දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

| 17 |

      දරුවා ඇදේ තිබ්බ මම දොර වහගෙන එලියට ආවෙ දොරට තඩිබාන සද්දෙන් කොල්ලා ඇහැරෙයි කියල.

         " ඇයි? "

වසන්තෙ අයියා මං ඒ වගේ ඇගට ගොඩවෙයි කියන බලාපොරොත්තුවකින් නොඉන්න ඇති. ටිකක් ගැස්සිලත් ගියා..

       " මේක කොල්ලට දියං.. "

     ලොවි මල්ලක්.. පොඩි එකා ආසයි ඔය ගඩාගෙඩි කන්න. උට සල්ලිවලට අරන් දුන්නොත් මිසක් කඩාගෙන කන්න කියල එක අඹ පැලයක් හිටවන්න මට කියල බිම් අගලක් තියෙන එකක්ද?

      බෝඩිමේ අයිතිකාරයො මේ බිත්තියක ඇණයක් ගැහුවත් ඇරගන්න එනවා. කොහෙ පැළ ඉන්දන්නද? ඇරත් එහෙම මිදුලක් කියලත් නෑ.. යන්න එන්න පාරට ඩිංගක් ඇරෙනකොට..

     මං පොඩි කාලෙ පේර දිවුල් අඹ රඹුටන් ගස් අස්සෙ වවුලා වාගෙ එල්ලීගත්ත ගමන්මයි.. කෝටුපාර කනවා ගස් නැගල අම්මගෙන් වෛරපලු හිටින්න. ඒත් ආය පහුවදා ගහක් මුදුනෙ.

   මගෙ දරුවට හුස්ම ගන්නවත් ඉඩක් නෑ.. උට වහ නාවපු ඇපල් ගෙඩියක් දොඩම් ගෙඩියක් ඇරුනම පලතුරු කියල දෙන්න මොනාද තියෙන්නෙ? ඒව අරන් දෙන්නත් සල්ලි එපැයි. කඩල ඇටයක් මුං කිරිබත් කෑල්ලක් හදලා බලහත්කාරෙන් කැව්වොත් මිසක් ඌ ජීවත් වෙනවා කියන්නෙ මොකද්ද කියන්න දන්නෙ නෑ.. මගෙ අහිංසක සුදුමොනර පැටියා...

      " එල්ලගෙනම ඉන්න එපා බං. උබට මොනාද ඔයහැටි ප්‍රශ්න? "

    වසන්තෙ අයියගෙ සද්දෙන් පියවි ලෝකෙට ආව මම ලොවි පාර්සලේ මේසෙ උඩ තියලා ඒ ඇස් මගෑරියෙ රවාගෙන.

     " මට මොනාද ප්‍රශ්න අහන්න.. අයියා මැරිල ඉපදුනේ නෑනෙ අයියෙ.. වාඩිවෙනවා. කහට ටිකක් පෙරන්නං. "

      " හ්ම්.... එක අතකට.. ඔය වයසට උබ විදින දුක් කන්දට හරි හැටියට එල්ලගෙන ඉදියනං උබට බිම ඇදෙනකල් එල්ලන් ඉන්න වෙයි.. "

     " පිස්සු.. "

    " උබට කොයිකත් වැරදියටනෙ ඇහෙන්නෙ... "

     " ච්.. " මං කුස්සියට ගියෙ වසන්තෙ අයියා එන බව මතක් වෙද්දි හිතට මහ බරක් දැනෙනකොට..