දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

| 49 |

       මම ඇදෙන් දිගා වුණාම අයියා නැගිටල ගියා..

  මම කුස්සියට ආවම අයියා හට්ටිය වහලා ගින්දර අඩු කරලා සාලෙට ගියා.

    මම නාලා ඇදුම් නැතුව කාමරේට එද්දි අයියා බැල්කනියට ගියා.

   මම ඉන්න තැන අයියගෙ උඩුකයවත් තවදුරටත් නිරුවත්ව තියෙනවා මට දකින්න ලැබුණෙ නෑ.

   දැනටම කතාවෙ දුශ්ටයා වෙලා ඉදපු මට තව ටිකක් දුශ්ට වුණයි කියලා වෙන්න දෙයක් ඉතුරු නෑ. මරණෙට නියම වෙච්ච රැදවියෙකුට ඕනම පවක් කරන්න පුලුවන්.

   මමත් එදා මරණ දණ්ඩනයට නියම වෙච්ච අපරාධකාරයෙක්. ඉතින් මට තව අපරාධ කළයි කියලා දෙන්න තව දඬුවමුත් විනිසුරුවරුන්ට නැති එකේ.. මම වැරදි කළාට මොකද?!..

        මම කාමරේට ආවයි කියල කකා ඉදපු බත් එක උස්සන් සාලෙට ගියපු දෙව්දුන් අයියා පස්සෙන් මමත්  ගියෙ ස්කූල් යුනිෆෝම් එක පිටින්ම.

       ඒ යුනිෆෝම් එක අයියව තව ට්‍රිගර් කරනවා කියලා දැන දැන.. මම ගිහින් බලෙන්ම අයියගෙ ඔඩොක්කුවෙ වාඩි වුණා.

    " ආ!... " මම ලොකු කරලා කට ඇරියේ බත් කටක් ඉල්ලලා... අයියා මාව ඔඩොක්කුවෙන් තල්ලු කළේ දඩාවතේ ගෙට පැන්න බල්ලෙක් ගානට.

  " බෙදලා තියෙන්නෙ කනවා. "

  " බෑ. " මම මුරණ්ඩු වුණා.

   " බැරිනම් බම්බු ගහපං. "

    අයියා කිව්වෙ හිතක් පපුවක් නැති එකෙක් ගානට. මගෙ පපුවත් රිදෙන්න ගත්තා.

   තාත්තෙක් වගේ මාව බලාගනී කියලා ලං වුණ අයියා... මට එක පොඩ්ඩක්වත් අනුකම්පාව නොදෙද්දි... මගෙ අවුරුදු දාසයක මෝඩ හිතට තේරුම් ගැනීමේ ශක්තියක් තිබුන්නෑ.

   " මට කවන්නෙ නැත්තං මං කන්නෑ. "

   " කන්නැත්තං වේලියං. "

" මට කැව්වෙ නැත්තං මං මැරෙනවා. "

     මේ මිනිහට තේරෙන භාශාවෙන් කියන ගමන් මම කුස්සියට ගියා. කුස්සියෙන් පිහියක් අරන්.. බෙල්ලට තියලා තද කරගනිද්දි ලේ බිංදු දෙක තුනක් නිල්- සුදු යුනිෆෝම් එකේ කොලර් එක පාමුලට වැටුණා.