Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Πολύτιμη ζωή.

Ιβάν.
Η μαύρη λιμουζίνα κυλούσε αργά
μέσα στο πέτρινο τούνελ. Σε λίγο θα φτάναμε στο κρυμμένο βασίλειό μας, εξού και το όνομα Χιντεν.
Περίμενα να βρω το κάστρο καμμένο ή λεηλατημένο. Όχι από κάποιον εχθρό που μας έκανε επίθεση αλλά από την Αντελίν.
Είχα καταφέρει να ακούσω μια σκέψη της περί εκδίκησης και το κάψιμο του κάστρου πριν μάθει να κλειδωνει σκέψεις.
Ευτυχώς το μαυρο πέτρινο παλάτι παρέμενε αγέρωχο με σύννεφα ομίχλης να το στολίζουν. Το δάσος ήταν πιο σκοτεινό από ποτέ, η παγωμένη λίμνη απλωνόταν πλατιά.
Ένιωθα μια αλλαγή στον χώρο.
Ήλπιζα ότι η μικρή είχε καταφέρει να επιζήσει. Όχι επειδή την συμπαθούσα, κάθε άλλο.. την έβρισκα θρασύτατη, αλλά επειδή ο πατέρας θα εξοργιζόταν.
"Μεγαλειότατε είχαμε μια μικρή επιπλοκή σχετικά με την Αντελίν, που ξέχασα να σας αναφέρω"
Του εξήγησα το περιστατικό που αντίκρισα μέσα από τα μάτια του Κλαρκ.
"Είναι τελείως άχρηστος? Άμα δεν είναι ζωντανή αυτή τη φορά θα τον διώξω μια και καλή από το παλάτι. Δεν λέω μαρεσει ο σκληρός δαίμονας που έχει γίνει αλλά ώρες ώρες το παρακάνει"
Σε αυτό συμφωνούσα.
Έκρυβα και εγώ έναν τέτοιο δαίμονα μέσα μου, τις περισσότερες φορές μπορούσα να τον κουμαντάρω.
Όμως ωω αυτές οι μερικές φορές, είναι καταστροφικές.
Να θυμηθώ να πω στον Κλαρκ να αφήσει την προσωπική του πόρνη ελεύθερη, σημείωσα νοητικά.

Οι δύο λιμουζίνες σταμάτησαν μπροστά στην είσοδο.
Εγώ ο πατέρας και τα αδέρφια μου βγήκαμε και κοιταξαμε το κάστρο.
"Να δούμε τι μας περιμένει..", είπε ο Τζόσουα, ο μικρότερος της οικογένειας.
Ήταν μόνο 60 χρόνων. Λίγο για τα δεδομένα των υπόλοιπων βρικολάκων.
Ο πατέρας μου ήταν χιλίων ενός ετών, εγώ 220 και ο Κλαρκ 399.
Όταν ενεργοποίησα τον δαίμονα ήμουν δεκαοχτώ ετών.
"Κάνε εσύ την αρχή Ιβάν", είπε ο πατέρας και εγώ μπήκα σπίτι.
Υπηρέτριες έτρεξαν από παντού να μας βγάλουν τους Σμαραγδένιους μανδύες.
"Που βρίσκεται η θνητή?", η υπηρέτρια ζάρωσε με την ερώτηση μου.
" Πατέρα!", ο Κλαρκ εμφανίστηκε πάνω στην ώρα.
"Κλάρκ, που είναι η κοπέλα? Και τι είναι αυτές οι ουλές στο πρόσωπό σου?", η ερώτηση του Κάρολ τον εκανε να διατρέξει το αριστερό μέρος του μαγουλου του.
" Σε παρακαλώ πες μου πως αυτό δεν στο έκανε η Αντελίν?", ο βασιλιάς φάνηκε ιντριγκαρισμένος.
Ο Κλαρκ δάγκωσε τα χείλη του αμήχανα.
"Ζόρικη!", αναφώνησε ο Τζόσουα.
"Που είναι τώρα?"
Πάνω που ο πατέρας μου πρόφερε τις λέξεις η Αντελίν εμφανίστηκε από τις σκάλες.
Φορούσε μια μαύρη φόρμα και μια κόκκινη μακρυμάνικη μπλούζα. Έδειχνε πιο χλωμή από ότι συνήθως, οι μαύροι κύκλοι τόνιζαν το χρώμα των ματιών της.
Μας κοίταξε όλους έναν προς έναν.
"Ανάρρωσε γρήγορα..", είπε ο Κλαρκ.
Η Αντελίν περπάτησε γρήγορα προς τα εμάς.
"Εσύ, είσαι ο βασιλιάς?", είπε με θράσος.
"Ο ίδιος"
Έγειρε το κεφάλι της στο πλάι με αποτέλεσμα οι σοκολατένιες μπούκλες της να πέσουν πίσω και να αποκαλύψουν μια δαγκωματιά στον λαιμό της.
Κοίταξα τον Κλαρκ.
Αυτός χαμογέλασε ένοχα.
"Πότε θα φύγω από εδώ?", απευθύνθηκε στον βασιλιά.
"Ωω, σκοπεύω να σε κρατήσω λίγο ακόμα καιρό. Είσαι πολύ χρήσιμη, το γνωρίζεις αυτό?"
"Σε τι χρησιμεύω εγώ σε διεστραμμένα τέρατα σαν κι εσάς? Εκτός από το να γίνομαι το προσωπικό σας κειτερινγκ!", έδειξε τον λαιμό της.
"Αυτή τη στιγμή απευθύνεσαι σε έναν Βασιλιά μικρή μου! Απαιτώ τουλάχιστον να υποκληθείς!", φώναξε επιτακτικά ο πατέρας μου.
"Δεν είσαι δικός μου βασιλιάς! Δεν έχεις καμία εξουσία πάνω μου, δεν είμαι σαν κι εσάς!"
Κι με αυτό είχε δίκιο. Δεν ήταν βρικόλακας του Σμαραγδένιου Βασιλείου.
"Τότε τι λέτε να την κάνουμε μια από εμάς?", πρότεινα και όλοι χαμογέλασαν στην ιδέα μου.
"Θα γίνει κάποια στιγμή και αυτό. Μέχρι τότε μην σε ξαναδώ μπροστά μου Αντελίν", είπε ο πατέρας και την προσπέρασε.