දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

- 42 -

    දවස් තප්පරවලට පෙරලිලා ඇහි පිල්ලම් ගහන පමාවට වාශ්ප වෙලා කොළඹ අහසට ගහගෙන ගියා...

       ඉස්කෝල බර ගාණකින් මට ඉන්ටවිව් ඇවිත් තිබුණා ගෙදරට. අම්මා ඒ ලියුම් මල්ලි ලවා ෆොටෝ ගස්සලා මට වට්ස් ඇප් කරලා තිබුණා.

    මම ෆෝන් එක දිහා බලන්.. බැල්කනියට වෙලා හිටියෙ බර රිදෙන පපුවෙ ගින්දර හුළං පාරට හරි නිවිලා යයි කියලා.

      ඒත් අයියගෙ මතක එක්ක මුහුවෙච්ච මේ පුංචි බෝඩිම් කාමරේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර ඒ ගින්නට පිදුරු විතරක් දාද්දි හුළඟෙ දැවටිලා විටින් විටේ බැල්කනිය මැදින් ගලන මතක සරුසාර ඔජ්සිජන් පොදි වෙලා මුලු හිතම ලැව් ගින්නක් කරලා ගිනිතිබ්බා..

     දැන් මට ගෙදර යන්න වෙනවා.

කොළඹ ඉස්කෝලෙකට යනවනම් එක්කො අයියට ඇත්ත කියන්න වෙනවා.

   ගුටි නෙවෙයි මැරුම්කන්න හරි මට ඇත්ත කියන්න වෙනවා. මරාගෙන මැරිලා හරි මට මූ අස්සෙම රිංගන් ඉන්න එක ඇර චොයිස් එකක් ඕන නෑ.

  මං බොළඳයි.. ගොං තකතීරුවෙක්.. බැනහල්ලා මට.. ඒත් අවුරුදු 16 හැම කොල්ලම එහෙමයි. ඒකට මං මොනා කරන්නද?

   මේක වයසෙ වැරැද්ද වෙන්නැති.

    බාගෙට පැහිච්ච දලු හිතකට ලොකු ලොකු හැඟීම් එන වයස.. මේක මගෙ වැරැද්ද නෙවෙයි නෙ..

  මගෙ වැරැද්ද නෙවෙයි නේද?!..

ඔලුව යකාගෙ කම්මල වගේ.. මට ඕන වුණේ වැරැද්ද පටවන්න එකෙක්.

    අයියෙ.. උබ එච්චර හැඩයි කියල දැන දැන ටොප්ලස් ෆොටෝස් ෆේස්බුක් අප්ලෝඩ් කරන්න කලින් හිතන්න තිබුණෙ නැද්ද.. අපි වගේ වසවර්ති පොඩි උනුත් ඕවයෙ උඩපහළ යනවා කියලා?!

එතකොට අපේ අම්මලා.. මොන රෙද්දටද මට ෆෝන් එකක් අරන් දුන්නෙ.. මේ සේරම ඒ හින්දනෙ..