Πριγκίπισσα της φαντασίωσης.

Ανάσταση.

"Είχαμε σκοπό να σας καλέσουμε αφότου έφευγαν οι γοργόνες. Δεν θέλαμε..εμπλοκές",προσπαθούσα να του εξηγήσω όσο βηματίζαμε για το παλάτι με τους λύκους να μας ακολουθούν.
"Αυτό κι αν είναι προσβολή! Για πόσο άξεστους μας έχετε πια?",ο τόνος του μιμήθηκε αυτόν της προσβολής όμως από τα κόκκινα μάτια του φαινόταν πως το διασκέδαζε.
"Και τι ακριβώς ήρθε να κάνει εδώ το ιχθυοπωλείο?"
"Να με διδάξει την μαγεία του..". Ο τύπος του οποίου το όνομα δεν είχα συγκρατήσει αλλά τον θυμόμουν από την μάχη στο δάσος, σταμάτησε ξαφνικά να περπατάει.
"Αποφάσισες να καταδεχτείς την κληρονομιά σου? Αυτό θα είναι καλό και για εμάς",τα χείλη του σηκώθηκαν σε μια υποψία πονηρού χαμόγελου.
Η προφορά του όσο και ο ίδιος ήταν ενοχλητική.
Προχωρήσαμε και το παλάτι είχε αρχίσει να φαίνεται μέσα από τα κλαριά των δέντρων που αραίωναν. Μερικά άτομα περίμεναν στις παρυφές του δάσους. Αναγνώρισα τις φιγούρες της Ακουάτα,του Πέτρου και των ξαδερφιών μου.
Ο Πέτρος και ο Αλέριο έτρεξαν κοντά μου.
"Τι στο καλό γυρεύετε εσείς εδώ?,αναφώνησε ο Αλέριο.
"Μάθαμε ότι οργανώσατε φιέστα και δεν μας καλέσατε. Εμάς που σας κάνουμε όλα τα θελήματα!"
"Προσπάθησα να εξηγήσω..",πήρα τον λόγο και ο μόνος που μου έδωσε προσοχή ήταν ο Πέτρος που γούρλωσε τα μάτια του. Φαντάστηκα την μούρη μου πασαλειμμένη με μακιγιάζ.
"Τι έπαθες? Σου έκανε κάτι ο Τζινχάι?",έδειξε με ένα νεύμα τον λυκάνθρωπο.
Σωστά,Τζινχάι τον λένε.
"Εγώ απλώς της διέκοψα το μοιρολόι",απάντησε εκείνος. Έριξα ένα ενοχλημένο βλέμμα στον Τζινχάι και έπειτα ένα άλλο στον Πέτρο που έκρυβε υπονοούμενα.
Αν ήταν τόσο διαισθητικός θα με καταλάβαινε και μακάρι να ένιωθε τύψεις.
Ίσιωσα το ανάστημά μου και έφυγα για το παλάτι.
"Που πηγαίνεις? Οι άλλοι σε περιμένουν για την τούρτα!",φώναξε η Καρμίνα πίσω μου.
"Να διορθώσω το μακιγιάζ μου και μετά θα τελειώνω με αυτή την τούρτα!"
"Καλά θα κάνεις,στα χάλια σου είσαι!",φώναξε ο Τζινχάι.
"Βρε τράβα γαμήσου κι συ",μουρμούρισα μέσα απ'τα δόντια μου ωστόσο αυτός το άκουσε αφήνοντας ένα γέλιο να ηχήσει.

Το πρωί με το ζόρι έπεισα τον εαυτό να κατέβει για την εκπαίδευση με τον Πέτρο. Αν δεν είχα τόση περιέργεια για το ίδιο το μάθημα δεν θα σηκωνόμουν με την καμία από το κρεβάτι.
"Αντελίν πρέπει να χαλαρώσεις για να γίνει σωστά η εξάσκηση". Ο Πέτρος είχε καταλάβει πως δεν ήμουν ακριβώς εύθυμη μετά το χθεσινό.
"Εντάξει,σου ζητώ συγγνώμη. Δεν ήξερα ότι θα σε επηρέαζε τόσο".
Δεν με ενδιέφερε η απολογία του διότι ίσως και να είχε δίκιο για το χθεσινό,όμως ο εγωισμός μου δεν με άφηνε να το πιστέψω.
"Ας προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα"
"Στο επόμενο βήμα δοκιμάζεις εσύ το κόλπο",το κόλπο που ονόμαζε σαγήνη.
Με είχε ήδη μάθει πως να διαβάζω την ενέργεια του άλλου και να την χαλιναγωγώ κάνοντας μια επίδειξη πάνω μου όπου με μάγεψε με τις κινήσεις του σώματός του και την φωνή του. Μόλις ξύπνησα από τον λήθαργο που με είχε βάλει,ένιωσα μισοζαλισμένη.
"Χρειαζόμαστε έναν εθελοντή. Η σαγήνη δεν θα δουλέψει εύκολα έως καθόλου στο είδος  μου.Πού είναι τα ξαδέρφια σου?"
"Δεν ξέρω. Παίζει να κυνηγιούνται πάλι στο δάσος". Ο Πέτρος συνωφρυώθηκε απορημένος. Δεν τον αδικούσα.
Τα ξαδέρφια μου έβρισκαν τους πιο περίεργους τρόπους να διασκεδάζουν. Την προηγούμενη φορά είχαν πιάσει ένα μικρό πουλάκι και προσπαθούσαν να το μεταλλάξουν σε κοράκι ή κανένα αρπακτικό πτηνό μεταγγίζοντας το αίμα της Λορένας που είχε πάρει μορφή κορακιού.
"Προσφέρομαι εγώ",ο Τζινχάι εμφανίστηκε από το πουθενά.
Αυτοί και οι φίλοι του είχαν διανυκτερεύσει εδώ,αρνούμενοι να φύγουν μέχρι να με μάθουν και οι ίδιοι μερικά πραγματάκια.
Από τους μωβ ήταν ευπρόσδεκτοι,όχι όμως κι από τους μπλε ακόμα κι αν προσπαθούσαν να μην το δείξουν σαν ειρηνικά πλάσματα. Δεν κατάφερναν όμως να συγκρατήσουν μερικές απαξιωτικές ματιές όταν οι λύκοι περνούσαν από κοντά τους.
"Έλα,δείξε μου τι μπορείς να κάνεις",με προκάλεσε ο Τζινχάι.
Κοίταξα τον Πέτρο για έγκριση και έγνεψε θετικά.
Χαλάρωσα τους μυς του σώματός μου και επικέντρωσα τα μάτια μου στον Τζινχάι μέχρι που το περιβάλλον δίπλα μας άρχισε να ξεθωριάζει πίσω από τον καπνό που έρεε παντού.
Τα άκρα μου πήραν αυτόματα μπρος και ψιθύρισα μερικές απαλές λέξεις που  είχα μάθει απέξω στα λατινικά. Μια μελωδία ενέργειας με συνεπήρε και το κορμί μου κουνήθηκε στον ρυθμό. Αρχικά η γυαλάδα στα μάτια του Τζινχάι ήταν ανυποχώρητη όμως σιγά σιγά εξαφανιζόταν αφήνοντας μου χώρο να παίξω το παιχνίδι μου. Τον πρόσταξα με μια σκέψη μόνο και αυτός περπάτησε πρόθυμα προς το μέρος μου. Με ένα νεύμα τον έβαλα να γονατίσει.
"Γάβγισε!",είπα με απαλή φωνή και αυτός υπάκουσε.
"Καλό σκυλάκι!"
Το γέλιο του Πέτρου αντήχησε βγάζοντας με από την παραζάλη.
Ένιωθα κι γω επηρεασμένη από το ίδιο 'ναρκωτικό' που είχα ποτίσει τον απέναντί μου. Μα πάνω απ'όλα ένιωθα ισχυρή.
Με τρόμαζε λίγο το σκοτεινό  συναίσθημα που άφησε πίσω- η μητέρα μου με είχε προειδοποιήσει αν τα πράγματα αρχίσουν να παίρνουν τέτοια πλοκή,να σταματούσα με την χρήση της μαγείας.
Μα με έκανε να νιώθω δυνατή και δεν επιθυμούσα κάτι άλλο πλέον,όποιο κι αν ήταν το αντίκτυπο.
Τα μάτια του που βάφτηκαν ένα μουντό γκρίζο λόγω της ύπνωσης πήραν πάλι πίσω το κόκκινο χρώμα τους και με κοιτούσαν από το χαμηλότερο επίπεδο που βρισκόταν.
Σηκώθηκε βιαστικά και τίναξε το χώμα από πάνω του.
"Καθόλου άσχημα,γλύκα. Αρκετά..σαγηνευτικό. Τι έχεις για μετά?".
Με τον τρόπο που με κοίταζε δεν ήξερα αν αυτό ήταν κάποιο πρόστυχο υπονοούμενο.
"Τι λες για μια μικρή μάχη?"
"Αντελίν όχι!",με έκοψε ο Πέτρος.
"Μα γιατί? Έχω ακούσει πως οι κόκκινοι δεν υπερτερούν από μαγικές δυνάμεις".
Όταν ρωτήσα τα κοράκια για τα άλλα βασίλεια είχαν κάνει λόγο για την ανεπάρκεια μαγικών δυνάμεων των ρουμπινιών. Η μεγαλύτερη τους ήταν η μυϊκή και αυτές που είχαν κοινές όλα τα βασίλεια.
Μια σπίθα αγριάδας άναψε στα μάτια του Τζινχάι.
"Είμαστε πολύ ικανοί μαχητές,μην μας υποτιμάς δίχως να μας έχεις δοκιμάσει, γλύκα".
Η μορφή του άλλαξε σε αυτή ενός πελώριου λύκου. Με κοίταξε με πύρινη ματιά και μου γρύλισε: "Θα το διαπιστώσεις σύντομα και η ίδια,πριγκίπισσα"
"Έχω την εντύπωση πως τα λόγια μου τον πείραξαν παραπάνω από όσο σκόπευα",ομολόγησα στον Πέτρο όταν ο λύκος χάθηκε από την ακτίνα όρασης μου,μέσα στο δάσος.
"Δεν παθαίνει τίποτα. Ας συνεχίσουμε με τα δικά μας Αντελίν,δεν έχει μείνει χρόνος για καθυστέρηση..Τα ξημερώματα αναχωρούμε για την πατρίδα".
"Τόσο νωρίς?"
"Ναι,ήρθαμε μόνο επειδή το ζήτησες. Μεθαύριο είναι η στέψη της Ακουάτας,πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες".
Τα λαμπερά μάτια του Πέτρου γέμισαν μελαγχολία και οι κόρες του μεγάλωσαν,το γαλάζιο σχεδόν εξαφανίστηκε.
Ετοιμάστηκε να πει κάτι μεγάλο και εγώ κράτησα ασυναίσθητα την αναπνοή μου.
"Αντελίν, μην με αποπάρεις αμέσως αλλά..σε παρακαλώ έλα μαζί μου στην Ελλάδα"
Όταν είδε πως δεν απαντούσα,συνέχισε.
"Γίνε γυναίκα μου,πριγκίπισσα Αντελίν".
Εκείνη την στιγμή ευχήθηκα μόνο να μην έπεφτε στο γόνατο βγάζοντας κανένα μονόπετρο,μερικές γοργόνες που κάθονταν στην όχθη της λίμνης συζητώντας είχαν σταματήσει και μας κοιτούσαν έκπληκτες.
Εγώ από την άλλη ήμουν πολύ σοκαρισμένη για να αντιδράσω.
"Αντελίν σε παρακαλώ πες κάτι",με παρακίνησε ο Πέτρος.
"Δεν σε ξέρω καν. Επίσης κάτι μου λέει πως αυτό θα συνέφερε πολύ το βασίλειό σου".
"Τι εννοείς?"
"Έλα τώρα. Η Αντελίν Γούντς στο στρατόπεδο των μπλε,φοβερό όπλο"
"Δεν έχει καμία σχέση με αυτό,δεν έχουμε σκοπό να εμπλακούμε σε πολέμους"
"Άμα χρειαστεί φυσικά θα υπερασπιστείτε τους εαυτούς σας και αν δηλώσετε αμέτοχοι στον πόλεμο,θα έχει τα αντίτυπα του. Όσο και να το κάνεις,είμαι χρήσιμη κι γω".
Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του σαν να μην ήθελε να ακούσει άλλο τις ασυναρτησίες μου.
"Αντελίν μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένη,έχω αρκετή εμπειρία με γυναίκες και..και όντως θα ήσουν ευλογία για εμάς".
Ένα σαρδόνιο γέλιο ξέφυγε από τα χείλη μου.
"Λυπάμαι αλλά δεν ενδιαφέρομαι,να πεις στην οικογένειά σου πως δουλεύω μόνο για τον εαυτό μου". Έκανα να φύγω αλλά με εμπόδισε μπαίνοντας μπροστά μου.
"Κάνεις λάθος,δεν μου πρότεινε η οικογένεια κάτι τέτοιο"
"Όχι,απλώς με είδες και με ερωτεύτηκες κεραυνοβόλα!"
"Αντελίν,δεν έχεις επίγνωση για το ποσό σαγηνευτική είσαι. Επίσης σαν μπλε είμαι..συναισθηματικός τύπος"
"Με κολακεύεις πολύ καζανόβα αλλά η απάντηση δεν πρόκειται να αλλάξει". Τον προσπέρασα σκουτώντας τον ώμο του,κίνηση που φανερά τον εκνεύρισε αφού με τράβηξε με δύναμη πίσω.
"Άφησέ με! Που πήγε το ειρηνικό πλάσμα?"
"Δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις θιχτεί τόσο ενώ εγώ έπρεπε να έχω εκνευριστεί με την απόρριψη σου!", τα χαρακτηριστικά του σκλήρυναν απότομα και δόντια όμοια με τέρατος έκαναν την εμφάνισή τους.
Αρχικά τον έσπρωξα μακριά μου με την ενέργεια που μάζεψα-παραπάτησε.
Μετά του χάρισα ένα από τα θανατηφόρα βλέμματα μου λέγοντας: "Εκνευρίζομαι γιατί όλοι με θέλουν κοντά τους για όφελός τους,με σκοπό την εκμετάλλευση. Συγγνώμη και πάλι για την χυλόπιτα αλλά όπως ξανά είπα,δουλεύω μονάχα για τον εαυτό μου. Δεν νομίζω να επιθυμείς κάτι παραπάνω από τον λόγο μου για να πειστείς",τα λόγια μου περιείχαν ωμή απειλητικότητα και πέρασαν το νόημα,ο Πέτρος οπισθοχώρησε για την λίμνη και εγώ έφυγα για το παλάτι.
Είχα βαρεθεί την εκμετάλλευση,από δω και πέρα θα κοιτούσα μόνο το δικό μου συμφέρον και των λιγοστών αγαπημένων μου προσώπων.
Η παλιά αντιφατική Αντελίν είχε γυρίσει και το μόνο που έμενε ήταν να το αποδείξω.