දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

| 38 |

මට එදා ගල්පොත්තෙ නින්දකුත් ගිහින් ඇහැරුණා...

  බලනකොට දෙව්දුන් අයියා මිදුලෙ පේන්න නෑ.. ලොකු සැනසීමක් දැනුණෙ...

    ඒත් කන ලගම ඇහුණ අතු කැඩෙන සද්දෙට මාව ඇහැරිල තිබුණෙ කියල පස්සෙ තේරුණේ.

      දෙව්දුන් අයියා ගල් තලාවෙ පැත්තක තිබුණ වැටහිර ගහක අත්තක් කඩන ගමන් මට පිටුපාලා හිටියෙ..

  මට අඩි හයක් ඇති.. මම ජීවිතේ ගැන ආසාව අඩි හයක් ගල් තලාවෙ වලදැම්මා..

    දැන් තියෙන්නෙ වැටහිර කෝටුවකින් මැරුම් කන්න..

    මට නැගිටල දුවන්නමයි හිතුනෙ.

  ඒත් දෙව්දුන් අයියා වැටහිර අත්ත ළඟ තියන් ගල්පොත්තෙ වාඩි වුණා විතරයි. වාඩිවෙලා ෆෝන් එක එලියට ඇදලා ගත්තා..

     මම ටිකක් වෙලා හෙලවෙන්නෙවත් නැතුව බලන් හිටියෙ මේ මිනිහා මෙච්චර ළඟ ඉදන් මාව සිරාවට දැක්කෙ නැද්ද කියල තහවුරු කරගන්න...

    විනාඩි පහක් මම හුස්ම ගත්තෙත් හිමිහිට.. ඒත් නෑ.. මෙච්චර ළඟ ඉදලත් මාව දැකලා නෑ..

   මට හෙලවිලා වත් මිනිහගෙ ඇස්වලට අහුවෙන්න ඕන වුනේ නෑ. ඒත් මෙතන හිටියොත් වැඩිවෙලා ඉන්න හම්බවෙන්නෙ නෑ කියල මම දන්නවා.

   අයියා ෆෝන් එකේ බල බල ඉන්න එක ගල්පොත්තෙ උඩ පැත්තට වෙන්න ඉන්න මට පේනවා. බැරි වෙලා හරි ඔලුව හැරෙව්වනම් අයියට මාව පේන්න ස්ක්‍රීන් එකේ බ්‍රයිට්නස් එකම ඇති...

    අයියා මගෙ ෆොටෝස් බල බල හිටියෙ.. බලන ගමන් අත කොට්ටෙට තියන් ගල් තලාවෙ වැතිරුණා..

    මම පුළුවන් තරම් පරිස්සම් වෙලා හිමින් ගල් තලාවෙ උඩට රූටලා ගියා.. මුවාවෙන්න පුළුවන් අමතර ගලක් උඩ තියෙන බව මම දන්නවා. එතන ගාඩිනිය ගහකුත් තියෙනවා.. මං පුංචි කාලෙ ඉදලම ඒ ගහ එතන තිබුණා... අත්තම්මා ලු හිටෙව්වෙ.. ඒ මල් සුවඳ මගෙ පුංචි කාලෙන් කොටසක් වුණේ එහෙම..