"ဟိတ်ကလေး"
"ချယ့်ကလေးရေထပါတော့နေမကောင်းတဲ့ကျွန်မတောင်နိုးနေပြီဟွန့်"
"အွန်းးးးး ညနေတောင်ရောက်သွားပြီလားခွန်းလဲအိပ်ပျော်သွားတာပဲဟီး ချယ်သက်သာလား ကိုယ်ပူနေသေးလားခြေထောက်ကရောနာနေသေးလား ခေါင်းရောမူးလား ခေါင်းရောကိုက်လားဆေးခန်းသွားမလား"
ပါးစပ်ကနေမနာတမ်းတစ်ခုပြီးတစ်ခုပြောနေတဲ့ထိုကလေးနှုတ်ခမ်းလေးကိုနှောင်းဟာသူမနှုတ်ခမ်းဖြင့်ထိတွေ့ကာပိတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ခွန်းသူမဆီကရုတ်တရက်ဆန်စွာနမ်းလာတဲ့အနမ်းတွေကြားနစ်မြောနေမိသည်။ နှောင်းဟာခွန်းရဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကိုလက်ဖြင့်ကိုင်ကာခွန်းနှုတ်ခမ်းတွေကိုကြမ်းတမ်းစွာနမ်းနေတော့သည်။တစ်ဖြည်းဖြည်းနှောင်းလက်ကလေးဟာခွန်း၏တစ်ဆုပ်စာလောက်သာရှိတဲ့ရင်သားလေးပေါ်ရောက်လာကာဆုပ်ကိုင်ထားပြီး။
"သေးသေးလေးရော"
"ဟာချယ်ကလဲဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"ဒီမှာလေ တကယ်သေးသေးလေး"
"သေးတာပဲသေးပေါ့ခွန်းကအပေါ်ထပ်ကလူလေကြီးစရာမလိုဘူး"
"ကလေးနော်"
"ချယ်အရင်လာပြောတာလေ"
"တော်ပြီမပြောတော့ဘူး"
"သက်သာလားလို့ အင်း ကိုယ်သိပ်မပူတော့ဘူးပဲဆေးခန်းသွားစရာတော့မလိုဘူးထမင်းစားပြီးရင်ဆေးထပ်သောက်ရမယ်နော်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါရှင့် ချွေးထွက်ရင်ချက်ချင်းသက်သာမှာသိလားရာသီဥတုကလဲအေးနေတော့ချွေးကမထွက်ဘူးရယ်"
"ဒါဆိုချွေးထွက်အောင်ခွန်းလုပ်ပေးရမလား"
"ဟင်ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ"
"ဟိုနေ့ညကလိုလေအဲ့တုန်းကချယ်ချွေးတွေရွှဲနေတာမလား"
"အို"
"ဟဲဟဲချွေးထွက်အောင်လုပ်ပေးမယ်လေ"
"တော်ပါမလုပ်နဲ့ထတော့ဘာမှန်းမသိဘူး"
"အယ် ခွန်းဖုန်းလာနေတယ်ထင်တယ်ဘယ်သူလဲမသိဘူး"
"ဟယ်လိုအမေ"
YOU ARE READING
နှင်းဆီနီနီ (Completed)
No FicciónAge gap သံသရာတစ်ကွေ့မှာသေချာပေါက်ပြန်လည်ဆုံစည်းကြမယ်မဟုတ်လားမောင်
