Pijnlijke liefde

60 ~ fini

Tranen stromen over mijn wangen terwijl ik mijn vader loslaat, hij drukt nog een laatste kus op mijn voorhoofd.

Het is nu tijd, echt tijd om hem los te laten en naar Nourredine te gaan. Hoe moeilijk het ook is om mijn vader los te laten, heb ik wel zin in 'de dans'

"Ik hou van je wewa, maakt niet uit wat je hebt gedaan.." Fluister ik en glimlach breed naar hem.

Hij kijkt me recht in mijn ogen aan waarna hij zijn keel schraapt, de eerste traan rolt al over zijn wang.

Hij trekt me weer in zijn armen en knuffelt me stevig waarna hij in tranen uitbarst, ik hou me met moeite in nu niet samen met hem te janken.

Het maakt niet uit hoe 'duivels' je ouders zijn, het zijn en blijven je ouders, geloof me de liefde tussen een ouder en kind is te diep, veelte diep..

"Wewa, nu moet u me echt loslaten.." Fluister ik met een trillende stem.

Hij knikt instemmend en laat me los waarna hij me recht in me ogen aankijk, verschillende emoties zijn te lezen in zijn ogen, spijt en liefde.

Voornamelijk liefde, heel veel liefde. De band die ik nu met mijn vader heb is sterker als ooit, meer kon ik niet wensen, hij heeft me door deze zware periode heen getrokken. En nog steeds.

Hij heeft letterlijk elke traan van me opgevangen, ervoor gezorgd dat er altijd iemand bij Nour of mij was.

Hij heeft laten zien wat een echte vader is, wat hij allang had moeten en wat ik eigenlijk echt van zijn kant verdien.

"Beloof je me dat je mij niet vergeet Saloua?" Vraagt hij voorzichtig.

"Tuurlijk niet, nooit.." Fluister ik zacht en breng mijn hand aan op zijn wang.

Hij pakt mijn hand vast en drukt er een kus op. Ik weet hoe moeilijk mijn vader het heeft mij weer weg te geven.

Hij is bang om zijn dochter kwijt te raken, bang dat ik weer pijn zal hebben, bang dat Nourredine iets verkeerds bij me zal doen.

Mijn vader, Souhail en Omar zijn de laatste tijd gewoon letterlijk mijn lijfwachters, geen vlieg mag aan me komen. Geen vlieg..

Ze, met name mijn vader en Souhail zijn hebben ingezien hoe veel ze van me houden en hoeveel ze om me geven.

Niet om hoogmoedig over te komen, maar pas als je weet hoe het is om iemand te moeten missen, kom je er achter hoeveel je om die persoon geeft, van hem houdt en tot in hoeverre je zonder die gene kan, anders niet..

Ik heb er nu vrede mee, ik heb mijn familie met heel mijn hart vergeven, alles gaat goed nu, beter dan ooit..

Wie had ooit gedacht dat ik vandaag gelukkig zijn en zou trouwen met Nourredine? Ik niet in iedere geval, na alles wat ik meegemaakt heb, had ik verwacht al lang in mijn grafkist te liggen, allang..

"Ga maar Saloua.."

Ik knik en droog voorzichtig mijn tranen af terwijl ik om me heen kijk, mijn dichtstbijzijnde familieleden zijn in de zaal, een stuk of 70 personen.

De rest staan allemaal aan de andere kant van de zaal samen met Nourrie op me te wachten. Ondertussen heb ik mijn bruidsjurk weer aangetrokken.

Eerlijk gezegd ben ik wel klaar met al dat gefeest, ik wil nu alleen zijn met mijn man. We hebben lang genoeg gewacht, veelte lang heeft hij zich zelf moeten in houden, ik ook daar niet van

Samira, Nouhaila en Soukaina houden de lange sleep van mijn bruidsjurk vast en glimlachen allemaal breed naar me.

Ook hun zien er adembenemend uit, ze hebben allemaal zalmroze takshita's aan met gouden decoraties.