Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Αναπόληση.

Παιδια, Δεν ξέρω αν όντως πάντως εμένα μου εμφανίζει την "Αναποληση" πριν το "Έρευνα στην επικίνδυνη πλευρά" και δεν ξέρω γιατί.
Απλώς το λεω να ξερετε το "Έρευνα στην επικίνδυνη πλευρά" είναι πρώτο από την "Αναποληση".
"Αντελίν, αυτοί ήταν που δολοφόνησαν την Ριάνα?"
Τελικά ο Θίοντορ δεν ήταν όσο χαζός ήθελε να δείχνει.
"Αυτός με τον σκούφο συγκεκριμένα..", παραδόθηκα.
Το ήξερε ήδη, δεν μπορούσα να κάνω άλλο την πάπια.
" Τι είναι αυτοί οι άνθρωποι?"
"Δεν είναι άνθρωποι.."
"Να μαντέψω, βρικόλακες..οι πέφτοντες άγγελοι? Δαίμονες?"
"Δεν ξέρω, Θίοντορ. Αυτό που ξέρω είναι πως είσαι νεκρός άμα μάθουν ότι γνωρίζεις οτιδήποτε.."
"Και εσύ τι σκοπεύεις να κάνεις?"
Κώλωσα.
"Ακριβώς, Αντελίν!", απάντησε στην σιωπή μου.
" Και σένα γιατί σε νοιάζει τι κάνω εγώ?", φώναξα αγανακτισμένη.
"Δεν με νοιάζει τι κανείς εσύ! Εσύ, με νοιάζεις!", πλέον φώναζαμε και οι δύο.
"Εγώ σε νοιάζω ή απλά θέλεις 'να βάλεις λίγη δράση στην μίζερη ζωούλα σου'?", επανέλαβα τα λόγια του.
Βαριά σιωπή.
"Ακριβώς, Θίοντορ..", μουρμούρισα και έφυγα τρέχοντας.

Τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια μου.
Τι νόμιζα πως πήγαινα να κάνω?
Η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ κάτι παραπάνω από ένα τίποτα.
Δεν ήμουν παρά ένα τίποτα.
Δεν είχα να δώσω σε κανέναν, μόνο ανεκπλήρωτες υποσχέσεις.
Ανεκπλήρωτα όνειρα μέσα σε έναν κόσμο που περίμενε να του γεμίσω τα απωθημένα του. Παραδείγματος χάρη, ο Θίοντορ.
Εγώ ολόκληρη αποτελούσα ένα απωθημένο.
Η μια σκέψη έφερνε την άλλη με αποτέλεσμα να πάθω κρίση πανικού μετά από πολύ καιρό.
Πάλευα να συγκράτησω την ανάσα μου.
Και τότε θυμήθηκα τα λόγια της Ριάνας όταν της είπα πως πάθαινα κρίσεις πανικού:
~Έβαλε μια μακριά ξανθιά τούφα πίσω από το αυτί της και με ένα τρυφερό χαμόγελο μου είπε: "Κάθε φορά που θα σε πιάνει μια κρίση να θυμάσαι πως, αυτή την στιγμή είσαι καλά, αυτό μετράει.Και θα παραμείνεις καλά γιατί εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου κι θα σε αγαπώ!"~
Η ανάμνησή της με έκανε να πέσω σε λυγμούς.
Ήθελα τόσο να την αγκαλιάσω, να ξαναδώ το καταπραϋντικό της χαμόγελο.
Έφτασα στο σπίτι κλαίγοντας.
" Αντελίν που ήσουν? Τι έπαθες?", βρήκα την μητέρα μου να με περιμένει στην κουζίνα.
"Σε παρακαλώ, δώσε μου το κινητό μου!"
"Γιατί?"
"Τώρα!", ούρλιαξα μανιακά.
Φαίνεται πως την τρόμαξα έτσι που έδωσε το κινητό μου μέσα από την τσάντα της.
Ανέβηκα τις σκάλες για το δωμάτιο μου ενώ καλούσα τον Έλιοτ.
"Αντελίν?"
"Έλιοτ, μου λείπει", μπήκα αμέσως στο ψητό.
"Και εμένα, Αντελίν.. Και εμένα.."
Ξανά έμπηξα τα κλάματα.
"Έρχομαι εκεί"

Η μητέρα μου δεν είπε τίποτα για την βραδινή άφιξη του Έλιοτ.
Δεν ήταν ή πρώτη φορά που ο Έλιοτ με παρηγορούσε σε μια στιγμή κρίσης μου.
Και ούτε η πρώτη φορά που τον παρηγορούσα σε μια στιγμή απώλειας.
Καθίσαμε αγκαλιά στο κρεβάτι μου και αναπολήσαμε τις όμορφες στιγμές με την Ριάνα.
"Όπως παλιά?", μου φίλησε το πάνω μέρος του κεφαλιού.
" Όπως παλιά", κούρνιασα πιο βαθιά στην αγκαλιά του.

Αυτό το πρωινό του Σαββάτου ήταν το πιο όμορφο πρωινό στο οποίο έχω ξυπνήσει εδώ και χρόνια.
Κατέβηκα στη κουζίνα με ένα θερμό αίσθημα στην καρδιά μου.
Είχα καιρό να νιώσω κάτι πέρα από φόβο, λύπη και μοναξιά.
"Πως είσαι σήμερα?", η μητέρα μου καθόταν σε ένα σκαμπό με μια κούπα καφέ στα χέρια. Τα μακριά μαλλιά της στο χρώμα του λιωμένου χρυσού απλώνονταν σε κύματα πάνω στην πλάτη της.
" Αρκετά καλύτερα. Συγνώμη που σου φώναξα..", είπα αμήχανα.
"Δεν πειράζει, μπορείς να κρατήσεις κι το κινητό όμως η υπόλοιπη τιμωρία ισχύει ακόμα. Όχι πως την τηρείς", σήκωσε τα φρύδια της.
" Εμ.. Ευχαριστώ? Τέλος πάντων, πως πέρασες χθες το βράδυ?", έκατσα απέναντί της και γέμισα μια κούπα αχνιστό καφέ.
"Αρκετά καλά ώστε να ξανά βγω απόψε"
"Και με ποιον βγήκες?"
Με κοίταξε με νόημα.
"Μμμ, κατάλαβα. Καλό κομμάτι?"
"Αντελίν..", δίστασε στην αρχή, "Ναι, αρκετά καλό"
Γέλασα.
"Έχει μείνει καθόλου καφές?", ο Έλιοτ στάθηκε μπροστά μας αγουροξυπνημένος.
" Εδώ", του έτεινα την καφετιέρα.
Φάγαμε μαζί πρωϊνό. Η μητέρα μου μας διηγήθηκε μια ιστορία με εμένα τον Έλιοτ και την Ριάνα ως μικρά παιδιά.
Η ιστορία αυτή μαζί με τις χθεσινο-βραδυνες αναπολησείς με έκαναν να βρω το κουράγιο να συνεχίσω την έρευνα μου.
Έπρεπε να βρω που ακριβώς έμεναν και να μάθω περισσότερα γι'αυτούς ώστε να τους ξεσκεπάσω.
Για τη Ριάνα, σκέφτηκα.
Αφού αποχαιρέτησα τον Έλιοτ και στην συνέχεια την μητέρα μου, ξεκίνησα για την Πασαντένα.
Κάτι μου έλεγε πως στο σπίτι του Κάλβιν θα έβρισκα περισσότερες πληροφορίες από οπουδήποτε αλλού.