දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

| 14 |

      ෆ්‍රෙන්ඩ් රික්වෙස්ට් එක ඇක්සෙප්ට් කරලා කියල දැක්ක ගමන් මම කළේ දෙව්දුන් අයියගෙ ඉන්බොක්ස් එකට රිංගපු එක.

    මං සාමාන්‍යයෙන් එහෙම කාටවත් මැසේජ් දදා වැලලෙන චරිතයක් නෙවෙයි. ඒත් මුට මැසේජ් එකක් දානකල් මගෙ ඇගිලි දෑවා.

    ' Hi අයියෙ.. '

' Oya A/L වලට Maths නේද කළේ? '

     මම ඔය දෙක දැම්මෙ... බොරු ඕන්නෑ කපටිකමට.. සාමාන්‍යයෙන් ඕනම හොද මනුස්සයෙක් ළමයෙක් ඉගෙනගන්න දෙයක් ගැන ඇහුවම රිප්ලයි නොකර ඉන්නෙ නෑ. මං ඒ මනුස්සයගෙ හොද හිත පුංචි අහිංසක උපායකින් අල්ලගන්න හැදුව එක වැරදිද දන්නෑ.. ඒත් වෙන දෙයක් ඇහුවනම් ආය රිප්ලයි නොකර ඉදී.. එහෙම වුණොත් මේ මුලු මහන්සියම අපරාදෙ.

    ' ඔව් මල්ලි.. කියන්න '

ඌෆ්.. මුගෙ ලයින්..

ටිකක් ආදරෙන් කතා කරන්න ඇයි බැරි වුණේ?...

ඌ ඉතින් මට ඩික් පික්ස් එවන්න කියලද? මංදා මට ඒ වචන දෙක මදි වගේ දැනුනා.. අඩුගානෙ.. ' ඔව් මල්ලි'යො' කියන්න ' කියන්න බැරි වුණාද?

අවුරුදු දාසයක මම එච්චරම බොලඳ විදියට හැමදේම දිහා බැලුවෙ.. ඒත් ඒ බොලඳකම් මැද මං හරි සැහැල්ලුවෙන් සතුටින් හිටියා.

       ජීවිතේ දිහා බැරෑරුම් ව බලන්න ගත්තට පස්සෙ හැමදේම හිතට ගල්ගෙඩි එල්ලුවා වගේ බරක් විතරක් ගේද්දි.. එක්කො බොලඳකම හොදයි වගෙත් දැනුනා..

   ඒත් විහිලුව තමා.. ඒ බොලඳ සැහැල්ලු කොල්ලම තමයි අද මෙච්චර බැරෑරුම් හැමදේම දිහා රුහිතෙට බලන චරිතයක් වෙනකල් මාව අදුරු පාරවල් දිගේ ආ ගිය අතේ ඇදගෙන ගියෙ. කිසිම සීමාවක් අන්තයක් නැති අනන්ත අදුරු කැලෑ අඩි පාරවල් දිගේ ඔහෙ ඌ ඇදගෙන යනකොට සීරිලා පතුරුගැහිලා තැලිච්චි.. ගල්මුල්වලට කැපිච්චි.. මුර්ගයන්ට ගොදුරු වෙච්චි.. වලවල් ගානෙ ඇදවැටිච්චි හිත... දැන් ගලක් වෙලා තියෙන්නෙ, උට ඇදගෙන යන්න බැරි තරම් බර වෙන්න නෙවෙයි ද? තුවාල නොවී පරිස්සම් වෙන්න නෙවෙයි ද?..