Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Οικογενειακό Έμβλημα.

"Κοπελιά, ξέχασες κάτι", έστρεψα το κεφάλι μου στην είσοδο του σπιτιού και είδα τον Κάλβιν να με σημαδεύει με ένα περίστροφο.
" Μην κουνηθείς", μου ψιθύρισε ο Θίοντορ.
"Δεν σκόπευα",του ψιθύρισα πίσω.
" Τι κάνεις?", φώναξα στον Κάλβιν.
"Σου κάνω χάρη πριγκίπισσα!"
Έστυβα το μυαλό μου για να βρω κάτι να πω ώστε να τον αποτρέψει, όμως αυτό με είχε εγκαταλείψει την πιο ακατάλληλη ώρα.
Κοίταξα τον Θίοντορ για βοήθεια, φάνηκε να προσπαθεί να βρει κι αυτός κάτι να πει.
Ίσως τα τελευταία του λόγια.
Ή ίσως αυτός να γλίτωνε και ο Κάλβιν να σκότωνε μόνο εμένα, το ήλπιζα διότι εγώ τον έφερα σε αυτή την κατάσταση.
"Αντίο, πριγκίπισσα"
Λίγο πριν ο Κάλβιν πατήσει την σκανδάλη, μια σκιά έπεσε ορμητικά πάνω του και τον έριξε στο έδαφος.
Δεν πρόλαβα να δω παραπάνω, ο Θίοντορ με είχε τραβήξει και τρέχαμε μακριά.

"Που έχεις μπλέξει ρε μωρό?"
Αφού γλιτώσαμε την σφαίρα, ο Θίοντορ επέμεινε να σταματήσουμε στο μπαρ ενός ροκά φίλου του για ένα ποτό.
"Μα είναι μέρα μεσημέρι!"
"Ποιος χέστηκε"
"Και οδηγείς μηχανή!"
"Δεν θα πιω πολύ"
Δεν είχα άλλη επιλογή από το να μπω στο μπαρ μαζί του.
Βουλεύτηκα καλύτερα στο ξύλινο σκαμπό. "Πουθενά δεν έχω μπλέξει, ήταν απλά ένα άτυχο γεγονός"
"Άτυχο γεγονός?", άφησε με γδούπο το ποτήρι βότκα πάνω στο ξύλινο πάγκο.
Δεν τον είχα ξαναδεί νευριασμένο.
"Πες μου μικρή, τι σημαίνουν όλα αυτά? Γιατί τον ρώτησες για εκείνο το άρθρο?", με παρατήρησε. "Πιστεύεις ακόμα σε αυτά, ε?'
"Δεν είμαι τρελή. Δηλαδή όχι αυτό το είδος τρελής", παραιτήθηκα. "Δεν μπορώ να σου εξηγήσω πολλά γιατί ούτε εγώ δεν βγάζω άκρη.."
"Γιαυτό σε ερωτεύτηκα, επειδή ήσουν το όμορφο, αφηρημένο είδος τρελής"
Με πήρε αγκαλιά.
Μύριζε λεβάντα.
"Τι γλυκες είναι αυτές βρε γίδι? Σου κάτσε τελικά?", ο μπάρμαν και φίλος του είχε τώρα έρθει μπροστά μας και κοιταγε το φίλο του με θαυμασμό.
Η τατουζαρισμένη καράφλα του είχε πάρει το κόκκινο χρώμα από τα φώτα του μπαρ.
" Το δουλεύω ακόμα"
"Τώρα καταλαβαίνω γιατί τέτοιο κόλλημα. Είναι ωραίο μουν@κι. Είμαι ο Τζον"
"Αντελίν",ένιωσα το πρόσωπό μου να φλέγεται.
"Ήρεμα, είναι μικρή", ο Θίοντορ πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.
" Μόνος σας κάνετε τα τατουάζ σας?"
"Ναι, το διπλανό τατουατζίδικο είναι δικό μου", είπε με καμάρι ο Τζον.
" Αυτό εδώ τι σημαίνει?", έδειξα ένα σύμβολο που έμοιαζε με κλειδί του Σολ, πάνω στο γεμάτο ταττού μπράτσο του.
"Αρχαίο σύμβολο, συμβολίζει τους πολεμιστές", έκανε μια επίδειξη τα ποντίκια του.
" Ξέρετε από σύμβολα, ε?"
"Αμέ!"
"Ξέρετε τι συμβολίζει μια νυχτερίδα που κατασπαράζει μια σμαραγδένια καρδιά?"
Ο Τζον με κοίταξε προβληματισμένος.
"Ίσως.. Ίσως άμα μου το ζωγραφίσεις. Μάρκο Πιάσε το μπαρ πάμε λίγο απέναντι με τα παιδιά"

Ήμασταν στο πίσω μέρος του μαγαζιού του και προσπαθούσα να ζωγραφίσω το έμβλημα που είχα δει στο όνειρο μου.
Ή μάλλον εκείνο το βράδυ στο δρομάκι.
"Έβαλα τα δυνατά μου", ο Τζον πήρε το χαρτί από τα χέρια μου.
"Εισαι πολύ καλή. Το ήξερα ότι είχες καλλιτεχνική φλέβα από την πρώτη στιγμή που σε ειδα!"
"Ωωω", αναφώνησε ο Θίοντορ.
" Ευχαριστώ. Λοιπόν, Τζον?"
"Που το ειδες αυτό το σύμβολο μικρή καλλιτέχνιδα? Είναι οικογενειακό σύμβολο"
"Δηλαδή?", τον παρότρυνα να μπει σε λεπτομέρεις.
"Στις παλιές εποχές οι πλούσιες και ισχυρές οικογένειες χρησιμοποιούσαν ένα σύμβολο ως έμβλημα για να τους ξεχωρίζουν"
"Ξέρετε σε ποια οικογένεια ανήκει το συγκεκριμένο?", ρώτησα ανυπόμονα.
" Αν θυμάμαι καλά, των Σανγκουίνουμ. Ήταν γνωστή οικογένεια. Μυθική οικογένεια. Sanguinum στα λατινικά σημαίνει αιμοβόρος. Ως αιμοβόροι, φτερωτοί δαίμονες εμφανιζόταν στην ιστορία..Μα καλά τι σας μαθαίνουν στο σχολείο?"
Ή πληροφορία αυτή με έκανε να ζαλιστώ.
"Αντελίν, είσαι καλά?"
"Υπάρχουν ακόμα απόγονοι αυτής της οικογένειας?"
"Δεν νομίζω να επέζησε κανείς τους από την πυρκαγιά που έβαλαν το 1809 στο σπίτι τους οι συγχωριανοί τους. Ήθελαν να εξαφανίσουν τους δαίμονες. Και μάλλον αυτό έκαναν"
"Ευχαριστώ, ευχαριστώ πολύ!"
"Τίποτα, όμορφη πρασινομάτα"
Έβαλα τον Θίοντορ να με πάει γρήγορα σπίτι.
Ήξερα ακριβώς τι θα έψαχνα.
"Αντελίν, μην μπλέξεις πουθενά, σε παρακαλώ"
"Μην ανησυχείς Θίοντορ. Ευχαριστώ για την εξυπηρέτηση και συγνώμη για τον κίνδυνο στον οποίο σε έβαλα"
"Κανένα πρόβλημα, εγώ είμαι καλά, εσύ θα είσαι?"
"Θα είμαι.. Είμαι μικρή..ατρόμητη.."
Πριν μπω μέσα στο σπίτι μου, έκανα μια τελευταία ερώτηση: "Ειδες μήπως ποιος απέτρεψε τον Κάλβιν από το να μας πυροβολήσει?"
"Αυτό με βασανίζει όλη αυτή την ώρα..", είπε και βάζοντας την μηχανή του μπρος, έφυγε.

Η μητέρα μου μου είχε αφήσει σημείωμα πως είχε πάει για ψώνια. Έφτιαξα στον εαυτό μου ένα τοστάκι και στρώθηκα μπροστά στο λάπτοπ μου.
Μπήκα στο site που εντοπίζε την κατοικία κάποιου μόνο από το επώνυμο του.
'Σανγκ',πληκτρολόγησα.
Αυτό που ήλπιζα.
'Οικογένεια Σανγκ, Λος Άντζελες οδός Χίντεν'
Ήμουν ένα βήμα πριν τους βρω.

Warning: Έρχομαι από το μέλλον και σας προειδοποιώ πως τα σχόλια σε αυτή την ιστορία περιέχουν σοβαρά spoilers😂