Pijnlijke liefde

34

Ik word in een donkere kamer gegooid en de deur wordt hard dicht geslagen. Ik kijk om heen, het is helemaal donker. Je kan geen hand voor ogen zien, ik sta op en zoek naar een muur die ik niet kan vinden. Ik ren hard met mijn handen vooruit gestrekt om een deur te zoeken wat niet lukt.

Ik schreeuw het uit terwijl ik naar een muur zoek, ik ben gewoon in een donkere ruimte. Ik weet niet eens waar ik ben, of... Ik snap het niet, hoezo kan ik geen muur vinden. Alles wat ik voel is lucht.

Ik ren op een hoge snelheid voor uit maar bots nog steeds nergens tegen aan, ik laat mezelf vallen op de grond. Er rollen tranen over mijn wangen, tranen van angst. Ik heb het niet alleen koud, ik voel me gewoon verlaten, eenzaam alles door elkaar.

Waarom zou Fatima mij zo iets aandoen? Ik heb toch niks gedaan? Zullen Jaouad en mijn moeder me al missen? Denken ze überhaupt wel aan mij?

Ik trek me benen naar me toe en sla mijn armen er om heen. Ik snik zachtjes en probeer mijn lichaam warm te houden. Kippenvel gaat over heel mijn lichaam heen, mijn tanden klapperen tegen elkaar en mijn hele lichaam trilt.

'Waarom ik? Wat heb ik gedaan?'

Fatima zit nu lekker te genieten van haar vakantie terwijl ik hier zit te lijden. Ooit krijgt zij haar straf nog, hoe durft ze? Ik heb haar helemaal niks misdaan, niks. Ik voel de woede gewoon opborrelen. Het liefst zou ik Fatima gewoon doodmaken nu, waarom had ik het niet gelijk gedaan? Waarom heb ik Fatima niet gelijk dood geslagen? Ik moest het gelijk aan me vader zeggen, ik moest geen seconde langer wachten en het aan al me neven vertellen. Of me vaders broer...

Waarom ben ik zo dom geweest?

'HAAL ME HIER UIT!' Schreeuw ik luid, ik word letterlijk gek in deze donkere ruimte. Het voelt alsof je dood bent maar toch weer niet. Do you get me? Je ziet niks, je kan niks voelen maar wel praten, denken, bewegen.

Ik sta weer op en ren als een gek door de ruimte om een deur te vinden, maar waarschijnlijk is het hier zo groot dat de deur ver te zoeken is. Ik hoor opeens een voetstap, ik kijk om heen wat natuurlijk geen zin heeft en loop zo ver mogelijk van het geluid vandaan. Ik voel mijn hart gewoon in mijn keel kloppen.

'WIE BEN JE? WAT MOET JE VAN ME? WAT WIL JE?' Roep ik gefrustreerd.

'Saloua el (...)' Bij het horen van de zachte meisjesstem begint mijn hart wat rustiger te kloppen.

Ik hoor dat ze bezig is met een aansteker en een paar secondes later gaat er een lichtje aan. De gedaante komt steeds dichter en dichter bij met het lampje, ze schijnt het in mijn gezicht zodat ik haar gezicht niet kan zien maar zij de mijne wel. Snel zet ik mijn handen voor mijn gezicht, het licht in mijn ogen brand zo erg.

Ik pak het uit haar handen en ren door de kamer heen om te kijken waar een deur is, maar nee ik zie niet eens een muur om me heen. Ze komt achter me staan en legt haar hand op me schouder, net wanneer ik het lichtje in haar gezicht wil schijneb blaast ze het licht uit.

'WAAROM DOE JE DAT?' Schreeuw ik boos, ze zucht en houdt me stevig tegen haar vast. Ik duw haar van me af en doe een stap naar achter.

'RAAK ME NIET ZOMAAR AAN, WIE BEN JIJ? WAT DOE JE HIER IN DEZE DONKERE RUIMTE? WHAT THE FUCK IS HIER AAN DE HAND?'

Weet je hoe frustrerend het is om je ogen open te hebben maar niks te kunnen zien? Op gegeven moment voelt het gewoon aan alsof je blind bent. Het irriteert heel erg, je voelt je machteloos.

'Saloua... Ik ben Samira.... Samira Ben Salah.'

'Weer zo een klote Ben Salah? Dat je mij nog aan durft te raken, laat me met rust. Praat niet tegen mij, doe alsof ik niet besta. Het boeit me niet dat je hier bent, ik blijf liever 100 jaar hier eenzaam in dan dat ik met jou communiceer.' Ik duw haar van me af waardoor ze hard op de grond valt, tenminste ik hoorde een harde klap.

Ik hoor haar snikken en een gevoel van medelijden komt naar boven, zo ben ik helemaal niet. Ik ben niet als Fatima die mensen haat om hun achternaam.

'Waar ben je? Blijf geluid maken dan kom ik naar je toe oké?' Ik strek mijn handen voor me uit en struikel bijna over haar. Ik ga op mijn knieën en strek mijn hand uit waarna ik naar haar toe kruip. Dit zal er vast raar uit zien.

Ik omhels haar stevig en wrijf over haar rug. Ook zij heeft alleen lingerie aan.

'Waarom ben je hier? Je bent een Ben Salah? Fatima heeft me hier gezet dus waarom zou ze jou niet eruit halen? Jullie zijn familie.'

Ze barst in tranen uit en snikt hard op. Bij mij vallen er zelf ook tranen, ik kan er slecht tegen als mensen huilen. Waarom zouden ze haar hier in zetten? Ze willen hun trots toch niet verliezen?

'Ik... Ik ben de dochter van Fatima Ben Salah, haar vader heeft me als baby hier in gestopt.' Mijn hart stopt heel even. Zit ik nou de dochter van mijn grootste vijand te troosten?

'Ik haat je sorry.' Ik sta op en blijf vlak naast haar staan. Ze begint nog harder te huilen, mijn medelijden is in een keer weg. Het lijkt alsof mijn gevoelens even uitgeschakeld zijn, zou Fatima weten dat haar dochter hier in zit.

'Hoe kan je me haten Saloua? Ik ben je zus, jou vader is mijn vader. Lamnouar el (...) IS MIJN VADER!' Schreeuwt ze luid. Mijn hart staat heel even stil, dit meent ze toch niet? Ya allah... het kan niet gekker worden. Dit is niet waar, ze liegt. Mijn vader zou Fatima nooit verkrachten, daar is die shitana te lelijk voor. Oeff mijn haat jegens haar wordt elke seconde groter. Alleen bij de gedachtes dat Fatima een kind met mijn vader heeft maakt me al gek.

- lees mijn nieuwe boek Murder she rode & gedwongen liefde. -