Pijnlijke liefde

9

Ik stap uit en betaal de man. Gelukkig heeft hij niet door dat ik het ben, ik loop snel richting ons huis en maak de deur open. Alles is ingepakt in dozen en er zijn veel mannen in het huis die de verhuis dozen inpakken.

Ik loop naar boven en maak mijn kamer deur open, mijn kamer is helemaal leeg. Mijn ouders overdrijven! Oke natuurlijk weet iedereen nu waar we wonen en dat willen we niet maar gelijk zelfde dag verhuizen?

Ik loop naar Souhail's kamer en zie dat die ook leeg is, ik zak tegen de muur in en hou mijn handen in mijn gezicht. Ik heb het verpest! Ik heb ales verpest, Souhail en ik wouden zo graag een normaal leven leiden vandaar dat we ook in een normaal huis woonde. Mijn vader vond het prima zolang niemand wist dat hij in zo een goedkoop huis woonde, maarja nu gaan we naar een villa. Je zou denken dat ik blij ben maar nee.

'Saloua? Kom je mee?' De man van het verhuisbedrijf kijkt me bezorgd aan, ik knik en loop achter hem aan. Elke stap die ik zet voelt als de laatste, ik heb te veel in dit huis meegemaakt om weg te gaan maarja tijden veranderen.

Ik stap in het busje en na 30 minuten rijden stopt hij voor een groot wit huis met een grote balkon aan de voorkant, bijna alles is van glas hier. Voor het huis staat er een zwarte poort en heel wat fonteinen. De poort wordt open gedaan en we rijden door. Een man in pak maakt de deur voor me open en begeleid me naar binnen.

Hier hoef je echt niks te doen. Hij neemt me jas aan en hangt het op.

'Ik ben Willie.' Zegt hij terwijl hij een buiging maakt, ik glimlach zachtjes en loop de grote brede trap op met goude tegels. Ik maak de grote witte deur open en loop binnen in een grote woonkamer, ik kijk naar buiten via de grote ramen en zie een prachtige tuin met palmbomen en een zwempaleis wauw... Alles is hier Arabisch ingericht van de glimmende tegels tot de vorm van de ramen.

'Zo, kijk wie we daar hebben.' Mijn vader staat op en zet zijn handen in zijn zak. Hij heeft zoals altijd een netpak aan en zijn haren in een strak model.

'Wewa in...'

'Nikste wewa inou je hebt ons verraden Saloua!' Schreeuwt hij luid. Hij zet zijn das wat strakker en laat zijn handen glijden in zijn zakken.

'Ik wist het echt niet...'

'Saloua wat heb je ons aangedaan?' Hij zucht en gaat zitten op de bank. De woede is echt van zijn gezicht af te lezen, maar hij heeft me nog nooit geslagen ook al heb ik sterk het gevoel dat hij het wel gaat doen.

'Waarom heb je me niks verteld?'

'We hebben geen relatie!' Me vader staat op en geeft me harde klap in mijn gezicht. Hij duwt me in de hoek en geeft me een harde schop tegen me buik aan. Hij hijst me omhoog en pakt me bij me nek vast waardoor mijn voeten een paar cm van de grond af raken.

Hij stopt mijn hoofd in een bak water voor terwijl hij naar me schreeuwt, ik kan niet meer ademen maar ik werk niet tegen. Hij laat me los en snel haal ik mijn hoofd boven het water uit ik doe mijn haar uit mijn gezicht en hap naar adem.

Hij doet zijn blazer uit en haalt zijn riem van zijn broek af.

'Doe je vest uit.' Gehoorzaam doe ik mijn vest uit en wacht af. Hij heft de riem omhoog en slaat me er hard mee op mijn rug. Ik schreeuw het uit van de pijn en vraag om genade.

'Het is de 1e keer dat mijn familie tot schande is gebracht in krant en jij vraagt mij om genade? Kifesh genade.' Hij slaat nog 2 keer met riem en grijpt me nu aan me haar vast. Hij trekt me naar het raam toe en laat me naar buiten kijken.Er staan over al fotografen die Souhail interviewen.

'Zie je die mensen daar staan kahba?' Ik knik zachtjes.

'ALS JIJ IETS VERKEERDS ZEGT TEGEN HUN WAARDOOR JE MIJN FAMILIE TOT SCHANDE MAAKT MAAK IK JOU KAPOT! DURF NOG 1 KEER MET DIE FAMILIE OM TE GAAN EN IK MAAK JE LEVEN ZUUR.' Hij geeft me een harde vuist op mijn oog en nog wat rake klappen.

Hij doet mijn vest weer om en geeft me een kus op mijn wang.

'Je vader houdt van je amoura.' Hij trekt zijn blazer weer aan en zet zijn das netjes. Hij kamt zijn haren perfect met zijn kleine kammetje en stopt die weer in zijn zak waarna hij de woonkamer verlaat met zijn koffertje.

Voorzichtig sta ik op en loop ik naar de gang. Ik maak zomaar een kamer deur open en laat mezelf vallen op het bed. Mijn hele lichaam doet pijn, misschien heb ik het ook zelf gezocht.

Ik pak de huistelefoon van de haak die op mijn nachtkastje ligt en toets het nummer van Jaouad in. Tranen stromen over mijn wangen, is dit net echt gebeurd?

'Hallo met Haneefa B...'

'Wie ben jij?!' Roep ik boos.

'Hou je bek met je wie ben jij je hoort toch ik zeg Haneefa? Jaouad en ik zijn bezig, je hoeft niet terug te bellen.'

'HANEEFA?!' Hoor ik Jaouad op de achtergrond roepen. En dan wordt er neergelegd.

Het voelt alsof mijn hart breekt in duizend stukjes, Jaouad... Mijn eerste vriend! Ik wist dat hij niet te vertrouwen was, ik wist dat hij niet echt van me hield! Ik wist het, ik wist het. Liever had ik naar me verstand geluisterd en niet naar me hart. Misschien.

Jongens zijn puin, ze zijn allemaal hetzelfde.