දෙව්සකුණ | MOURNING AVES | BL |

| 33 |

         අයියගෙ බෝඩිම් කාමරේ ගතවෙච්ච දවස් දැන් නිතර හිතර මතක පිටු අස්සෙ දග කරනවා මට තේරෙනවා...

       ඒ මාස තුන... අයියගෙ වෙලා මාස තුනක් අපි කිසි හෙනයක් නැතුව සතුටින් ඉදපු එකත් හිතට මොකද්ද වගේ දැනුනෙ...

   පොතේ හැටියට මේ වෙද්දි මොකක්ම හරි හෙනයක් පාත්වෙලා අපි එක පාරක් හරි රන්ඩු වෙලා තියෙන්නෝන...

  වියාරාගෙයි මගෙයි ලව් එක පටන් අරන් සති දෙකයි අපි හොදින් හිටියෙ... ලෝක යුද්ධයක් වෙලා අත බ්ලේඩ් එකකින් කපන් පෙනඩෝල් කාඩ් බීලා මං මල විකාරයක් නටලයි ඒ රන්ඩුව කෙලවර වුනේ...

    ඒ කාලෙ මතක් වෙද්දිනම් රෙදි ඇදන් ඉන්නෙ අපරාදෙ හිතෙනවා. එක අතකට වියාරා හින්දා හොදයි.. දෙව්දුන් අයියා එක්ක එහෙම රන්ඩුවක් ගිහින් මම අත කපාගත්තා හරි.... පෙනඩෝල් කාඩ් බිව්ව හරි වැඩක් කරොත් මූ බල බල ඉන්නෙ නෑ..... අහවල් එක කපලා මගෙම කටේ ඔබනවා..

     අවුරුදු දාසයක පොඩි කෙල්ලෙකුට තමන්ගෙ කොල්ලා තමන් වෙනුවෙන් අත කපාගත්තා කිව්වොත් ඒක මහ කෙරුවාවක්... ඉන්පස්සෙ ඒකි අහසින් යන්නෙ.. ඒත් අවුරුදු විසි දෙකක දෙව්දුන් අයියා ඒ වගේ ගතිගුණ තියෙන පොඩි උන්ව තේරුම් ගන්නවත් ට්‍රයි කරේ නෑ.. බොළඳ සිපයි... සිඟිති පාතාලෙ ගගා ෆේස්බුක් එකේ දකින සීන්වලට බනිද්දි මට ඒවා වැදුන තරං.....

   ඒත් මං ඒම නෑ වගේ හිටියා.. ඔය වයසට මෙයත් එහෙම ඉන්නැති දැන් අවුරුදු විසිදෙක වෙලාම ඉපදුනා වගේ හැසිරුණාට..

   මොනා වුණත්... අයියගෙ ඒ පරිණතකමට මම ආස වුණා.. ඒ වගේ වැඩ කරන්න මට ලැජ්ජ හිතෙන්න ගත්තා... මට දැනුනා මමත් පරිනත විදියට හිතන්න අරන් කියලා...

  ඇත්තටම මානසික ප්‍රශ්නයක් නිසා තමන්ට රිද්දගන්න එකයි... අවදානය වෙනුවෙන් තමන්ට රිද්දගන්න එකයි දෙකක්... අයියා හිතුවෙ එහෙම..... මනුස්සයෙක් දරාගැනීමේ අන්තෙටම ආවම මිසක්... දවස් ගානක ලව් එකක් බ්‍රේකප් වුනා කියලා ජීවිතේ ගැන... තමන් ගැන තියෙන ආදරේ අඩු වෙන්න ඕන නෑ... තමන් කාටත් කලින් තමන්ටයි ආදරේ කරන්න ඕන.. අයියා කියපු වචනවලට මට මුලින් කේන්ති ගියා.. රිදුනා.. ඒත් අන්තිමට මම තේරුම් ගත්තා.... අයියා කියන්නෙ ඇත්ත...