දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

| 22 |

        ඇත්තටම... කොළඹ ගිය එක ගැන මං වැඩිකල් නොගිහින් දුක් වෙන්න ගත්තා..

    දේවල් රිදෙන්නෙ ඒව ගැන අපි දැනුවත් නම් විතරයි.

    දෙව්දුන් අයියගෙ ක්‍රශ් එක ගැන මං දැනුවත් වුනෙත් ඒ බෝඩිමේ එකට ඉදපු හින්දා..

    ඒ කැම්පස් ඉදපු අයියා කෙනෙක්.. දෙව්දුන් අයියගෙ වයස.. ඒක පාර්ශ්වික ප්‍රේමයක් අවුරුදු එකොලහක් තිබුණ..

    අයියා ඉගෙනගෙන තිබුණෙ කුරුනෑගල ප්‍රසිද්ධම බෝයිස් ස්කූල් එකක... සෙට් පිටින් එකට කැම්පස් සිලෙක්ට් වෙන ස්කූල් එකක..

      ශිෂ්‍යයත්ව විභාගෙන් පාස් වෙලා ගමේ ඉස්කෝලෙන් ටවුන් එකේ ඉස්කෝලෙකට ගිය මගෙ අයියා අයිලන්ඩ් රෑන්ක් දාල කැම්පස් සිලෙක්ට් වෙලා තියෙන්නෙ අම්මා මහල විකුනපු කොට්ට උර මදුරුදැල්වල පිහිටෙන්...

          අවුරුදු දොළහෙදි ඇක්සිඩන්ට් එකකින් අප්පච්චි නැති වුණ අයියගෙ අම්මට පිලිකාවක් ඇවිත් ඇදට වැටෙනකොට අයියට අවුරුදු දාසය ලු.. සාමාන්‍ය පෙළ රිසාල්ට් එනකල් බලන් ඉන්න වයස මම වගේ..

     අයියා ක්ලාස් කරලා නංගිලා දෙන්නවයි මල්ලියිත් ඇදගෙන.. අම්මගෙ බෙහෙත්වල වියදමත් දරාගෙන ගොඩ ආව කොල්ලෙක්. කුරුනෑගල ටවුන් එකේ.. ඇතුගල පේන මානෙ කමියුනිකේශන් එකක වැඩ කරා ලු ඉස්කෝලෙ ඇරල ඇවිදින්.. ඒලෙවල් කරන ගමන්..

     ඒලෙවල් වලට මාස හයක් තියලා අම්මා නැති වෙලා තිබුනා. වෙලාවකට මට හිතුනා බොරු කියලා.. මට විශ්වාස කරන්න අමාරු වුණා කොල්ලෙකුට ඒ තරම් දරාගැනීමක් තියෙනවා කියන එක..

    ඒත් අද මං මොනර පැටියා එක්ක මේතරම් දුරක් දරාගෙන ආවෙ අයියගෙ හයිය හිතට අරන් වෙන්නැති.. මට කොහොමත් මෙච්චර දරාගැනීමක් තිබුණ කොල්ලෙක් නෙවෙයි... අයියා ඒ වෙලාවෙ හිතට ආවම මට නගින්න බැරි ගිරි ශිඛරයක් නෑ වගේ දැනුනෙ.. අයියා මට ළඟ නොයිදත් හයියක් වුන හැටි පුදුමයි..

     මං බෝඩිමට ගිහින් සති දෙකක් ඉන්නැති.. එදා අයියා බෝඩිමට ආවෙ පාන්දර දෙකත් පහු වෙලා..