Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Βασιλικό λιοντάρι.

Δεν θα έπρεπε να εκπλαγώ με κάτι που ήξερα ήδη καταβάθος, όμως εγώ είχα κοκαλωσει.
"Ρε παιδιά, την τρομάξατε την κοπέλα!", η Ιλόνα πήγε να με βάλει να καθίσω στον καναπέ, εγώ έκανα πίσω.
"Καλά, καλά", είπε κι έκατσε στην θέση της, πάνω στα πόδια του Ιβάν.
"Εγώ, ο Κέιντεν, ο Ιβάν και ο Τζόσουα-", ο Κλαρκ έδειξε το ξανθό αγόρι που καθόταν στην πολυθρόνα "-είμαστε αδέρφια!"
Δεν παρεξενεύτηκα, όλοι έμοιαζαν μεταξύ τους εκτός από τον Ιβάν. Αυτός μπορεί να είχε τα ίδια πράσινα μάτια όμως τα χαρακτηριστικά του ήταν πιο σκληρά και τετραγωνισμένα. Μην ξεχάσω το καστανό μαλλί του, κοντά κουρεμένο στα πλάγια, με μια μακριά φράντζα να πέφτει στο δεξί μέρος του προσώπου του και το πιρσινγκ στο κάτω χείλος του.
Παρατήρησε πόσο επίμονα τον κοιτούσα και σήκωσε το φρύδι του.
Έφυγα αναστατωμένη έξω από το δωμάτιο.

Περπάτησα τους μακρούς διαδρόμους, στρωμένοι όλοι με το ίδιο σμαραγδένιο χρώμα.
Μπήκα με φόρα στο 'δωμάτιό μου'.
Οι τρεις υπηρέτριες που βρισκόταν εκεί, εφνιδιάστηκαν.
"Είστε και εσείς δαίμονες?", για μια στιγμή φάνηκαν ξαφνιασμένες κοιτάζοντας η μια την άλλη. Όταν γύρισαν είχαν τα γνωστά πλέον σε εμένα μαύρα μάτια.
" Μπορείτε να αποσυρθείτε..", μίλησα  ψύχραιμα, κάτι που τις έκανε άλλη μια φορά να ξαφνιαστούν.
Ύστερα από λίγο ανασήκωσαν τους ώμους τους και έφυγαν αστραπωδώς.
Έτρεξα στο μπαλκόνι για λίγο φρέσκο οξυγόνο.
Ο αέρας ήταν τόσο ψυχρός που η ανάσα μου σχημάτιζε συννεφάκια.
Ψυχρός, όπως τα μάτια τους.
Το ομιχλώδες δάσος φαινόταν ακόμα καλύτερα από αυτό το μπαλκόνι, σαν την λιμνούλα με τα νούφαρα από κάτω μου.
Ίσως τελικά να ήταν πάνω από είκοσι μέτρα.
Είχα αρχίσει να παγώνω οπότε επέστρεψα στο εσωτερικό για να βρω ένα μικρό Αφρικανό κοριτσάκι, με άφρο μαλλί να κάθεται στο κρεβάτι με την πλάτη του προς τα μένα.
Περπάτησα αργά, αυτό με αντιλήφθηκε και γύρισε αργά το κεφάλι του αποκαλύπτοντας δύο μικρά, μαύρα μάτια σαν κουμπότρυπες.
'Ένας μικρός δαίμονας, πήρα μια βαθιά ανάσα. Δεν ήταν κάτι που δεν είχαν ξαναδεί.
"Ποια είσαι εσύ?".
Το κοριτσάκι στο κίτρινο πριγκιπικό φόρεμα με μια κίνηση πατούσε όρθιο στα στρώματα και σε λίγο μπροστά στα πόδια μου.
Έβγαλα ένα μικρό ουρλιαχτό.
"Όλως περιέργως είσαι γοητευτική. Όλοι έλεγαν πως είσαι τελείως άξεστη!", τα μάτια της έγιναν κίτρινα με άσπρο περίγραμμα.
" Ποιοι όλοι?"
"Όλοι. Οι αδελφοί μου από την Τανζανία, τα ξαδέλφια που από την Κένυα. Αλλά μην ανησυχείς θα τους πω ότι είχαν άδικο!", χαμογέλασε φέρνοντας σε πλήρη θεά δύο κυνόδοντες.
Την κοίταξα προβληματισμένη.
"Είσαι πριγκίπισσα?', ένιωσα λίγο ηλίθια με αυτή την ερώτηση μου.
"Βεβαίως, δεν φαίνεται?", ύψωσε το ανάστημά της.
'Χαζή ερώτηση. Και εγώ μικρή νόμιζα ότι ήμουν πριγκίπισα', σκέφτηκα προτού δω το έμβλημα ενός λιονταριού να κατασπαράζει μια καρδιά από Κιτρίνη, στο πάνω μέρος του φορέματός της.
Έκατσα στα δυό μου γόνατα ώστε να είμαστε στο ίδιο ύψος.
"Πως σε λένε?"
"Εχμπεχλέχ", νόμισα ότι πνιγόταν, μετά κατάλαβα ότι ήταν απλά η προφορά της.
"Εμπελέχ"
"Όχι, όχι! Εχμπεχλέχ", τόνισε την προφορά.
"Έχμπεχλέχ", προσπάθησα να την μιμηθώ.
" Καλύτερα! Το όνομά μου σημαίνει Συμπόνια. Ο πατέρας μου μου έδωσε αυτό το όνομα διότι μόνο με ένα άγγιγμα μου μπορώ να νιώσω ο,τι νιώθουν οι άλλοι και να τους θεραπεύσω! Είμαι σαν μια λέαινα που φροντίζει μια μικρή γαζέλα", είπε με καμάρι.
"Ποσό χρονών είσαι?"
"Έξι. Έχω αναπτυγμένο λεξιλόγιο λόγο της βασιλικής καταγωγής μου", άγγιξε το πόδι μου.
" Θα με αφήσεις, παρακαλώ να επουλώσω την πληγή στον μηρό σου?"
Πριν προλάβω να αρνηθώ τα μάτια της έγιναν ολοκληρωτικά κίτρινα και ένιωσα έναν ηλεκτρισμό να περνάει το πόδι μου.
"Σταμάτα!", ξαφνικά μου ερχόταν εμετός.
"Ηρέμησε. Μη με φοβάσαι!"
"Είπα μη!"
Το κορίτσι πάγωσε.
"Πως το έκανες αυτό?", με ρώτησε σαστισμένη.
Άγγιξα το σημείο της πληγής, δεν με πονούσε πια.
" Θα στην επουλώνα εντελώς όμως με σταμάτησες. Πως?"
Την αγνόησα.
Είχε χρησιμοποιήσει μαγεία πάνω μου, κάτι που με έκανε να τρέξω στην τουαλέτα και να κάνω εμετό.
Δεν ήθελαν να με αγγίζουν τέτοια πλάσματα.
"Συ-συγνώμη..", το κοριτσάκι βρισκόταν στη πόρτα και με κοιτούσε πληγωμένο.
"Εμπελέ!", μια μαυριδερή γυναίκα με κίτρινο σατέν φόρεμα μέχρι τα γόνατα ήρθε και την άρπαξε από το μπράτσο.
'Μάμα', ήταν το μόνο που κατάλαβα από όσα είπε η μικρή στην γυναίκα και την αναστάτωσε τόσο έτσι ώστε να καρφώσει το βλέμμα της επιθετικά πάνω μου.
Σηκώθηκα στα πόδια μου, χωρίς να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.
Η μητέρα είπε κάτι στο μικρό κορίτσι που το έκανε να αφήσει το δωμάτιο τρέχοντας.
Ήμασταν μόνες και κάτι σε αυτό μου προκαλούσε φόβο.
Αφού μύρισε την ατμόσφαιρα, η κομψή μελαμψή γυναίκα μεταμορφώθηκε σε ένα γιγάντιο λιοντάρι που με ένα άλμα βρέθηκε μπροστά μου.
Το πρόσωπό της έφτανε στο ίδιο ύψος με το δικό μου.
Τα μαύρα δαιμονικά μάτια της κοίταξαν μέσα στα δικά μου, κάνοντας μια βόλτα στην ψυχή μου.
Είχα παγώσει από φόβο.
Η λέαινα άρχισε να με μυρίζει.
"Συγνώμη αλλά το κολατσιό αυτό είναι δικό μου!", ο Κλαρκ που τώρα στεκόταν στην μέση του δωματίου μπροστά μου έκανε το τεράστιο αυτό πλάσμα να ξαναπάρει την μορφή του έως μια τριαντάρα καθώς πρέπει γυναίκα.
"Συγχωρέστε με Μεγαλειοτάτη, όμως τι ακριβώς κάνατε εκεί?", τα λόγια του ήταν ευγενικά, τα μάτια του μαρτυρούσαν απαίχθεια.
"Αυτή η κοπέλα έχει κάτι περίεργο. Απορώ πως δεν το έχετε προσέξει ακόμα!"
"Το έχουμε προσέξει ότι η κοπέλα είναι πρώτης τάξης..τούβλο", με κοίταξε υποτιμητικά.
Εγώ ήμουν ακόμη πολύ φοβισμένη για να αντιδράσω.
"Δεν εννοούσα αυτό, Κλάρκ"
"Τότε?"
"Μακριά της..", η βασίλισσα έκανε νόημα να την ακολουθήσει.
Πριν ο Κλαρκ μου γυρίσει την πλάτη φρόντισε να μου ρίξει μια μάτια που έλεγε "Πρόσεχε".
Όταν έφυγαν προσπάθησα να επεξεργαστώ αυτό που είχε μόλις γίνει.
Είχε όντως μεταμορφωθεί σε λιοντάρι? Καλύτερα, σε γιγάντιο λιοντάρι με μαύρα μάτια?
Από όλα τα σενάρια που έχουν περάσει από το φαντασιόπληκτο μυαλό μου, ποτέ δεν είχε περάσει κάτι τέτοιο.
Ίσως αν δεν είχα δει την κολλητή μου να δολοφονείται μπροστά στα μάτια μου από πλάσματα του σκότους, σίγουρα θα με έλκυε ένα τέτοιο θέαμα. Τώρα απλά ξύπνησε την αδρεναλίνη μέσα μου.
'Πρέπει πραγματικά να φύγω από εδώ.. Πριν μάθω για τι άλλο είναι ικανά αυτά τα τέρατα..'
Έπρεπε απλά να βρω την κατάλληλη ευκαιρία.
Και σαν η ευχή μου να εισακούστηκε, την επόμενη μέρα η ευκαιρία που ζητούσα μου δόθηκε.

Ακούω εντυπώσεις,απορίες κλπ.
Εγώ έχω μια απορία..ξέρετε πως αφιερώνουμε ένα παρτ σε κάποιο άτομο?
Thank ya♡