Pijnlijke liefde

15

Het voelt alsof mijn hart door mijn lichaam heen op de grond valt. Dat verklaard waarom niemand thuis is.

Tranen vloeien over mijn wangen. Met trillende handen pak ik mijn iPhone.

Mijn hele beeldscherm is ondertussen vochtig, ik veeg het af en ga op WhatsApp.

WhatsApp

Saloua: Omar haal me op is dringend aub

Omar: ik ben al onderweg, hou je rustig let goed op die kleine daar

Ik pak snel Jaouhar op en ren met hem naar beneden. Ik stop hem in zijn maxi cosi en geef hem een speeltje.

Mijn hoofd bonkt, mijn maag draait, mijn hart klopt te snel, mijn hele lichaam trilt, mijn knieën knikken, mijn ogen branden en produceren vloeistof. In 1 keer gezegd mijn lichaam functioneert niet goed.

Ik loop heen en weer. Ik kan elk moment uitbarsten, neervallen of inzakken.

'Omar doe snel.' Fluister ik net alsof hij me kan horen.

'SALOUA!' Hij loopt het huis binnen en knuffelt me stevig met zijn gespierde armen.

Hij pakt mijn hand stevig vast en tilt de maxi cosi van Jaouhar die al in slaap is gevallen op.

Samen lopen we naar zijn Hummer. Met een snelle vaart rijdt hij naar het ziekenhuis, hij zet muziek op waardoor ik wat rustiger wordt.

Omar parkeert en pakt Jaouhar uit zijn stoeltje. Ik sta pak zijn flesje en sta ook op.

Overal worden er foto's van mij geschoten maar ik negeer het. Journalist proberen me vragen te stellen maar al snel komen er wat bewakers bij van me vader.

We lopen het ziekenhuis binnen en worden begeleid naar een afgelegen ruimte waar 2 mannen in pak de wacht houden.

Ze maken de deur open en laten ons binnen. De gang is helemaal vol met familie, nu begint 't een beetje door te dringen.

Iedereen huilt, en troost elkaar. Ik zie mijn tante in haar rolstoel zitten en naar haar toe.

Ik kniel naast haar neer en kijk haar diep in haar groene ogen aan.

'Bent u het echt?' Snik ik.

Ze aait over me haar over me haar terwijl ze huilt. Ik sta op en loop naar de kamer waar mijn moeder in ligt.

Ik was me handen en trek de plastic hesjes en handschoenen aan tegen bescherming.

Ik loop de kamer binnen en zie mijn moeder liggen.

Haar gezicht is lijk bleek, en haar ogen zijn dicht.

Ik ga naast haar zitten en streel over haar wangen.

'Yemma wat is er gebeurd?' Ik leg mijn hoofd op haar borstkast terwijl de tranen over mijn wangen stromen.

'U kunt het, u bent de sterkste vrouw die ik ooit gezien heb. Verlaat ons niet, we hebben u nodig... Wat moet ik zonder u?' Ik geef haar overal kusjes.

'De patiënt heeft rust nodig mevrouw, bezoek uur is voorbij.' Zegt de arts.

Ik blijf gewoon bij mijn moeder en omhels haar stevig. Haar hart klopping verraadt dat ze weet van mijn aanwezigheid.

'Ik hou zielsveel van u.' Fluister ik in haar oor.

'Mevrouw nu dient u echt de kamer te verlaten.' Ik schud mijn hoofd en blijf in de zelfde houding.

'Saloua kom.' Omar pakt me vast en probeert me trekken maar ik hou het bed stevig vast.

Hij tilt me op waardoor ik nog steviger vast hou.

'NIET DOEN OMAR! LAAT ME BIJ ME MOEDER.' Schreeuw ik huilend.

'Rustig Saloua, ze slaapt gewoon, ze ligt niet in coma dat weet je toch.' Dit keer tilt hij me helemaal op en brengt hij me de kamer uit.

Zonder iets of iemand een blik te gunnen loop ik het ziekenhuis uit. Het flesje van Jaouhar gooi ik ergens in een hoek en loop de schuifdeur uit.

'Saloua?' Ik keer me om en zie Omar naar me toe lopen. Hij droogt me tranen af en neemt me stevig in zijn armen. Ik barst in tranen uit en hou hem stevig vast.

'Wil je met mee naar mijn huis?' Vraagt hij lief. Ik knik en we stappen in de auto. Ik heb toch kleren bij me.

Onderweg koopt hij nog allerlei eten etc, we stappen uit en lopen zijn appartement in.

'Waar heb je Jaouhar gelaten Omar?'

'Bij Sabrina.' Ik loop naar de badkamer en haal daar een baddoek uit. Ik draai de koud water kraan open en laat het over mijn lichaam stromen om af te koelen en tot rust te komen.

Vanmorgen spraken we nog met elkaar en nu is ze gewoon in het ziekenhuis. Iets klopt niet, het kan gewoon niet. Mijn moeder eet echt gezond en houdt zich aan een strak schema. Elke week gezondheidscontrole die ze nooit overslaat.

Het enige war ze af en toe last van heeft is hooikoorts, er zit hier gewoon meer achter. Ik zal er ook achter komen.

'Saloua ik ben niet rijk he.' Roept Omar.

'Sorry.' Fluister ik zacht, ik maak de kraan dicht, droog me af, en sla een badjas om me heen. Mijn haar bind ik in een baddoek en loop de badkamer uit.

'Kijk hier.' Zegt Omar terwijl hij me een jelaba aangeeft. Ik neem het aan en loop de kamer in, ik doe mijn ondergoed aan en de jelaba daarboven. Mijn haar zet ik een hoge knot, mijn gezicht is helemaal bleef en mijn ogen helemaal rood.

Het liefst wil ik nu in slaapvallen. Ik loop naar de woonkamer en doe de tv aan.

'Helaas hebben wij zeer slecht nieuws over de familie...'