Pijnlijke liefde

58.

Ik loop naar de garage waar mijn Lamborgini staat, hij zit helemaal onder de stof. Kan ook niet anders als ik hem al 6 maanden niet heb gebruikt.

Net wanneer ik mijn sleutel erin wil stoppen wordt mijn hand stevig vast gepakt. Mijn hart staat even stil terwijl ik geschrokken naar de hand die mijn hand vast heeft kijk.

Een angstig voel dringt mijn buik binnen bij het zien van de lange zwarte nagels waar kleine witte doodskoppen in staan gegraveerd. Ik keer me om en kijk recht in de blauwe ogen van Hanane.

"S..Saloua?" Zegt ze met een trillende stem terwijl me met tranen in haar ogen aankijkt.

"Saloua, het spijt me zo erg.. Wollah het spijt me! Ik zweer ik word gek, ik kan niet geloven.. Dat ik je pijn heb gedaan, dat ik er met Jaouad vandoor ging terwijl ik je juist dwong om hem te leren kennen. In principe is het mijn schuld dat dit alles je is overkomen, je wou niks van jongens hebben.."

Ik schud met mijn hoofd en doe een stap naar voren, "Ik dacht dat wij 2 soulmates waren, dat ik je wederhelft was. Dat we het meest van elkaar hielden op onze moeders na, nee Hanane.."

"Het spijt me Saloua, ik ben helemaal hiernaartoe gekomen voor jou! Ik zweer het, ik draai door. Ik krijg je bewusteloze lichaam maar niet uit me hoofd, dat ik je haar geknipt heb.. Ik.. Saloua, heeft Jaouad je al verteld?"

"Hanane, onze familie is veel sterker dan Fatima, als je me vader ook maar één sein had gegeven was ze al dood." Zeg ik boos.

Voorzichtig knoopt ze haar jas open en kijkt om zich heen, "Kijk.." Fluistert ze en laat me de schrammen op haar lichaam zien.

"Deze is een schotwond, allemaal voor jou Saloua. Ja inderdaad, ik kon het aan je vader vertellen maar het risico lopen dat Fatima sneller wraak zou nemen op jou en de baby dan dat we je in bescherming konden nemen wou ik niet nemen. Ik wist dat je gelukkig was bij Karima en dat wou ik ook zo laten.."

"Ik ben hier niet klaar voor wollah, ben net bevallen. Heb veel aan me hoofd, je maakt geen deel meer uit, uit me leven. Dat is staat vast, ik heb nu een reden om voor te leven, mijn zoon. Ik heb geen tijd om me druk te maken, ga gewoon terug waar je vandaan komt." Zeg ik boos en duw haar van me af.

Met tranen in haar ogen kijkt ze me aan, maar geen haar op mijn hoofd denkt aan medelijden, totaal niet gewoon.

"Saloua.." Fluistert ze maar schudt al snel met haar hoofd. "Ik hoop dat je in Sha Allah een goede man zal vinden dir je gelukkig kan maken wollah, je verdiend dit niet. Nogmaals het spijt me, alles.. Laat maar, ik zie je gauw." Zegt ze en verlaat het erf.

Een diepe zucht verlaat mijn mond, ik kijk naar mijn Lamborghini en zucht weer diep. Memories..

'we hebben een auto voor je gehaald hbiba!' Ik kijk mijn moeder vol ongeloof aan.

'Echt waar yemma?!'

'Ja, een zwarte Lamborghini.' Ze gooit de sleutels naar me en wijst naar de auto achter me.

'YEMMA IK HOU VAN U!' Ik ren naar haar toe en knuffel haar stevig.

'Saloua me buik.' Zegt ze lachend. Ik geef haar een lange kus op haar wang.

'Is genoeg schat, je weet dat je moeder alles voor je over heeft toch?' Ik knik en veeg me tranen weg.

Je weet dat je moeder alles voor je over heeft toch? Die woorden raken me het meest, ik mis me moeder, ik mis haar geur, haar prachtige uiterlijk en innerlijk.