The Rule Number 22

CHAPTER 82

legendarynote: Haaa hisashiburi miina san!! Its been what? A month or two so babawi ako. I'll publish 5 chapters so YAY!!! And guess what natapos ko na sya!!! YOSHAA!!!! Accomplishment sya promise, coz this is the first stoooory na natapos ko hahaha I cried. LOL

Enjoy reading guys

--legendarygirl-A

Nanakbo ako at pinilit sundan si Isaiah na kumaliwa matapos daanan ang gym, dumaan sya sa may Alumni Hall at dumeretso pa sa may research lab.

"Isaiah??" mahinang tawag ko. Masyado na ring hapon at maulan pa kaya naman wala ng tao maging sa may research lab.

*dug!!! dug!!

May naririnig akong tunog na parang sa pader. O___O!!

"Isaiah???" tawag ko pa at nag lakad lakad.

Maya maya pa, nakita ko sya na sinusuntok yung lumang comfort room na malapit sa laboratory school. Hindi ko na napiit ang sarili ko at tumakbo para awatin sya. Hindi sya nag uusap at pilit na kumakawala sa pag pigil ko sa mga braso nya na banggain ang mga tahimik na pader. At sa sobrang lakas ay napatumba ako at nawalan ng balanse.

Waaaaah!!!!! >______< Tumumba ako sa may mga spare woods at aksidenteng natamaan ng nakatayong kahoy ang kaliwang braso ko.

"Aray ko..." matog ko habang tinutulungan ang sariling tumayo

Nakita ko sa balikat nya ang gulat at napalingon sya. "Saia???!" Nanlaki ang mata nya at agad akong inalalayan na tumayo.

"Aray ko" angal ko pa at nakita ko na may gasgas na pahaba sa braso ko.

"Naku! Nagdudugo yung braso mo!" Nagpapanic na sya at maya maya pa ay tumakbo at iniwan ako dito.

Teka anyare?? =____=??? >____<!!

Maya maya pa bumalik sya dala yung basang scarf nya at agad idinampi sa braso ko. Napapakislot lang ako sa sakit at nakita ko sa mata nya yung pag aalala. Umuulan parin pero hindi ko narin ininda yun.

"Ok na ko Isaiah" habang dinadampi parin nya ng panyo nya ang braso ko

"Sorry akala ko kung sino" at napapunas sya sa may mukha nya. Kahit hindi ko ganun kakita pero ramdam ko na umiyak sya. Hindi mali ako, umiiyak sya

Kinuha ko yung hindi pa masyadong basang panyo ko at pinahid sa basa nyang mukha na pinagtaka nya

"Alam kong umuulan, pero hindi matatakpan ng lakas ng ulan ang luha mo" sabi ko na lang

"Sabihin mo na" dugtong ko pa

Hinawakan nya ang kamay ko at tumitig sa mga mata ko.

"Saia........................

.

.

.

.wala na kami"

O______O! Nanlaki ang mata ko at hindi ko na alam ang gagawin ko, sobrang bilis ng tibok ng puso ko at nag hahalo halo narin ang nasa utak ko. Hindi ko alam kung paano ako mag rereact sa sinabi nya

"Ano?" ang tangi kong nasabi sa kanya at agad lang syang tumango at yumuko. I gently scoop his face and rest his head into my shoulder and then suddenly, he started to cry. Yes, he cried, his shoulders are shaking and just enduring the pain, like a brave 10 year old boy who lost his very first football game. I've never seen him like this before and I am pretty sure to myself that I don't want to see this moment anymore. It crushes my heart, the pain struck on me for no reason. But I guess that's when you realize that you really value a person. You don't want to see him like this and just want to take his pain away.