දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

| 16 |

        මං කවදාවත් නැතුව කුස්සියට ගිහින් පොල් බෑවක් අරන් ගාන්න ගත්ත විදියට අම්මා පුදුම වෙන්නැති.

     " චූටි පුතා.. බලනවා ඉර අද අනිත් පැත්තෙන්වත් පායලද කියල? "

   මං පොල් බෑව උලාකන ගමන් අම්මට රැව්වා.

    අද ඉරිදා දවසක්. ලොකූත් ගෙදර ඇවිත් හිටියෙ. පොඩි එකා දහම්පාසල් යන්නෙත් නැතුව ගෙදර නතර වුණේ ටීවි එකේ ඇස් අලවගෙන ඉන්න. මූ ඒකට අප්පච්චිගෙන් අත පුරෝල හත අටකුත් කනවා මට නින්දත් නොනින්දත් අතරෙ ඇහුණා. කොහොම වුණත් ඌත් ඇරියෙ නෑ. අඩල හරි ගෙදර නතර වුණා.

    ඕලෙවල් ඉවර කරලා ගෙදර ඉදපු හින්දා අම්මා මගෙන් එච්චර වැඩ ගත්තෙ නෑ. අප්පච්චිට නං බනින්න හරි චූටි එකාව මතක් වුණත්.. හොද කියන්න ලොකූව මතක් වුණත් මං ඉපදුනාද.. මං කියල එකෙක් ගෙදර ඉන්නවද කියලවත් ගානක් නැතුවැති. ඉතින් මං සාමාන්‍යයෙන් දවල් දහය එකොලහ වෙනකල් ඇදෙන් බැස්සෙත් නෑ.

     අප්පච්චි ඉස්තෝප්පුවට වෙලා පත්තරයක් දිගෑරගෙන ඉන්නවා මං ජනේලෙන් බලලයි කුස්සියට එන්ටර් වුණේ.

         " මොනවද ඕනැ? මං ලඟ සල්ලිනං නෑ. "

   " අම්මගෙන් සල්ලි ඉල්ලුවද මං? " මං මේ සතියෙ ටයිපින් කරලම රුපියල් පන්සීයකට එහා හෙව්වා. අම්මගෙ සල්ලි මොකටද මට?! විකාර...

      අයියත් උදේම නාගෙන.. සරමක් ඇදගෙන තුවාය කරේ දාගෙන කුස්සියට ගොඩ වුණේ උදේ තේ වේල බලාපොරොත්තුවෙන්. අම්මා සමපෝශ හදනවා. පොඩි එකා අම්මා වටේ දැවටි දැවටි හිටියෙ ඒක ඉවවැටිලා.

    
     " තමුසෙ රෑ එක දෙක වෙනකල් ෆෝන් එක දිහා බලාගෙන මොනවද කරන්නෙ?! මුංට ෆෝන් අරන් දෙන්න අම්මලට පිස්සුද අම්මෙ?! කරයි ඒලෙවල්. බලන් ඉන්නකො.. "

       " තමුසෙත් රෑ එක දෙක වෙනකල් ඇහැරල ඉදපු හින්දනෙ මං හිටියා කියල දන්නෙ. "

   මුටත් ඕන්නැති කෙංගෙඩියක් නෑ. මට හිතුනෙම අයියා ගෙදර හොද පුතා වෙන්න අපි දෙන්නව කොයිවෙලෙත් පාවාදෙනවා කියලමයි. ඒත් දැන් තේරෙනවා. අයියගෙ නපුරු දුශ්ට වචන පිටිපස්සෙ තිබ්බ ආදරේ , සහෝදර කැක්කුම. ඌ පවුලෙ වැඩිමලා. ඒ වගකීමෙන් උට ගැලවීමක් නෑ. ඌ හැමවෙලේම හැදුවෙ ඒ වගකීම ඉශ්ට කරන්න. ඒක අපිට වදයක් වුනා මිසක්.