දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

| 54 |

         වියාරා අරන් කොළඹ ගිහින්... මම පොඩි බෝඩිමක් හොයාගෙන ඒකෙ නතර වුණා.

          මගෙ අධ්‍යාපන සුදුසුකම් බලලා.... බුක්ශොප් එකක කැශියර් ජොබ් එකක් හොයලා දුන්නෙ බෝඩිමට ලඟ ගෙදරක අංකල් කෙනෙක්... ඒ එයාගෙ වයිෆ්ගෙ බල කිරීමට...

    ඒ ආන්ටි අපේ ගම් පලාතෙ ඉපදිලා..... ජොබ් එකක් කරන්න කොළඹ ඇවිත් තිබුණෙ. අංකලුත් නුවර පලාතෙ කෙනෙක්.. දෙන්නම බැඳලා කොළඹ නැවතිලා තිබුණා.

     එයාලට චූටි දුවක් හිටියා... වියාරා ප්‍රෙග්නන්ට් හින්දා ඒ ආන්ටි අපි ගැන හරි අනුකම්පාවෙන් බැලුවා... මොනවා වුණත් අම්මා කෙනෙකුට උණු වෙනවා ඇති.... දරුවෙක් එක්ක අසරණ වුන අපි ගැන එයා හරි සංවේදීව හොයා බැලුවා.

         ඒ ජොබ් එක ලැබුන එක ගැන මම වචනෙන් ස්තූති කළේ පාරක් දෙකක් වුණාට... හදවතින් හැම උදේකම මම ඒ දෙන්නව වැඳලා පින් නොදුන්නත් ඒ තරම්ම ගෞරවයකින් මතක් කළා...

         බෝඩිම රෙන්ට් කරලා... අපිත් නඩත්තු වුණේ අම්මගෙ මාලෙ උකස් කරලා ගත්තු සල්ලිවලින්. මම  ජොබ් එකට ගියෙ මාසෙ මැදදි... ඉතින් ඊලඟ මාසෙ දහවෙනිදා වෙද්දි මගෙ අතට එහෙමට ලොකු ගානක් ආවෙ නෑ....

     මගෙ පලවෙනිම පඩිය.... ඒක රුපියල් පහලොස්දාස් පන්සීයක්.

      මං ලඟ බෑන්ක් එකවුන්ට් එකක් නොතිබ්බ හින්දා වගේම... හදාගන්න නිවාඩු දාන්න වෙන හින්දම බුක්ශොප් එකේ ඕනර් මං අතටම පන්දාහෙ කොළ තුනකුයි.. පන්සීයකුයිත් දුන්නෙ...

    ඇත්තටම.. ඒ දින ගානට ඒ පඩිය වැඩිත් එක්ක... ඒත් අර අංකල් මගෙ තත්වෙ බුක්ශොප් එකේ ඕනර්ට කියලා තිබුණා.. අනුකම්පා කරලා වැඩිපුරත් කීයක් හරි දීලා... ඒ මනුස්සයත් මට දෙපයින් නැගිටගන්න ඒ වෙලාවෙ උදව් කළා..

          ඒ සල්ලිවල මට අම්මගෙ මාලෙට බඳින්න තරම් ගාණක් නොතිබ්බ හින්දා... මගෙ පපුව වරදකාරී හැඟීමකින් කාගන්නකොට වුණත් මම වියාරට අදින්න ගවුමකුයි... ගෙදරට කන්න බොන්න ඕන දේවලුයි ගෙනල්ලා.. මග වියදම් විදියට රුපියල් පන්දාහක් ඉතුරු කරගත්තා...