Pijnlijke liefde

38

Ik maak voorzichtig mijn ogen open en kijk om heen. Ik lig in een witte kamer op een ziekenhuis bed, mijn been dat in gips ligt opgeheven belemmert mijn zicht. Mijn nek is ook in gips en ik heb overal infusen. Wat is er met me gebeurd? Naast me hoor ik gerommel, ik probeer me hoofd om te keren wat niet lukt.

Het voelt alsof ik verlamd ben en al mijn energie uit mijn lichaam is gepompt. Mijn hele lichaam doet pijn en ik voel me gewoon vreselijk. Ik hoor iemand mijn kamer inkomen, het is een zuster. Ze kijkt me met een grote glimlach aan en doet mijn bed wat omhoog.

'W...' Is het enige wat ik kan uitbrengen, ze kijkt me vol medelijden aan en doet mijn bed weer naar onder. Waarom doet ze zo raar?

'Ik denk dat het beter is dat je gaat rusten schat.' Zegt ze terwijl ze me toedekt. Ik heb niet eens energie om me hoofd te knikken. Mijn ogen vallen dicht en al snel val ik in een diepe slaap.

Ik maak voorzichtig me ogen open, ik weet niet hoelang ik heb geslapen, misschien wel 10 minuten, een uur, een dag of 2 maar het heeft duidelijk geholpen. Ik heb weer een beetje energie, ik vraag me nog steeds af wat er is gebeurd. Iemand loopt mijn kamer in en komt naast me bed staan, het is Omar.

Gelijk herinner ik me alles weer, die dag vergeet ik nooit meer. Dat is de dag dat mijn familie hun ware aard heeft laten zien. Mijn bloed eigen moeder... Zij heeft het me het meest pijn gedaan. Het gevoel dat je krijgt als je moeder je voor hoer uitmaakt of dat ze zegt dat ze je niet nodig heeft is echt pijnlijk.

Zelfs Hanane heeft me hard in me rug gestoken, Hanane, mijn eigen nicht waarvoor ik altijd klaar stond altijd. Als het even niet goed met haar ging was ik daar, na de scheiding tussen haar en Issam oordeelde iedereen over haar behalve ik! Ik was daar.

Tranen stromen over mijn wangen, zoveel pijn heb ik nog nooit gevoeld. Ik voel me eenzaam, leeg, verloren, vernederd, verlaten, alles tegelijk. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld, iedereen maar dan ook iedereen van mijn familie haat me.

'Saloua, het spijt me voor alles. Ik kon je niet helpen in Frankrijk, ik heb alles eraan gedaan om ze te laten stoppen ALLES! Ik dacht dat je dood ging Saloua, ze hebben je daar laten liggen als een stuk vuil. Net alsof je een wildvreemde was, ik heb je stiekem naar het ziekenhuis gebracht. Wallahi ze wouden het niet, ze zijn woedend op me. Ik ga vluchten, ooit komen we elkaar tegen. Ik heb vaak voor je gebeden, je lag 5 weken in coma... Alhamdulilah ben je weer wakker, ik moet snel gaan voordat iemand mij hier vindt. Blijf uit de buurt van hun alsjeblieft, inshallah komen we elkaar ooit nog tegen, hier op aarde of daarboven.' Hij drukt een kus op me voorhoofd en rent weg.

Ik probeer het te verwerken wat hij zei, maar het lukt niet. Ik kan niet geloven dat dit alles mij is overkomen. Dat ik getrouwd ben met een Ben Salah, dat ik zo een duivelse schoonmoeder heb die verkracht is en een kind heeft die mijn bloedeigen zus schijnt te zijn. Dus Jaouad en ik delen 1 zus? Dat ik nu bekend sta voor heel de wereld als prostituee door Fatima, dat mijn familie mij zo erg heeft mishandeld dat ik 5 weken in coma lag.

Het is allemaal niet waar! Het kan niet waar zijn! Zo is mijn familie niet, mijn nicht Hanane zij zou zo iets nooit doen. Ik barst in tranen uit en hou de ijzerenstaaf van het ziekenhuisbed stevig vast, deze pijn is onverdraaglijk. Het kan niet waar zijn, mijn lieve moeder zei dat ik haar dochter niet meer ben. Heeft ze dan nooit echt van me gehouden? Zijn ze allemaal vergeten wat ik voor hun gedaan heb? Wie was de gene die altijd haar eigen belang aan een kant zet om er voor de ander te zijn? En Souhail dan... Mijn bloed eigen broer...

Wat ze mij fysiek hebben aangedaan stelt niks voor vergeleken met de emotionele pijn die ik nu voel, de pijn van binnen is 10 keer erger. Ik wou dat het omgekeerd was, ik wou dat ze me liever 10 keer harder hadden mishandeld dan hun pijnlijke woorden hadden uitgesproken. Omdat de fysieke pijn over een bepaalde periode ooit weer weggaat, maar de emotionele... De emotionele pijn heb je levenslang.

2 weken later.

Nog steeds lig ik alleen in het ziekenhuis, niemand is langsgekomen. Niemand. Ik heb ook vernomen dat niemand naast mijn familie weet dat ik hier ben om aandacht van de media te voorkomen. Ik heb helemaal niks gegeten, af en toe kwam de zuster langs om een babbeltje met me te maken maar dat duurde helaas ook maar 5 minuten.

Elke dag hunkerde ik weer naar dat gesprekje, eindelijk contact met iemand. Ik voel me zo eenzaam en leeg van binnen. Ik heb alleen maar gehuild. Ik sliep nauwelijks, mijn dagen bracht ik door in een witte kamer zonder kleur of mensen. De 4 muren, mijn bed, de infuuspomp en mijn nachtkastje waren mijn beste vrienden.

'Lieve schat, je mag naar huis. Op een dag komt alles goed, ik zal je naar huis brengen. En vergeet niet dat ik van je hou. Je bent een prachtig mens, je verdient dit niet.' Zegt de zuster, ze heet trouwens Sophie. Ze heeft een blond staartje en donker blauwe ogen, hier en daar wat sproeten. Ze is echt een mooie vrouw, van binnen en van buiten. Zonder haar had ik het echt niet overleefd, ze heeft me echt hier door heen gesleept. Ze heeft altijd een positieve blik op het leven en is trouwens christen.

'Naar huis? Hoe bedoel je Sophie? Dat kan toch niet? Mijn ouders hebben me dood verklaard.' Zeg ik terwijl er tranen over mijn wangen rollen.

'Je bent getrouwd... Ik ben verplicht je naar je man te brengen van je vader. Sorry het spijt me, het liefst had ik je bij me gehouden en je naar mijn huis gebracht. Zo dat we samen kunnen genieten van het leven.'

-

We zijn aangekomen voor Jaouads huis, Sophie heeft me trouwens heel leuk aangekleed. Een zwarte rok met bloemetjes en een groene trui. Het is haar lievelingsoutfit, zie je hoe lief ze is? Ondanks dat we niet gelijk hetzelfde geloof hebben blijft ze aardig. Ik mag haar echt.

Ze drukt op de bel, de deur wordt opengemaakt door een dienstmeisje. Sinds wanneer heeft Jaouad een dienstmeisje? Ach zal hij wel nodig hebben voor het huis houden. Ik was in totaal wel 10 weken weg... Sophie duwt mijn rolstoel de gang op.

'Zet hem op meis, hou je sterk.' Ik knik zachtjes, ze haalt me uit de rolstoel. En legt mijn arm over die haar schouder heen. Ze houdt me stevig vast en zo lopen we rustig stap voor stap richting de woonkamer. Bij elke beweging die ik maak, voel ik een helse pijn.

Als we de woonkamer binnen lopen zie ik iets wat mijn klein beetje hoop dat alles nog goed gaat komen helemaal kapot maakt, mijn hart breekt in duizend stukjes. Er was al op getrapt, en nu is het echt gebroken.

Is dit liefde? Noemt men dit liefde? Nou als dit liefde is, dan hoef ik er niks van. Was ik maar die 'highclass bitch' gebleven die geen enkele jongen vertrouwde, dan zat ik hier nu met pijn en 'liefde', pijnlijke liefde.