Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Προς τον υπόκοσμο.

Ιβάν.
Καθόμουν ολημερίς και ολονυχτίς δίπλα στην αναίσθητη Αντελίν.
Δεν είχε δώσει σημάδια ζωής αλλά ούτε και παραίτησης.
Η μωβ μάγισσα είχε ισχυριστεί πως η ψυχή της ακόμα διεκδικούσε το σώμα της και αυτό κι μόνο ήταν ένα θαύμα.
Αλλά δεν μου έφτανε.
Είχε θυσιάσει την ζωή της για μένα είτε το ήξερε είτε όχι. Η μητέρα της δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένη για τον ερχομό μου. Ούτε εμένα μου άρεσε να είμαι μια νυχτερίδα ανάμεσα σε ένα σμήνος κοράκια αλλά αρνούμουν να φύγω από κοντά της.
Ήθελα όταν ξυπνήσει να της πω τα νέα-πως λίγο πριν πεθάνω οι σβησμένες μου αναμνήσεις γύρισαν πίσω.
Μα και το περίεργο γεγονός πως πλέον δεν ένιωθα την ίδια μανιώδη δίψα για αίμα που με κατέκλυζε πριν πεθάνω.
"Αγαπητέ μου,με αφήνεις για λίγο μόνη με την Αντελίν?",η μωβ μάγισσα,η Κορνέλια, είχε μπει στο δωμάτιο χωρίς να το καταλάβω. Η φρικιαστική όψη της θα τρομοκρατούσε έναν θνητό. Το πρόσωπο της δεν είχε όσα τατουάζ είχαν οι υπόλοιποι εδώ μέσα,όμως τα σχέδια περιλάμβαναν ρούνους που προδίδαν μυστήριο. Και παρόλο που βρισκόταν σε κάποια ηλικία των πενήντα είχε μερικά πίρσινγκς εδώ κι κει.
Πλησίασε αργά με το μαντήλι στο κεφάλι της να κυματίζει πίσω της.
"Πήγαινε ξεκουράσου λίγο και αν είναι έρχεσαι μετά",τα μάτια της,δύο κάρβουνα με κοιτούσαν ερευνητικά.
"Να την προσέχεις". Ήταν περισσότερο προειδοποίηση, η γυναίκα δεν μου φαινόταν άξια εμπιστοσύνης.
Στάθηκα για λίγο έξω από το δωμάτιο και την άκουσα να μουρμουρίζει κάτι στα λατινικά.
Την στιγμή που έκανα να αποχωρήσω έπεσα πάνω στον άλφα της αγέλης των λύκων που σύχναζε σε αυτό το παλάτι.
"Ιβάν,πιο ζωντανός από ποτέ",είπε περιπαικτικά.
"Τζινχάι",κράτησα τον τόνο μου ψυχρό.
"Ανόητη η επιλογή της Αντελίν να σε φέρει πίσω. Μάλλον θα σημαίνεις πολλά γι'αυτή. Αυτό που γνωρίζω όμως είναι πως βρικόλακες του λόγου σου δεν έχουν κανέναν συναισθηματικό δεσμό με κοριτσάκια,μονάχα τα εκμεταλλεύονται"
"Τι θες να πεις? Απλά ξέρασε το".
Έτριψε το πηγούνι του.
"Πως είναι σε καλύτερα χέρια τώρα"
"Και πάλι δεν καταλαβαίνω"
"Είναι που δεν έχεις μάθει ακόμα τα νέα. Αλλά δεν θα χρειαστεί να ανησυχώ,έτσι? Είστε αδέρφια".
Που να 'ξερες.
"Με κουράζεις. Αν έχεις να πεις κάτι, ξέρεις που θα με βρεις".
Έκανα για άλλη μια φορά να φύγω,η πόρτα άνοιξε και η μάγισσα μας ανακοίνωσε πως η Αντελίν είχε ξυπνήσει.
Εγώ και ο Τζινχάι παλέψαμε λίγο για το ποιος θα μπει πρώτος από την πόρτα.
Μα τι τον έτρωγε τόσο?
Κατάφερα να μπω πρώτος και έτρεξα κοντά της.
Το βλέμμα της απλανές,κοιτούσε το άπειρο.
Έμοιαζε σαν να την είχε χτυπήσει αστραπή. Κάτι μου έλεγε πως είχε να κάνει με την μάγισσα.
"Αντελίν?",πρόφερα απαλά το όνομά της και αφού πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια της στράφηκαν πάνω μου αναγνωρίζοντας με.
Έκανε να σηκωθεί όμως την πρόλαβα φτάνοντας δίπλα της έγκαιρα,έδειχνε αδύναμη.
Την πήρα στην αγκαλιά μου,ήθελα να την σφίξω κι άλλο αλλά φοβόμουν πως θα σπάσει.
Οι ώμοι της τραντάζονταν από αναφιλητά. Της χάιδευα την πλάτη όσο αυτή μούσκευε το μπλουζάκι μου.
"Σσς,εδώ είμαι. Δεν πρόκειται να σε αφήσω ποτέ ξανά",της ψιθύρισα κατευναστικά λόγια.
"Ποτέ ξανά",επανέλαβε.
"Στο υπόσχομαι".
Ένα βηχαλάκι ακούστηκε από πίσω μας και η άκρως εκνευριστική φωνή του Τζινχάι ακολούθησε:
"Μα τι πανέμορφη αδελφική αγάπη!". Το σχόλιό του με έκανε να τρίξω τα δόντια και να ξεκολλήσω από την Αντελίν. Αυτή με γράπωσε με τα νύχια της προειδοποιητικά.
"Τελικά ίσως και να χαίρομαι που έπεστρεψες. Η έγκριση του μεγάλου αδερφού πάντα είναι απαραίτητη"
"Τζινχάι,σταμάτα τώρα",η φωνή της Αντελίν κατάφερε να ακουστεί αναπάντεχα επιβλητική πάρα την επιφανειακή αδυναμία της.
"Έγκριση για ποιο πράγμα?"
"Για τον γάμο μου με την Αντελίν,φυσικά. Ευγενική παρέμβαση της Σίλβας για μια μελλοντική συμμαχία!".
Μάλλον αυτό κατέρριπτε τα σχέδια μου,η αλήθεια θα χρειαζόταν να περιμένει να αποκαλυφθεί.