Pijnlijke liefde

56

Ik pak mijn telefoon en toets het nummer van Nouhaila in, Nouhaila is gewoon mijn beste vriendin sinds wayback. Ik ben haar voor eeuwig dankbaar..

Anders liep ik nog steeds met dat vieze doekje op me hoofd die ik in geen eeuwen had uitgetrokken, puur omdat ik te bang was om mijn haar weer te zien..

"Saloua!" Schreeuwt ze iets tè enthousiast.

"Nouh.." Fluister ik vermoeid, ik ben verschrikkelijk moe ook.

"Wat is er met je stem? En waar ben je?! Wollah ik mis jou echt, en Amber.. Het gaat niet goed met haar man, deze situatie heeft haar echt gek gemaakt. Je moet haar opzoeken schat."

"Binnenkort In Sha Allah."

"Ewa sinds wanneer praat je zo lieverd? Je hebt me veel vertellen nig.."

"Nouhaila! Ik ben bevallen trouwens!" Zeg ik blij.

Geschrokken kijk ik op bij het zien van Nourredine die met Semra in zijn buik de kamer binnen loopt, echt schattig om te zien hoe close ze met elkaar zijn..

Langzamerhand vervaagt mijn beeld door de tranen die mijn ogen vullen, ooit was ik ook zo close met mijn broer. Souhail..

Ik voel mijn hart gewoon in stukjes breken, mijn lieve grote broer waar ik zielsveel van hou heeft mij uit zijn leven verbannen..

Hoe had dit in vredesnaam ooit kunnen gebeuren?! Hoe had mijn lieve familie me ooit zo kunnen behandelen? Alles lijkt zo onrealistisch, voor de buitenwereld zijn de el (..) harteloze mensen maar familie was altijd #1

Het kan toch niet dat Souhail.. Mijn bloedeigen broer, gewoon mijn wederhelft me op zo een afschuwelijke manier heeft behandeld?

Hij was zo zuinig op me, ik mocht letterlijk niks van hem, zelfs in de zelfde ruimte met een vreemde jongen vond hij al niet fijn.

En nu.. Nu boeit het hem niet meer wat er met me gebeurd, ook al word ik opgehangen in lingerie, en lig ik halfdood op de grond, het kan hem niks schelen..

De eerste tranen vloeien al over mijn wangen, ik sta op uit mijn bed en kijk nog heel even naar Nour, gelukkig slaapt hij..

"Saloua.."

Ik hijs mijn jurk op en ren de kamer uit. Het maakt me niet uit waar heen, ik wil hier weg.. Gewoon heel even alleen zijn..

Ik voel alle ogen op me branden, ik ren het ziekenhuis uit naar buiten. Al snel vang ik de eerste flits van een fotograaf op maar niks boeit me nu.

Ik ren als een gek naar het privé parkje en loop rustig naar het riviertje. "Souhail.." Fluister ik terwijl ik naar het stromend water kijk.

Ik wil gewoon erin springen, vraag me niet waarom. Het liefst.. Ik wil gewoon heel mijn familie vergeven en weer bij mijn ouders wonen maar ik wil dat ze voelen wat ik gevoeld heb.. 

De pijn die ik voel is onverdraaglijk ik wil dat alles weer zoals vroeger wordt ik wil weer het zelfde meisje zijn als vroeger die geen pijn nog verdriet kende.

Kon ik maar terug in de tijd, Maar wat had ik dan kunnen doen? Alles staat voorgeschreven, ik heb de toekomst niet in eigen hand.

"Saloua." Hoor ik iemand achter me zeggen.

Geschrokken keer ik me om en kijk recht in de ogen van Nourredine, de bezorgde blik in zijn ogen is zeker niet te missen.

Ik sta op en droog mijn tranen af, ik tover een neppe glimlach op mijn gezicht en sla mijn armen over elkaar tegen de kou.

Nourredine doet zijn sweater uit en geeft deze aan me, "nee joh, ben je gek? Straks wordt je ziek! Ik ben niet van plan om doktertje voor je te spelen."

"Doktertje?" Vraagt hij terwijl hij me verward aankijkt.

"Ja a hmar, als we getrouwd zijn en samen wonen ga ik echt niet 24/7 soep staan maken omdat jij hier shi gentleman wou uithangen."

"Wacht maar jij, alles wat je zegt of doet zal ik goed onthouden." Zegt hij terwijl me met een sluwe glimlach aankijkt.

Ik doe een stap naar achter en kijk hem bang aan, snel verman ik mezelf en schiet in de lach.

"Wat wil je doen?"

"Ik kan je één ding garanderen Saloua, op het moment dat je de 1e stap zet in ons nieuw huis, zal je spijt krijgen."

Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht, zo zie je maar weer hoe Nourredine mijn gemoedstoestand in een keer kan laten switchen.

"Ik denk eerder dat dat omgekeerd zo zal zijn a mister gentleman, ik ga je het leven zuur maken Nourredine Ben Salah aka wewa inou."

"Hoe ben je van plan dat te doen dan?" Vraagt hij terwijl hij me glimlachend aankijkt, hij geniet er gewoon van haha.

"Ik ben niet van plan om shi huisvrouw te spelen hoor. Ik ga lekker uit terwijl jij met een keukenschort in de keuken staat met Nour op je rug."

"En dat noem jij iemands leven zuur maken?" Vraagt hij spottend.

"Ja Nourredine." Zeg ik wat beledigd.

"Dat heb je dan mooi mis hè wijsneus." Zegt hij met een zwaar Nederlands accent en geeft me een draai om mijn neus.

Ik schiet in de lach en haal zijn hand weg. "Stiekem niet." Mompel ik terwijl ik mijn blik gericht hou op zijn mooie schoenen.

"Weet je hoe jij mij het leven pas echt zuur zou kunnen maken a tamza?"

Ik schud met mijn hoofd en kijk hem afwachtend aan, wat is hij toch een knappe man, wauw..

"Door me te verlaten, niet dat ik dat toe zou laten. Daarvoor hou ik te veel van je en dat meen ik. Door jou leer ik een hele andere kant van mezelf kennen, je maakt gewoon.. "

Hij schudt met zijn hoofd en geeft me zijn sweater. "Wat is er Nourredine?" Vraag ik bezorgd en trek de sweater aan.

Het ruikt zo heerlijk naar Nourredine, echt gewoon geweldig. Als ik het kon laten ruiken hé..

"Maar waarom doe je zo raar opeens?" Vraag in verbaasd.

Hij zucht diep en haalt zijn schouders op. Dit maakt me alleen maar nog zenuwachtiger, dit is niks voor Nourredine..

Nja, dat hij droog is wel maar nooit tegenover mij of familie. En dat is wat me echt ongerust maakt, de sfeer is gelijk gespannen.. Een misselijk gevoel dringt mijn maag binnen, wat is dit?