Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Τελευταία Συνάντηση.

Ένα γκρίζο χρώμα ξεθωριάζε στα μάτια του και άφηνε πάλι την θέση του στο πράσινο.
Η θερμοκρασία είχε πέσει ακόμα περισσότερο αφότου αυτός έφερε το σώμα του κοντά στο δικό μου.
"Τι κάνεις?", ρώτησα μισοζαλισμένη.
Το σμαραγδί βλέμμα του επικεντρώθηκε στο δικό μου.
"Δεν ξέρω", είπε αλλά δεν έκανε να φύγει.
Πλησίασε το πρόσωπό του στο δικό μου.
Δεν μπορούσα να αντιδράσω, ούτε καν όταν αυτός ακούμπησε τα χείλη του στην γωνία των δικών μου και πιπίλησε το αίμα που είχε τρέξει από τον κρόταφο μου.
"Ιβάν, τι στο διάολο? Μπορείς να απομακρυνθείς?", είχα αρχίσει κάπως να συνέρχομαι από το χτύπημα.
Αυτός σκάναρε προβληματισμένος το κούτελό μου.
"Η πληγή σου επουλώθηκε", μου ψιθύρισε και βρέθηκε πάλι στην θέση του οδηγού.
Κοίταξα στο καθρεφτάκι του αυτοκινήτου και μπορούσα να διακρίνω μια μικρή κόκκινη γραμμή να 'στολίζει' το πάνω μέρος του προσώπου μου.
Γύρισα στον Ιβάν ο οποίος έπιανε το στηριγμένο στο τιμόνι κεφάλι του.
"Μην ξαναμιλησεις για το υπόλοιπο της διαδρομής", με διέταξε και έβαλε μπρος.
Αναστέναξα.
Αποφάσισα να προσπεράσω αυτό που συνέβη και να επικεντρωθώ σε άλλα πράγματα.
Σχεδόν κανείς δεν υπήρχε σε αυτόν τον δρόμο εκτός από εμάς.
Ίσως που και που περνούσε ένα αυτοκίνητο αλλά μέχρι εκεί.
Κοίταξα το ρολόι, έδειχνε 8:30.
Είχε σκοτεινιάσει εδώ και λίγη ώρα.
"Φτάνουμε?"
"Σε κανένα μισάωρο", απάντησε ψυχρά.
Όσο τα λεπτά περνούσαν όλο και πιο φωτεινό έδειχνε το Λος Άντζελες ανάμεσα από τις σχισμές των δέντρων του κατάφυτου δάσους.
Ένιωθα την καρδιά μου να σφυροκοπαει δυνατά.

"Εδώ είμαστε", ο Ιβάν πάρκαρε το αυτοκίνητο σε ένα γνωστό, σκοτεινό στενάκι.
Κοίταξα την σκουριασμένη σιδερένια σκάλα, στερεωμένη πάνω στον φθαρμένο, πέτρινο τοίχο.
"Η παραμικρή ύποπτη κίνηση από μέρος σου, Αντελίν, και σε έχω διαμελύσει", ο Ιβάν βγήκε πρώτος από το αυτοκίνητο και ήρθε να μου ανοίξει την πόρτα.
"Τι κύριος!", σχολίασα ειρωνικά.
Μου έδειξε μια αγανακτισμένη γκριμάτσα.
Κατευθύνθηκα αργά προς την σκάλα.
Κάθε βήμα και ένα τρίξιμο.
Κάθε βήμα και ένας δυνατός παλμός της καρδιάς μου.
Έφτασα μπροστά στην λευκή, λεκιασμένη πόρτα του Έλιοτ.
Χτύπησα το κουδούνι.
Τα δευτερόλεπτα που χρειάστηκαν μέχρι να ανοίξει ήταν απίστευτα βασανιστικά.
Η πόρτα άνοιξε και βρεθήκαμε να κοιταζόμαστε στα μάτια.
"Αντελίν", το πρόσωπό του φωτίστηκε όμως υπήρχε μια νότα δυσπιστίας στον τόνο του.
Έφερε τα χέρια του στα μάγουλά μου.
"Θεέ μου, είσαι αληθινή", μουρμούρισε.
Αμέσως έπεσα πάνω του και τον αγκάλιασα σφιχτά.
Ποτέ δεν είχαμε χωριστεί για τόσο καιρό όλα αυτά τα 16 χρόνια που τον γνωρίζω.
Μου είχε λείψει το άρωμά του.
"Αντελίν, ποιος είναι αυτός?", φάνηκε να συνειδητοποιούσε τώρα την παρουσία του Ιβάν.
Με έβγαλε από την αγκαλιά του και μου κράτησε το χέρι.
"Ααα..",προσπάθησα να βρω κάτι να πω, μα μάταια.
"Είμαι ο Ιβάν. Αυτός που την έφερε εδώ", έμεινε ακίνητος στην θέση του.
"Και αυτός που με πήρε από εδώ..", είπα μέσα από τα δόντια μου ωστόσο ο Έλιοτ φάνηκε ότι το είχε ακούσει αφού επιτέθηκε με ένα δεξί κροσέ στον Ιβάν, ο οποίος με καμία ιδιαίτερη προσπάθεια το απέκρουσε και πέταξε τον κολλητό μου μέσα στο σπίτι του.
Έτρεξα κοντά του,τον σήκωσα από το πάτωμα και τον βοήθησα να κάτσει σε μια πολυθρόνα.
Η πόρτα πίσω μου έκλεισε,ο βρικολακας έκατσε σταυροπόδι σε έναν από τους μπλε καναπέδες του σαλονιού.
"Είσαι καλά? Ηρέμησε, δεν θα βγει τίποτα έτσι",μουρμούρισα όσο πιο γλυκά μπορούσα.
Χαιδεψα τις μικρές καφετιες μπούκλες των μαλλιών του.
Οι δύο τους αντάλλαξαν μια ματιά μίσους.
Που να ήξερε ο Έλιοτ ότι ο Ιβάν ήταν ένας από τους δολοφόνους της αδελφής του.
Καλύτερα να μην το μάθαινε.
Πήρα το πρόσωπο του στα χέρια μου και το έστρεψα προς τα 'μένα.
"Μου έλειψες"
Ο Έλιοτ δεν αντέδρασε, είχε προσηλώσει την ματιά του πάνω στον Ιβάν.
"Μπορεί αυτός να αποσυρθεί για λίγο από το σπίτι μου? Φαντάζομαι ότι δεν θα μείνεις και πολύ μαζί μου, θέλω λίγη ιδιωτικότητα όσο μιλάμε", είπε ξαφνικά.
Γύρισα πίσω ώστε να συναντήσω τα πράσινα μάτια του.
Τον κοίταξα παρακλητικά.
"Καλώς. Έτσι κι ακούσω όμως τον παραμικρό ύποπτο ήχο, έχω μπουκάρει μέσα και σε έχω τραβήξει από τα μαλλιά ως το αυτοκίνητο. Και..Έλιοτ μην σου ξαναπεράσει από το μυαλό η σκέψη να καλέσεις την αστυνομία. Ένα πλήκτρο να ακούσω ότι πατιέται και πέθανες. Έχετε περίπου πέντε λεπτά."
"Τι? Τόσα λίγα?", παραπονέθηκα πριν κλείσει την πόρτα στα μούτρα μας.
Ο Έλιοτ είχε μείνει με ανοικτό το στόμα. Δεν γνώριζε πως ο Ιβάν μπορεί να διαβάσει το μυαλό σου. Δεν γνώριζε τι ήταν.
Μήπως έπρεπε να μάθει? Ίσως μπορούσε κάπως να βοηθήσει.
"Που σε κρατούσαν τόσο καιρό?"
"Μακριά", ξεροκατάπια ξέροντας πως ο βρικολακας θα είχε τα αυτιά σου σε εμάς.
Ο Έλιοτ κατάλαβε την δυσφορία μου.
"Είχε την γκομενα με τις δαγκάνες και τις βυζαρες που μου είχες υποσχεθεί?"
"Τι?", η ερώτησή του μου φάνηκε αρχικά ηλίθια έτσι όπως ήρθε από το πουθενά.
Μετά όμως κατάλαβα.
Θυμήθηκα μια συζήτησή μας μες στο αυτοκίνητο πριν όλα αλλάξουν.
Έπρεπε κάπως κι εγώ να μπω στο παιχνίδι που έπλαθε.
"Εμ..έχει.Κακές γκόμενες. Κακές δαγκάνες",δαγκωσα το κάτω χείλος μου.
Ήμουν τόσο κακή στο να αυτοσχεδιαζω σε κρίσιμες καταστάσεις?
"Κατάλαβα. Δεν σ'αρέσουν οι γκόμενες πια"
"Καθόλου", οι ματιές μας τα έλεγαν όλα.
Δεν ήταν τόσο χαζός.
Ένιωσα μια μικρή ανακούφιση μέσα στην αγωνία μου.
"Κατάλαβα,κατάλαβα"
Εγώ κοίταξα αγχωμένη την πόρτα.
"Πώς είναι η μητέρα σου?", άλλαξα συζήτηση.
"Την παλεύει όσο μπορεί μετά από όλα αυτά. Της λείπεις. Η δικιά σου η μητέρα έχει χαθεί εδώ κι λίγο καιρό όμως"
"Ναι ε?"
Προσποιήθηκα πως δεν είχα την επίγνωση του που βρισκόταν.
"Στο σχολείο, τι πιστεύουν για μένα?"
"Κάποιοι ισχυρίζονται πως απλά το εσκασες, άλλοι πιστεύουν ότι είσαι νεκρή. Πάντως η απουσία σου είναι ακόμα αισθητή παντού με κάποιον τρόπο"
Ανατρίχιασα.
"Έμαθες τι έγινε με τον Θιοντορ? Τον επισκεφθηκες καθόλου?",είπα.
"Φυσικά τα έμαθα"
"Γκόμενες", έκανα νόημα προς την πόρτα πίσω από την οποία βρισκόταν ο Ιβάν.
Ας ήλπιζα πως δεν κρυφάκουγε καμία σκέψη.
"Η ίδια η γκομενα?", ρώτησε ο Έλιοτ.
"Όχι..", απάντησα.
"Τελειώνει ο χρόνος", ακούστηκε μια φωνή από έξω.
"Σ'αγαπάω, Έλιοτ. Σου υπόσχομαι ότι θα ξανασυναντηθουμε. Θα πάμε να δούμε τον Θιοντορ τώρα"
"Και εγώ σ'αγαπώ κι στο υπόσχομαι επίσης", τα λόγια του είχαν ένα άλλο νόημα.
Σηκώθηκα στις μύτες και τον φίλησα στο μάγουλο όσο αυτός με έπαιρνε αγκαλιά για μια ακόμα φορά.
"Τέλος χρόνου", ο Ιβάν είχε μπει μέσα.
Απομακρύνθηκα απρόθυμα από την αίσθηση ασφάλειας που μου παρείχε η αγκαλιά του.
"Αντελίν, μπορείς να με περιμένεις έξω. Έχω να κανονίσω κάτι"
"Τι εννοείς?", ρώτησα πανικόβλητη τον Ιβάν.
"Ωω, μην ανησυχείς. Απλώς θα του σβήσω τις αναμνήσεις της συνάντησης σας. Το θεωρώ επικίνδυνο όλο αυτό"
Απογοήτευση φύτρωσε μέσα μου.
Δεν το είχα αναλογιστεί αυτό.
Δεν κουνήθηκα από την θέση μου.
"Καλώς" , είπε αυτός κι στην συνέχεια πλησίασε τον Έλιοτ.
Το βλέμμα του Ιβάν ρούφηξε τις αναμνήσεις του Έλιοτ.
Ή απλά έτσι νόμιζε πως έγινε.
Πριν η πόρτα κλείσει, ανταλλάξαμε άλλη μια ματιά από αυτές με το βαθύτερο νόημα.
Δεν ξέρω τι είχε γίνει.
Όμως ήξερα πως είχα άλλον έναν σύμμαχο.
Καλώς ή κακώς.

fun fact: Άρχισα να γράφω την ιστορία όσο ήμουν στις καλοκαιρινές διακοπές μου, στην Κρήτη.

Οκευ,οκευ δεν είμαι καθόλου επιμελής.
Σκοτώστε με.
Έτσι κι αλλιώς θα με σκοτώσετε με αυτά που ετοιμάζω κι θα δείτε στα επόμενα παρτς. 😊