රදළ | The Kandyan Aristocrats

48

ආර්යන් අයියා ඔලුව අතගානවද කියලා අහනවා.. එයා දන්නවා නම් මට එයා මේ කරන දේවල් හන්දා මගේ පපුව ගැහෙන තරමක්..හැබැයි දැන්නම් එයාත් ඒක ලාවට දන්නවා වගේ. ඒකනේ මට රිලැක්ස් වෙන්නත් කිව්වෙ. මම තදින් තොල හපා ගත්තෙ ආර්යන් අයියාගෙ මූණේ උණුහුම මන් ඇදන් ඉන්න ශර්ට් එක අස්සෙන් මට දැනෙන්න ගත්ත හන්දා.

'ඔලුව අතගානවද?' කෙනෙක්ගෙ වචන වලට මගේ පපුව ගැස්සුණා නම් ඒ ගැස්සුණේ තමුසෙ ඉස්සරහදි විතරයි අයියේ. ඒක මම දැනගත්තෙත් තමුසෙ මට මෙහෙම ලන් වෙන්න ගත්ත දා ඉදන්.. එතකන් මන් හිතුවේ මේවා බොරු කියමන් කියලා විතරයි. මම මගේ පපුව උඩ ඔලුව හේත්තු කරන් උන්න ආර්යන් අයියා දිහා කරබාලා බැලුවා. මෙයා මෙහෙම ඉද්දි ඇත්තටම පූසෙක් වගේ.

"දැන් අතන්ට යන්නෝන නැද්ද? මහලා ඉවරත් නෑ." මම එයාගෙ වැවිලා නැති කූරු වගේ අහුවෙන කොණ්ඩෙ දිගේ හෙමින් සැරේ මගේ ඇගිලි යවන ගමන් ඇහුවේ ඒ එක්කම වගේ ආර්යන් අයියා එයාගෙ ඇඟ මගේ ඇඟට සැහැල්ලුවෙන් බර දෙනවා බලාගෙන. සනීප ඇති..ඇත්තටම මේ පොඩි වයසට හිතේ කී දාහක් නම් මේ මනුස්සයා මේ වෙද්දි හිර කරගෙන ඇත්ද? කා එක්කවත් ප්‍රශ්න ගැන කතා කරන්නෙත් නෑ. අඩුම මනුස්සයෙක් එක්ක වචන දහයකට වඩා කතා කරනවද මේකා? මාත් එක්ක වුණත්. බලන්න දැන් වුණත් කතා කරන වචන පොඩ්ඩ.. අනේ මන්දා කොහොම දරන් ඉන්නවද කියලා. මම ආර්යන් අයියාගෙ බෙල්ල ගාවා කොණ්ඩෙ තියෙන තැනේ ඉදන් මගේ ඇඟිලි උඩහට අරන් ආවා.

"ම්හ්..සනීපයි." ඇහුවේ එකක් කිව්වෙ තව එකක්.

ආර්යන් අයියා එහෙම කිව්වම මගේ තොල් අතරට පොඩි හිනාවක් ආවා. මොකද නන්ගිට පොඩි කාලේ ඉදන් මෙහෙම කරලා මන් දැන් මසාජ් එක්ස්පර්ට් කෙනෙනක්. තාත්තා වුණත් ආසයි මන් එයාගෙ ඔලුව මසාජ් කරද්දි. එක්කෝ ස්පා එකක් එහෙම දැම්මා නම්..අම්මටසිරි සල්ලි තමයි. ඕක හැබැයි මහේන් බොසාට කිව්වොත් අහයි 'ඇයි තොට මගේ සල්ලි මදි වෙලාද?' කියලා. ඊටපස්සෙ මට තඹ සතේක දෙයක් අරන් දෙනේකක් නෑ. ඕකා ඔහොම්මමයි. ගස් ගෙම්බා.

"මෙව්වට මන් චාජ් කරනවා හොදේ?"

"හ්ම්..හැමදාටම කීයද එතකොට?" මම තොල හපා ගත්තා. ටේප් එකක් නැද්ද දන්නෑ ලඟපාතක? කට ඇරියොත් ඉවරයි! හැබැයි පෙර පිනකටද කොහෙද එයාට මාව මේ වෙලාවෙ පේන්නෙ නෑ. ඒත්..මගේ ගැහෙන පපුව?? මෙතන ඉදන් මීටර් පහකටවත් ඇහෙනවා ඇති ශුවර් එකටම. දැනටමත් පපුව ගැහෙන එක මට මගේ උඟුරුනුත් පනින්න තරම් සද්දෙට ගැහෙද්දි ඇහෙන්නැතුව තියෙයිද? මම නම් මහා පව්කාරයෙක්ද කොහෙද. මේ මොන ලැජ්ජාවක්ද මේ!