Pijnlijke liefde

55.

Het gehuil van Nour verbreekt de dodelijke spanning die heerst in mijn kamer, op trillende benen sta ik op van mijn bed en loop naar het bedje van Nour.

Ik haal hem uit zijn bed en probeer hem te sussen terwijl ik zachtjes over zijn wangetjes streel en hem tegen mijn borstkas aan hou..

Vechtend tegen mijn tranen kijk ik mijn kleine wondertje recht in zijn helder groene ogen aan, ik ben verschrikkelijk blij met hem..

Ik zou hem voor geen cent willen missen, mijn liefde voor hem gaat dieper dan iemand ooit zou kunnen begrijpen..

Maar toch, toch voel ik me zo schuldig dat ik hem in deze wereld vol ellende heb gebracht, misschien wel om te lijden, misschien wel om gelukkig te zijn..

'Ik hou zoveel van je Nour..' Fluister ik met een brok in mijn keel.

Ik sluit mijn ogen, nog steeds is het muisstil in de kamer. Mijn moeder die vol ongeloof naar Samira staart, hetzelfde geldt ook voor mijn vader.

Ik druk een kus op Nour zijn hoofdje en stop hem weer in bed. Ik trek een dekentje over hem heen en zet zijn mutsje goed.

Vol woede kijk ik naar mijn vader, alle herinneringen komen weer naar boven. Hoe ze me hebben gedumpt, hoe ze me hebben behandeld alsof ik vuil was, maar het ergste.. Jaouad..

'Lamnouar, of beter gezegd vieze vuile verkrachter!' Schreeuw ik woedend.

Ik grijp naar mijn vaas op tafel en gooi het richting hem kapot.

'Ik snap niet dat jij jezelf hier durft te vertonen, na alles wat je me hebt aangedaan! Na alles wat ik moest meemaken!' Schreeuw ik woedend terwijl er tranen over mijn wangen stromen.

'Volgens mij dringt het niet echt goed tot je door wat er met me is gebeurd, maar ik zal het je laten zien.'

Ik doe mijn ziekenhuis-jurk uit waardoor ik alleen in mijn ondergoed sta. Mijn moeder slaat haar handen voor haar mond en barst in tranen uit.

'Saloua..' Fluistert ze met een trillende stem.

'Kom niet zeggen dat het je spijt als je me gewoon dood had laten gaan, als ik echt vreemd ging. Als ik me lichaam echt zou verkopen, als ik mezelf echt in lingerie in de krant zou laten zetten! Het wordt mij alleen maar duidelijker hoe 'veel' jullie van me houden.'

'Zie je dit prachtig kind hier, mijn liefde voor hem gaat zo diep. Zelfs al zou hij een drugsdealer worden, of mijn 'reputatie' ter schande brengen zou ik hem niet eens willen vermoorden. Niemand zou hem mogen slaan, niemand. Ik zweer het, ik heb hem negen maanden gedragen, ik zou hem aanspreken op zijn fouten en hem hier op wijzen. Maar zo erg mishandelen dat.. Bij het idee dat hij ooit pijn zal hebben word ik al gek!'

Dikke tranen stromen over mijn wangen, nog steeds staart mijn vader met grote ogen naar mijn lichaam. Niet persé om mijn lichaam zelf, maar om de littekens die ze hebben aangebracht.

'Saloua! Het spijt me zo benti! Schreeuwt mijn moeder huilend, het verdriet is van haar gezicht af te lezen.

Ze loopt naar me toe en geeft me mijn slaapjurk aan om het aan te trekken. Ik gooi het op de grond en kijk haar vol woede aan.

'Wat jij hebt gedaan, dat kan ik je niet zomaar vergeven. Hoezo vindt je het eigenlijk erg dat mijn bloed eigen vader mijn lichaam ziet terwijl je me ondertussen bloot hebt gesteld aan al me neven?'

Ze gaat op haar knieen en barst opnieuw in tranen uit terwijl ze me aan mijn been vast houdt. Harde snikken verlaten haar mond en ik probeer het gevoel van medelijden te onderdrukken.

'Het spijt me Saloua, ik kan me niet.. Ik kan het niet verwoorden hoe erg ik je heb gemist en hoeveel het me spijt! Ik heb dagenlang niet geslapen, Saloua.. Mijn dochter.' Zegt ze snikkend.