Pijnlijke liefde

36

- de alwetende verteller.-

Nourredine staat op uit zijn bed en loopt regelrecht de douche in. Heel de avond had hij niet geslapen, 3 weken lang zat hij met stress. Hij kon zich maar niet voorstellen dat zijn Saloua er vandoor zou gaan met een ander, hij zat die dag op een ligstoel naast de rivier te genieten van de prachtige natuur in Frankrijk toen zijn tante Fatima naar ze toe rende met het nieuws dat Saloua vreemd ging en niet meer terug zou komen. Heel de familie was in shock, vooral zijn moeder.

Zijn moeder had nooit gedacht dat Saloua zo iets zou doen, het was moeilijk te geloven voor Karima en haar zoon Nourredine totdat Fatima kwam met een paar foto's. Nourredines hart was gebroken, hij wist dat Saloua niet van hem was maar ze waren voor elkaar gemaakt. Dat wist hij zeker, die kus en die blik in haar ogen toen ze hem verliet vergeet hij nooit meer.

Nourredine stapt uit de badkamer en trekt zijn herenpak aan, Nourredine is namelijk net als zijn oom Nouamane Ben Salah een succesvolle zakenman. Het lijkt wel alsof Nourredine zijn oom begint in te halen maar zo ver is hij nog niet. Terwijl hij zijn das stropt kijkt hij naar zichzelf in de spiegel, grote diepe wallen bevinden zich onder zijn ogen en zijn helder blauwe ogen waren donker. Nog nooit had Nourredine zich zo ellendig gevoelt om een vrouw. Hij had zichzelf voorgenomen om zich niet zo te richten op de liefde, omdat de meeste vrouwen hem toch alleen wouden voor zijn adembenemde  uiterlijk en geld.

Nourredine negeert alles om zich heen, zijn moeder, zijn dienstmeisjes, zijn secretaressen, zelfs zijn zakenpartners. Hij kan Saloua maar niet uit zijn hoofd halen, hij kan zich gewoon niet voorstellen dat zij vreemd zou gaan. Het was gewoon niks voor haar, ondanks hun kus twijfelt Nourredine gewoon niet aan haar loyaliteit jegens Jaouad.

Hij wist dat het huwelijk niet lang stand zou houden, naast dat hij Saloua graag voorzich zelf wou, wist hij dat Jaouad gewoon een sluwe slang kon zijn. En zijn tante al helemaal, 2 weken lang had hij overal gezocht naar Saloua, hij wist dat zijn tante er wat mee te maken had maar niks dat er op toe wees.

Hij doet zijn blazer aan en pakt zijn zakenkoffer. Hij loopt de trap af en loopt naar de gang.

'Meneer Ben Salah, wilt u nog ontbijt?' Roept zijn dienstmeisje, Nourredine geeft haar slechts 1 blik en trok zijn schoenen aan. Gehaast pakt zijn dienstmeisje zijn ontbijt en maakt ze deur voor hem open, zijn dienstmeisje genaamd Wissal heeft altijd al een zwak gehad voor haar baas zijn uiterlijk en karakter. Stiekem hoopt ze dat hij haar ooit nog ziet staan, ze maakt de deur van de limousine open. Nourredine stapt in en pakt zijn ontbijt uit haar handen. Ze maakt de deur van limousine dicht en zwaait uitgebreid naar hem. Nourredine keek weg en knipte met zijn vingers als sein dat de chauffeur kon gaan rijden. 

De deur werd voor Nourredine opengemaakt en van alle kanten werden er vragen gesteld en foto's gemaakt. Iets wat normaal is geworden voor Nourredine sinds hij een succesvolle zakenman is geworden, maar ook omdat Saloua weg is. Het is gewoon wereldnieuws geworden, overal waar hij gaat hoort hij haar naam vallen.

Hij loopt zijn kantoor binnen en ploft achter zijn bureau. Dit is de enige plek waar hij zich kan terugtrekken van de buitenwereld. De glazenmuren geven hem een blik op de grote stad en het drukke stadsleven. Af en toe bleef Nourredine gewoon stil voor zich uitstaren, hoe kon het zo zijn dat iedereen doorging met het leven terwijl Saloua kwijt was. Of nja vreemdging, maar daar gelooft Nourredine niks van ondanks die foto.

Jaouad stormt zijn kamer binnen en gaat voor het bureau van Nourredine zitten. Een blonde vrouw met een kort rokje en een witte blouse waar uit haar borsten bijna vliegen nam plaats op Jaouad zijn schoot. Nourredine slaat hard op zijn glazentafel en stond op. Hij walgt van het gedrag van zijn neef, bestond Jaouad maar niet dan had hij zijn droomvrouw nu.

'Ik kom later wel terug, je bent duidelijk gestrest.' Jaouad probeerde al dagen contact met Nourredine te maken wat niet lukte. Nourredine was er fysiek wel maar in zijn gedachtes was hij bij Saloua. Hij kon zich geen leven zonder haar voorstellen en al helemaal niet dat Jaouad gewoon al een nieuwe vrouw had nou een vrouw kon Nourredine haar niet noemen. Hij zag haar als een stuk vuil, laatst kwam ze ookal op zijn schoot zitten. Ze duwde haar borsten tegen hem aan scheurde zijn hemd open. Toen ze zijn sixpack zat begon ze bijna te kwijlen, Nourredine kreeg een woedeaanval en gooide haar ruw het kantoor uit. Hij kon zich niet voorstellen dat er zulke wezens bestonden met hun zelfrespect zo klein als een zandkorreltje.  

Maar toch was dit iets wat Nourredine dagelijks meemaakte met de vrouwen op zijn werk en in zijn omgeving. Ze zijn uit op geld en status. Daarom vindt hij Saloua ook zo bijzonder, zij was zeldzaam. Gewoon anders dan die hoeren die zichzelf als  highclass beschouwen.

Tot Nourredines grote ergernis werd de deur weer opengemaakt. Het is zijn moeder, ze had tranen in haar ogen en was duidelijk overspannen. Het breekt Nourredine om zijn moeder zo te zien, hij loopt naar haar toe en geeft haar een dikke knuffel. Hij wist hoe graag zijn moeder een dochter wou, hoe graag ze haar zoon zou zien willen trouwen. Duizenden meisjes gaven zich op, nadruk op meisjes want volwassen waren ze niet ondanks hun leeftijd.

Ze had eindelijk iemand gevonden waarvan ze hield en Nourredine ook. Iemand die puur was en niet alleen maar op geld en uiterlijk uit was. Die gene was Saloua, Saloua was Karima's oogappeltje geworden sinds hun ontmoeting op het huwelijk van Amber. Karima wist gelijk dat haar zoon Nourredine gek zou zijn op een vrouw zo als Saloua, een nederige vrouw met een uiterlijk zo mooi dat je er gewoon bij flauw valt. Haar groene ogen waren zo helder, Karima was gelijk verkocht door haar uiterlijk en vooral haar innerlijk. Toen ze zag hoe nederig ze omging met haar 'lella Fatima'

Karima wist dat Jaouad niet echt van Saloua hield en wat Fatimas plan was met haar. Toch kon ze Saloua niet op tijd redden en dat deed Karima pijn, het voelde alsof ze haar verloren dochter was kwijt geraakt, haar weer terug vond maar haar toch weer los liet in een drukke menigte waar ze zeker wel weer in zou verdwalen.

Karima duwt Nourredine zachtjes van zich af en kijkt hem recht in zijn ogen aan. Ze zag de pijn, verdriet, en het gemis in haar zoons ogen. Nourredine liet zijn moeder zitten, nog steeds had hij in de drie weken geen woord tegen haar gezegd.

Ze plaatst een krant op tafel en vouwt het uit, als Nourredines blik valt op de krant breekt zijn hart in duizend stukjes.