Pijnlijke liefde

39

Jaouad zit op de bank met Hanane op zijn schoot, ze zijn helemaal aan het zoenen en Hanane doet haar kleren uit.

Ik voel me verraden, ik had nooit verwacht dat mijn eigen nicht mij zo iets aan zou doen. Als ze me ziet staat ze snel op en schreeuwt ze het uit.

'Leeft die shitana nog?!' Schreeuwt ze, ze trekt haar blouse weer aan en rent het huis uit.

Tranen stromen over mijn wangen terwijl ik vol ongeloof voor me uitstaar. Ik kan niet geloven dat mijn familie zo in elkaar zit, het doet vreselijk pijn.

'WAT DOE JE DAAR NOG? WEGWEZEN NU!' Schreeuwt Jaouad naar Sophie, ze legt me op de bank en hurkt. Ze kijkt me recht in mijn ogen aan en houdt mijn hand stevig vast.

'Vergeet niet dat God dicht bij je is, je kan altijd met hem praten. Neem Jezus aan in je leven meis, vergeet dat liedje niet.'
'Jezus houdt van je.' Fluistert ze zacht in mijn oor, met deze woorden verlaat ze het huis.

Ik voel me gebroken, letterlijk iedereen om me heen heeft me gebroken. Niemand die om me geeft, niemand die aan me denkt.

Behalve Omar, nu snap ik zijn gedrag van de laatste paar weken. Misschien wou hij gewoon dat ik met hem zou trouwen om dit alles te voorkomen?

Waarom heb ik niet naar hem geluisterd? Hij geeft het meest om mij, zonder hem lag mijn lichaam nu misschien nog steeds in Frankrijk.

'Hoe komt het dat je niet dood bent?' Vraagt Jaouad, de teleurstelling is duidelijk in zijn stem genomen.

'Omdat het lot het zo bepaalde.'

'Oh, grote bek ook nog? Weet je Saloua, ik hou kanker erg van je.' Zegt hij zacht.
'Maar dat is nu veranderd, je bent een nachtmerrie voor je man, je familie en jezelf. Ik heb spijt dat ik met je getrouwd ben, eerst was ik blij want je bent de mooiste vrouw die ik ken maar je innerlijk verpest dat.'

De tranen prikken weer in mijn ogen, het voelt als mijn hart in brand staat. Nog even en ik barst uit. Ik weet het zeker, alle woede, pijn, verdriet die ik ver heb weggestopt beginnen langzaam naar boven te komen.

'Je moeder heeft me naar een hoerenhuis gebracht.' Fluister ik zacht, hij loopt naar me toe en geeft me een harde klap op mijn wang.

'Dit is wat ik nodig heb Jaouad, sla me, steek me, schiet me, dat alles vermindert de pijn van binnen voor even. Zie je dan niet hoe kapot ik ben? Hoe erg mijn lichaam er aan toe is? Ik ben altijd goed voor je geweest Jaouad.'

'IK GA 1 FUCKING WEEK OP ZAKENREIS EN WAT DOE JIJ? DE HOER UITHANGEN? WEET JE HOEVEEL SCHANDE JOU FAMILIE NU HEEFT? OF IK ALS JOU MAN?!' Schreeuwt hij.

'Je moeder heeft me in een hoerenhuis gezet mohim had jij niet gezworen bij allah dat je niet vreemd zou gaan? Als dat niks voor je betekent snap ik dat ik nooit iets voor je heb betekent.'

Hij loopt naar me toe en geeft me een harde klap in mijn gezicht. Hij grijpt me bij me keel de trap op naar boven en gooit me op het bed.

'Je bent niks waard man.' Met deze woorden verlaat hij de kamer.

Ik ga op mijn buik liggen en duw me hoofd tegen een kussen. Ik barst in tranen uit en schreeuw het uit van de pijn.

Ik probeer al de pijn uit me te schreeuwen, help het? Nee, voelt het goed? Ja.

Het voelt alsof mijn lichaam gevuld is met tranen, tranen van verdriet, pijn en woede.

Is er iemand hier op aarde die nog om mij geeft? Mijn eigen nicht Hanane gaat vreemd met mijn man terwijl ze dacht dat ik dood was?

Als ik had gehoord dat zij dood was, is het laatste wat ik zou doen met haar man naar bed gaan. Wat ik nu allemaal mee maak is vreselijk en doet echt pijn maar als Hanane zou komen te overlijden en ik daar schuld in had weet ik zeker dat ik zelfmoord zou plegen.

Omdat ik dacht dat zij mijn wederhelft was, ik zou letterlijk alles voor haar doen. De mensen waarvan je het meest houdt doen je het meest pijn.

De woorden van mijn moeder blijven als een vlieg maar rond suizen in mijn oor, nog steeds geloof ik het niet dat mijn ouders me niet geloven.

Ze zetten een Ben Salah boven hun eigen kind, hebben ze dan ooit wel echt van mij gehouden? Waren mijn moeders lieve woorden dan allemaal nep? Of ben ik gewoon niet meer belangrijk omdat ze Saliyah hebben?

Ze hebben me allemaal doodverklaard, de mensen waarvoor ik 1 voor 1 allemaal een kogel voor zou vangen hebben me doodverklaard.

Ya allah waar heb ik dit aan verdiend?! Denkt u überhaupt wel aan mij? Is er nog iemand hier op aarde die van mij houdt?

Allemaal vragen die pijn doet en allemaal onbeantwoord zullen blijven. Als je eigen familie je haat wie houdt dan nog van je? Zelfs de buitenwereld haat mij en beschouwt me als prostituee daar is niks van waar.

Samira... Ik mis haar als geen ander, zij is de enige die oprecht van me houdt. Dat weet ik omdat ze me nooit eerder had gezien, daar in het donker nam me ze in vertrouwen zonder dat ze zag.

Die 3 weken lang heeft zij me de moed ingesproken, ze mocht me niet alleen omdat ik haar zus ben maar ook om mijn innerlijk.

Het pijnlijkste van dit alles is dat ik niet weet of ze nog leegt terwijl zij de enige is die ik nog heb.

Ik pak mijn iPhone van het kastje, hoe het hier is aangekomen weet ik niet. Ik zet 'stil mijn ziel wees stil' op en val huilend in een diepe slaap, even weg van alle pijn.