Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Μαύρο Άνθος.

Η μέρα που φοβόμουν είχε έρθει.
Υπηρέτες και φρουροί έτρεχαν μανιασμένα σε όλο το κάστρο.
Στεκόμουν στο κατώφλι της πόρτας του δωματίου μου και τους παρακολουθούσα να πηγαινοέρχονται.
"Προβλέπεται ενδιαφέρον το βράδυ αυτό", ο Κλαρκ με πλησίασε με ένα αυταρεσκο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του.
Έκανα να μπω μέσα αλλά με εμπόδισε απλώνοντας το χέρι του μπροστά μου.
"Μπορώ να μυρίσω στην ατμόσφαιρα την ελπίδα σου πως θα έρθουν να σε σώσουν...είπα να στην σβήσω ενημερώνοντας σε πως οι φρουροί του κάστρου έχουν τριπλασιαστεί. Επίσης κανένας δεν θα πάρει τα μάτια του από πάνω σου. Ειδικά με το φόρεμα που σου ετοίμασαν", μια υπηρέτρια πέρασε στο δωμάτιό με μια γεμάτη κουστουμοθήκη.
Την κοίταξα με μίσος.
Όταν η υπηρέτρια έφυγε ο Κλαρκ με έσπρωξε βίαια μέσα και έκλεισε την πόρτα.
"Το να είσαι βρικολακας είναι απολαυστικό. Όμως και το να είσαι θνητή έχει τα καλά του"
Με έφερε ενάντια στον τοίχο.
"Τι θες πια από εμένα?", είπα μέσα από τα δόντια μου.
"Εσενα"
"Τι?"
"Μη ξεχνάς πως σου έσωσα τη ζωη"
"Δεν είχες άλλη επιλογή!"
"Έτσι νομίζεις? Είχα αλλά επέλεξα να σε σώσω. Γι'αυτό τώρα θα ζητήσω από το πατέρα να γίνεις η γυναίκα μου. Ο γάμος ενός πρίγκιπα του Σμαραγδενιου  και μιας πριγκίπισσας του μωβ βασιλείου μπορει να οδηγήσει μέχρι σε συμμαχία", με κοίταξε με υπερηφάνεια λες κι ήμουν ήδη το κτήμα του.
"Είσαι απίστευτα..διεστραμμένος Και άξεστος!"
"Πες κι άλλα", έκλεισε τα μάτια του ξαναμμένος.
Ανασήκωσα τα χείλη μου με αηδία.
Προσπάθησα να τον σπρώξω μακριά μου όμως ήταν πολύ δυνατός.
Ήρθε ακόμα πιο κοντά μου.
"Τι κάνεις? Άσε με!"
Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά μέσα στο στήθος μου αφού αναλογιστηκα πως ο,τι και να έκανε τώρα δεν θα με άκουγε κανείς με την βαβούρα που επικρατούσε έξω.
Επίσης σίγουρα περιμένει κάθε μου κίνηση πλέον.
Άρχισα να χτυπιεμαι μέσα στη κρύα αγκαλιά του.
"Κλαρκ, για το Θεό, άσε τη!"
Ο Ιβάν στεκόταν χαλαρός στο κατώφλι.
"Δεν έχω τελειώσει ακόμα με σένα. Μάλλον δεν έχω αρχίσει καν", μου ψιθύρισε και στη συνέχεια έφυγε αφότου μου δώσει ένα φιλί στο κούτελο.
Σκουπιστηκα βιαστικά.
Ο Ιβάν έμεινε να με κοιτάζει σκεπτικός.
"Τον άκουσες?", φώναξα εξοργισμενη.
"Ναι. Δεν είναι άσχημη ιδέα. Ίσως αρέσει στον πατέρα"
Τον κοίταξα έκπληκτη.
"Είστε όλοι άρρωστοι! Φύγε!"
Με σκαναρε με ένα ξιπασμένο ύφος.
"Δεν υποστηρίξαμε ποτέ το αντιθετο"
"Α, μάλιστα!", έπιασα το mp3 και το κουνησα με νόημα.
"Όσο πιο απασχολημένη τόσο πιο..ζωντανή", δικαιολογήθηκε αδιάφορα.
"Ωω, και για μια στιγμή νόμισα πως είχες ψυχη"
"Μέγα λάθος!"
Του πέταξα τη συσκευή στα ειρωνικά μούτρα του.
Την έπιασε πριν ακουμπήσει το πρόσωπό του.
"Στις οκτώ και μισή το απόγευμα θα έρθουν να σε ετοιμάσουν.."