loop samen met Nourredine naar zijn auto. Hij maakt de deur voor me open en met moeite stap ik in. Ik ben vandaag precies 7 maanden zwanger, de laatste 3 weken was Nourredine echt mijn steun en toeverlaat samen met Karima natuurlijk.

Nourredine start de auto op en begint te rijden, hij legt zijn hand op de mijne wat maakt dat mijn wangen rood gloeien. Ik ben nog steeds heel erg verliefd op Nourredine, hij is gewoon mijn prins op het witte paard. We hebben geen relatie, dat niet.

'Vindt je het spannend?' Vraagt hij terwijl hij snel naar me kijkt. Ik knik en kijk de andere kant op waardoor hij moet lachen.

'Ben je nog steeds verlegen bij mij?'

'Ik ben niet verlegen.' Zeg ik lachend, lachend schudt hij zijn hoofd en parkeert hij voor het ziekenhuis. Hij maakt de deur voor me open en helpt me met uitstappen. Mijn buikje kan ondertussen ook geen buikje meer noemen.

'Heb je je pillen ingenomen vandaag?'

'Die heb ik niet meer nodig.'

'Dus je bent er over heen?' Vraagt Nourredine vol ongeloof.

'Soms mis ik ze nog wel, maar na die lange therapiesessies ben ik niet mer zo depressief.' Hij kijkt me vol trots aan en slaat zijn arm om mijn schouder. Samen lopen we het ziekenhuis binnen, wel zijn we in het prive gedeelte waar dus alleen maar 'rijke' mensen komen.

De vrouw neemt ons mee naar de kamer en laat me liggen op de blauwe ligstoel. Ze doet mijn blouse omhoog en smeert gel op mijn buik.

'Nourredine, je mag gewoon kijken gek.' Zeg ik lachend.

'Weet je zeker?'

'Ja, kom naast me staan.' Zeg ik terwijl ik hem wenk om naar me toe te komen.

'Kijk daar is het hoofdje.' Zeg ik terwijl naar het beeldscherm kijk met tranen in mijn ogen, ik ben nu al zo trots op dit wondertje. Als het niet aan hem lag, had ik allang zelfmoord gepleegd.
'Omg, Nourredine kijk dan hij duimt gewoon!' Zeg ik vol ongeloof terwijl ik op Nourredine zijn hand sla. Als ik weer geen reactie krijg kijk hem verbaasd aan, er stromen tranen over zijn wangen terwijl hij ook naar het beeldscherm kijkt.

'Waarom huil je?' Zeg ik verbaasd.

'Omdat ik van je hou.' Fluistert hij zacht in me oor en drukt een kus op mijn wang.

Ik glimlach naar hem, de genealoog haalt de gel van me buik af met behulp van Nourredine sta ik op van het bed.

'De baby groeit gezond, verder gaat alles uitstekend heb niks te klagen. Wel moet u er rekening mee houden dat u elk moment kunt bevallen.'

'Oke, dank u wel.' Ik geef de vrouw een hand, Nourredine maakt de deur voor me open zodat ik eruit kan. Hij stelt de arts nog duizenden vragen over wat ik wel en niet mag doen en loopt dan achter me aan. Sinds hij weet dat ik zwanger ben doe ik niks zelf, hij wilt niet eens dat ik me eigen tas op til. Als zijn moeder niet met me is, is Sophie er wel.

We stappen in de auto en rijden weer naar zijn huis. Karima is voor 2 dagen naar Amsterdam naar haar ouders, ik zou ook meegaan maar Nourredine zeurde weer dat ik geen enkele controle mocht missen maar stiekem wist ik wel dat hij het zo graag wou omdat het de 1e keer was voor hem om mee te gaan.

Nourredine houdt de deur voor me open zodat ik uit kan stappen. We lopen het huis in en gelijk pak ik een Redbull uit de koelkast.

'Geen energie drank voor jou.' Nourredine geeft me een fles sap en haalt de Redbull uit mijn handen.
'Ik ga naar het werk ja? Sophie komt over 5 minuten aan je redt het wel toch?'