දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

| 34 |

      " අයියා එන්න තව පරක්කු වෙයි මහත්තයො.. ඔයා යන්නකො.... "

     අයියා මගෙන් ඈත් වෙලා යන එක තමයි ලොකුම දුක. ඒත් මට මේ වෙලාවෙ තිබ්බ ලොකුම සැනසීමත් එයා මෙතනින් යන එක.

   අපි හිටියෙ කුරුනෑගල බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ.. වෙලාව හයයි විස්සයි... සෙනඟත් පිරිල ඉදපු හින්දා අපි බයික් එක අයිනක නවත්තලා කඩපේළි ලඟට වෙලා හිටියෙ..

   ඇතුගල මුදුනෙ බුදුරජාණන් වහන්සේ සුදෝසුදුවට විරාජමාන වෙනවා. මට අයියත් එක්ක ඇතුගල යන්න ආසාවක් ආවෙ ඒ දැක්කම..

   අයියා මට කන්නත් අරන් දුන්නා.. ඊටපස්සෙ ස්ට්‍රෝබෙරි ඇපල් මල්ලකුත් අරන් මගෙ බෑග් එකට එබුවෙ මං ඒව කන්න ආසයි කියපු වතාවක් මතක තිබිලා..

    කොච්චර කිව්වත් අයියට මාව දාල යන්න හිත දෙන්න නැතුවැති.. මටත් අයියගෙ පපුවට ඔලුව තියාගන්න ආස හිතුනා. ඒත් සෙනඟ වැඩියි. අපි දිහා දැනටමත් එක එකා අමුතුවට බලනවා මට නෝට් වෙලා තිබුණෙ..

     " යන්න යන්න ඉතින්.. "

" ඇයි මාව එලවන්න හදන්නෙ?... "

     දකින එකෙක් දැක්කාවෙ කියල මම අයියගෙ අතක් මගෙ අත් දෙක අස්සෙ හිර කරන් ඇගිලි පටලගත්තා.

  මට සාධාරණ හේතුවකුත් නෑ. අපේ අයියා දන්නවා මම ඉන්නෙ කොළඹ කැම්පස් කොල්ලෙකුගෙ බෝඩිමක කියල. දෙව්දුන් අයියා දන්නවා අපේ මුලු ගෙදරම ඒක දන්නවා කියන්නත්...

    " .. මට අයියා ඉස්සරහ තමුසෙ දිහා අමුතුවට බැලවුනාම අයියා සැක හිතයි.. "

    " එහෙම බැල්මකින් කොහොමද එච්චර ලොකු සැකයක් ඇතිවෙන්නෙ.. ?! "

     " මට හැඟීම් හංගන්න බෑ.. කිව්වම අහන්නකො.. ඔයා යන්නකො අප්පා.. අයියා තව ටිකකින් එයි. අනේ යනවකො... "

    " ම්ම්.. ම්ම්... යන්නං.. " අයියා ඇස් රෝල් කරලා හෙල්මට් එක දාගත්තා. තප්පරේකට මාව පපුවට ඇදල අරන් මගෙ නළලට හාද්දක් තිව්වා...