Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Εισβαλοντας στον κόσμο του.

Ιβάν.
Περίμενα ένα μερονυχτο να ξυπνήσει η Αντελίν ώστε να πληρώσει για την κατάσταση που είχε φέρει τον πατέρα μου.
"Ιβάν, μωρό μου. Μπορείς να φροντίσεις αργοτερα για αυτό. Τώρα πρέπει να διευθύνεις το βασίλειο σου εφόσον ο Κάρολ δεν είναι σε θεση"
"Δεν είμαι έτοιμος για αυτό, Ιλονα", μουρμούρισα.
"Τι είπες?", ήρθε από πίσω μου και έτριψε τους ώμους μου με τα λεπτεπιλεπτα χέρια της.
"Δεν είμαι έτοιμος να διευθυνω ένα ολόκληρο βασίλειο, Ιλονα".
"Αγάπη μου, γεννήθηκες για αυτόν τον σκοπό. Είσαι ο δεύτερος πρίγκιπας. Και εφόσον δεν γεννήθηκε η πριγκίπισσα που προσδιορίζεται για τον θρόνο, εσύ είσαι ο εκλεκτός"
"Έχω άλλους δύο ικανούς αδελφούς. Έξω ο Κλαρκ. Και θ-"
"Όχι, δεν ακούω τίποτα παραπάνω"
Ποτέ δεν ακούς,σκύλα.
"Σήκωσε το ανάστημά σου. Δεν θα είναι τόσο δύσκολο. Άλλωστε έχεις εμένα δίπλα σου, την βασίλισσα σου".
Την άκουσα να χαμογελάει.
"Τέλος πάντων, εγώ φεύγω. Μην ξεχάσεις τι σου ειπα", μου έδωσε ένα φλογερό φιλί και έφυγε με το γνωστό πασαρελέ βήμα της.
Έμεινα για λίγο στην σιωπή.
Μέχρι που την έσπασε το κλαψουρισμα της Αντελίν.
Το μικροσκοπικό σώμα της κουνήθηκε μέσα από τα σεντόνια.
Τα μεγάλα μάτια της άνοιξαν διάπλατα.
Πριν κάνει να σηκωθεί έφτασα κοντά της και την έβαλα να κάτσει κάτω, βίαια.
"Τι έκανες στον βασιλιά?"
Τα πράσινα μάτια της με κοίταξαν με μίσος.
"Ξέρεις τι του έκανες?"
"Ξέρεις τι μου έκανε ο αδελφός σου?", μουρμούρισε αδύναμα.
"Ο πατέρας μου είναι σε κώμα!"
"Ας πρόσεχε.."
"Τι θα κάνω με 'σένα, μου λες?"
"Σου είχα πει να με σκοτώσεις.."
"Δεν μπορείς μια φορά να κάτσεις απλά ήσυχη και υπακουη?"
"Ήσυχη κι υπάκουη? Ήσυχη απέναντι σε τι? Στην προσπάθεια του πατέρα σου να με κάνει έναν αιμοβορο δαίμονα χωρίς την συγκατάθεση μου? Υπάκουη κάτω από την επιθυμία του αδερφού σου να με πηδήξει ή ήσυχη και υπακουη κάτω από όλα αυτά που μου έχετε κάνει εδώ μέσα?"
Μετά από όλα αυτά είχε δύναμη να μιλήσει.
Τα λόγια της μου έκοψαν την δική μου μιλιά.
Η αύρα της είχε πάρει ένα άσχημο πετρολ χρώμα.
Πέρα από το μίσος, μπορούσα να διακρίνω σε αυτήν, τον πόνο.
Η μικρή ατρόμητη είχε ραγίσει.
Και κάτι σε αυτό, για κάποιο λόγο, δεν μου άρεσε.
Ο πόνος αυτός φαινόταν γνωστός.
Έκανα μερικά βήματα πίσω, δεν ήθελα πλέον να πάρω εκδίκηση.
Βγήκα από το δωμάτιο, αμίλητος.

Αντελίν.
Μόλις ο Ιβάν έφυγε, ένας κόμπος δημιουργήθηκε στον λαιμό μου.
Ήθελα να κλάψω αλλά δεν έβγαινε ούτε ένα δάκρυ.
Λένε πως οι αδύναμοι άνθρωποι είναι ανίκανοι να κλάψουν.
Ήλπιζα μόνο να μου έχει μείνει λίγη δύναμη μέχρι να έρθουν να με σώσουν.
Μου είπαν πως δεν θα αργήσουν, λίγες μέρες ίσως.
Ετοιμάζουν στρατό.
Οι νυχτερίδες δεν θα καταλάβουν τίποτα, εφόσον οι εχθροί τους θα έχουν την δική μου βοήθεια.
Μόνο η σκέψη αυτή μου ανέβασε για λίγο την διάθεση.